De Samenloop voor Hoop

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver! Na maandenlange voorbereidingen zou de loop echt gaan beginnen! Rond een uur of tien kwamen we op het terrein aan en konden we onze kraam op gaan bouwen. Wat waren we blij met iedereen die ons producten had aangeboden, waardoor we een meer dan volle kraam hadden. In rap tempo werd ook de partytent opgebouwd zodat we daar al onze spullen neer konden leggen en een plekje hadden om bij elkaar te zitten op de momenten dat we niet hoefden te lopen. Rond een uur of 1 waren we klaar en was het wachten op de survivors en het startschot, we hadden er zin in!!

Tegen half twee kwamen de survivors eraan in oude Amerikaanse auto’s en stond de burgermeester klaar om hen te ontvangen. Alle deelnemers stonden langs de kant om de survivors te verwelkomen. Samen met de burgermeester werd de boom voor hoop onthuld die geplaatst is door een ander deelnemend team! Echt super!!

Alle deelnemers gingen daarna na het podium waar gezongen werd, een optreden was van een dansgroep en toen eindelijk het verlossende woord van de burgermeester…..De samenloop is geopend! Ongeveer 25 survivors kwamen de baan in en wij stonden daar omheen, applaudisseerden voor hen, terwijl de tranen ons over de wangen stroomden. Het is bijna niet in woorden uit te drukken wat voor gevoel dat gaf! Alles was voelbaar, het verdriet, de spanning dat de loop nu echt begonnen was, maar ook een grote verbondenheid met elkaar. Hier stonden ruim 180 deelnemers met allemaal hetzelfde doel…die vreselijke ziekte de wereld uitlopen!

De survivors liepen de eerste ronde en daarna sloten wij bij hen aan. De samenloop was nu echt begonnen! Wat een fantastische sfeer. Live optredens vanaf het podium resulteerden erin dat we af en toe swingend over de baan gingen, wat een lol hadden we met elkaar, maar ook heel serieuze gesprekken. Er zaten mensen in ons team die elkaar niet allemaal kenden, maar die nu gesprekken voerden die we nooit gevoerd hadden als we elkaar op een feestje waren tegengekomen! De aflossingen bij het lopen liepen echt heel erg soepel. Teamgenoten stonden soms lachend langs de baan….je moet nog een minuutje, dus nog een rondje ….In 1 woord geweldig!
Voor het avondeten ging 1 van onze teamgenoten naar huis om een grote pan macaroni en salade te maken. Toen ze terug kwam is zij gaan lopen en kon de rest van ons team samen eten. Top Ingrid!! We hebben heerlijk gegeten!!

Om 19.00 uur gingen er vanuit ieder team drie mensen helpen om de kaarsenzakken langs de baan te zetten, wat heftig om al die zakken met ieder een eigen verhaal langs de lijn te zien staan! Op het moment dat alle kaarsenzakken stonden stak Petra Rabelink (de initiatiefneemster van deze loop) de eerste kaars aan voor haar overleden zus. Daarna werden de andere kaarsen aangestoken. Ik heb er voor gekozen om mijn eigen kaarsenzak aan te steken en wat er dan door je heen gaat is onbeschrijflijk! Zo oneerlijk dat ik hier een kaars aan moest steken met de foto van mijn moeder, broer en zus erop! Zoveel verdriet om het verlies, maar tegelijkertijd zo dankbaar dat ik dit voor hen mag/kan doen! Ook de kaarsenzakken die ik namens anderen geplaatst heb, heb ik zelf aangestoken.

Om 23.00 uur volgde de kaarsenceremonie. Ik zelf was 1 van de vier gelukkigen uit mijn team die met een fakkel mocht lopen. We liepen een ronde over de baan tussen de brandende kaarsenzakken. Vervolgens ging uit ieder team 1 van de fakkeldragers voor het podium staan. De andere fakkeldragers stonden om de mensen heen die op het veld stonden om de ceremonie te bekijken. Een aangezicht waar je echt kippenvel van kreeg! Vervolgens werd Ik mis je van Maaike Ouboter gezongen en ik kan jullie vertellen dat dat nummer bij een ieder binnen kwam! Het verdriet was zo voelbaar op dat moment, maar oh wat was het mooi om dat met zovelen te delen. Hierna volgden nog wat verhalen en gedichten en meer muziek. Vervolgens liepen we twee rondes in complete stilte om hen die de strijd verloren hadden te gedenken. De fakkeldragers voorop gevolgd door alle deelnemers! Een onbeschrijflijk gevoel, maar zeer indrukwekkend! 

En dan de lange nacht die voor ons lag! Wat hebben we elkaar er in ons team doorheen gesleept zeg! Het begon zacht te regenen dus alles werd vochtig waardoor het steeds kouder werd. Tijdens het lopen droegen we poncho’s zodat we niet al te nat werden. In onze partytent waar we zaten als we niet hoefden te lopen was het een gezellige boel. Alles om elkaar door de moeilijke momenten heen te helpen, alles om elkaar wakker te houden! We zaten bij elkaar op tuinstoelen, ingewikkeld in dekens, kaarsjes aan, eten en drinken bij de hand en vooral een flinke dosis humor! En hoe moe we ook waren…er moest gelopen worden in blokken van een half uur! Gelukkig hadden we het in ons team zo ingedeeld dat er nooit iemand alleen hoefde te lopen, en dat was ontzettend fijn! Langzaamaan zagen we het weer licht worden en wisten we dat de laatste uurtjes aan zouden breken! Helaas begon het vanaf een uur of tien te regenen, pittige buien wat die laatste uurtjes extra zwaar maakten! Iedereen was moe, maar vastbesloten dat we dit gingen volbrengen! En dan dat moment dat 14.00 uur steeds dichterbij komt….we konden de klok wel vooruit kijken, maar eindelijk was het zover, de laatste ronde! Wat bijzonder en wederom indrukwekkend! Hand in hand liepen we als team met alle deelnemers en uiteraard de survivors voorop de laatste ronde, terwijl You never walk alone gedraaid werd. In tranen zongen we mee en wat er dan door je heen gaat…..

We waren blij dat het erop zat, dat we het 24 uur volgehouden hadden, 24 uur met een lach en traan! Maar oh wat waren (en nog steeds) we trots, we hadden het volbracht! Wat fijn dat we dit met elkaar konden delen! Lieve teamgenoten, purple butterfly’s wat was het fijn om dit met jullie te delen, ik kan alleen maar zeggen dat ik supertrots ben! Terugkijkend was het erg emotioneel, vermoeiend, maar zo fijn om te doen. Bij de volgende loop in Schalkhaar ben ik er zeker weer bij!!!

Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, dat gaf enorm veel energie!!

Riejanne