Vuurproef - Carina van Leeuwen

En weer hebben de leden van de Boekenwurmenleesclub de boeken bij elkaar gestoken: we gaan dit keer ‘Vuurproef’ van Carina van Leeuwen samen lezen.

Carina is al sinds 1991 werkzaam bij de politie van Den Haag, na enkele jaren uniformdienst werd ze een van de eerste vrouwelijke forensisch rechercheurs. Sinds 2006 werkt ze als forensisch expert in het Cold Case team van politie Amsterdam. In 2014 debuteerde Carina met het eerste deel van de serie Unit Plaats Delict. Een levensechte politieroman van eigen bodem en geschreven door een ervaringsdeskundige, dus CSI, maar dan echt!

Met de persoonlijke ervaring van Carina willen wij dit boek natuurlijk niet missen in onze leesclub. Deze keer doen mee: Juul, Corina, Lydia en Moon. Ben jij ook benieuwd wat wij er van vinden? Hieronder vind je onze meningen.

‘De geur van verbrand vlees en benzine hing om forensisch rechercheur Renee Spaan heen.’

Cover:

Juul: Je ziet een vrouwfiguur van achter in een tunnel. Mooie simpele cover. Passend, naar mijn idee, bij het boek. Zou ik op basis van de cover het boek nader bekeken hebben in een boekwinkel? Dat niet denk ik, daar vind ik hem te onopvallend voor.

Corina: Ik vind het wel een mooie cover, het heeft wat mysterieus zo een vrouw in een tunnel... Ik zou ‘m daardoor wel oppakken om de achter flap te lezen. Alleen jammer dat ik (achteraf) de connectie niet zie met het boek.

Lydia: De cover vond ik apart. Het had iets bekends een vrouw die in een soort tunnel loopt. Ik had pas ‘Een van ons’ gelezen van Henk Vlaming met een gelijksoortige cover.  

Moon: En vrouw figuur in een tunnel…loopt het licht tegemoet. Hij heeft wel iets de omslag, echt zo’n thriller cover, lekker vaag en eigenlijk alleen maar vragen oproepend!

Rent de vrouw ergens voor weg? Komt ze uit het donker en gaat naar het verlichte? Is ze op de vlucht? Echt een mooie omslag die je nieuwsgierig maakt naar het verhaal. Een mooie quote van Carina van Leeuwen zelf boven aan de omslag: ‘Ik vind dat het niet zo mag zijn dat iemand begraven wordt zonder naam, en dan dat de familie blijft wachten.’ Een mooie link naar de functie die zij zelf uitoefent bij het Cold Case team van Amsterdam en daarbij komt nog: hoe waar…!!

Het verhaal:

Aan het lichaam dat naast de treinrails op de keien lag was nauwelijks iets menselijks te herkennen. Het was zwartgeblakerd en deels zelfs verkoold. Het was een man… 

Als op 16 november, Forensisch rechercheur Renee Spaan en haar team naar een Haags rangeerterrein worden geroepen, stuiten ze op het stoffelijk overschot van een man, hij is doodgeschoten en in brand gestoken. Het lichaam was gevonden door iemand die zijn hond aan het uitlaten was, het lichaam smeulde nog helemaal. Doordat hij verbrand was en hij helemaal geen persoonlijke spullen bij zich had, is zijn identiteit moeilijk te achterhalen.

Wie is de man die naast de rails ligt? De zoektocht naar zijn identiteit begint al op de plaats delict. Het onderzoek voert Renee en haar team naar een verlaten villa waar ze behalve kogelhulzen ook een lijk vinden. De verbrande man blijkt een Haagse crimineel te zijn, en het lijk in de verlaten villa blijkt zijn ex- vriendin. Wie heeft de twee vermoord? Is er sprake van één of meerdere daders, en wat is het motief?

Mening:

Corina: Het is geen bloedstollend, spannend boek. In eerste instantie denk je wow.... 2 lijken heeeeeerlijk! Maar daarna zakt het vrijwel direct in. Veel informatie over Renee’s persoonlijke leven en dergelijke en een zaak die heel langzaam van de grond komt. Tussendoor komt er nog een twijfelachtig sterfgeval, maar wat dat nu precies in het boek doet is mij niet duidelijk. Alleen dan dat Renee daardoor Chris weer even kan zien. Het karakter Renee is wel goed uitgewerkt en tot in de puntjes verzorgd zal ik maar zeggen.

Ook krijg je een goede kijk op hoe forensische recherche werkt. Alleen de spanning vind ik ver te zoeken.

Lydia: Ik had pas geleden ‘Koud spoor’ gelezen, het tweede boek van Carina van Leeuwen. Wat een topper vond ik het. Ik ging natuurlijk gelijk akkoord om mee te doen met de groepsrecensie voor ‘Vuurproef’. 

‘Vuurproef’ is een spannend verhaal waarin Nederlandse CSI een groot deel uitmaakt van het verhaal. Als lezer krijg je een kijkje in de forensische wereld, waarin DNA een belangrijk rol speelt. Ik vond het heerlijk om het te lezen. Het leest vlot en het is interessant. De personages worden goed en duidelijk neergezet. Personage Renee Spaan is goed en duidelijk neergezet. Een vrouw die niet van steen is, maar gevoel heeft. Ze heeft gevoelens voor een vrouw, ze is verliefd maar iets houdt haar tegen. Het verhaal kent ook een vleugje humor. Je krijgt veel informatie, maar dat is nodig voor het verloop in het verhaal. Wel vond ik het jammer dat je als lezer snel weet wie de dader is, maar ik houd er wel van, ‘Vuurproef’ is een spannend, goed debuut. CSI op Nederlandse bodem. Je moet er van houden, maar het verhaal is makkelijk te volgen. 

Moon: Het verhaal begin gelijk al lekker: een lijk nog nasmeulend, op een verlaten gebied. Lekker, je zal je hondje maar uit laten en je stuit hierop. De toon is gelijk gezet.

Renee, de hoofdpersonage heeft geen gemakkelijke tijd achter de rug: haar levenspartner heeft zelfmoord gepleegd en de dood houdt haar regelmatig uit haar slaap. Gaandeweg het verhaal kom je achter de reden van de zelfmoord. Het heeft Renee gevormd tot wie ze is met haar trauma’s.

Persoonlijk vind ik het een heel fijn boek om te lezen, ik ben altijd al geïnteresseerd in het forensisch aspect van een onderzoek en in dit boek word dat enorm fijn goed en duidelijk beschreven. Het lijkt soms wel of je meeloopt tijdens het onderzoek. Dit komt ook omdat Renee een nieuwe collega, Harold, op sleeptouw neemt waardoor ze in het boek alles uitlegt. Dit vind ik echt een pluspunt, het intrigeert me waardoor ik de kennis van het boek opzuig. Hier it kun je opmaken dat het geschreven is door iemand die met veel plezier haar werk doet en je merkt ook dat hier geen research naar is gedaan, maar dat de persoon die het verhaal schrijft dit zelf mee heeft gemaakt, het is echt eigen.

Het is niet alleen maar kommer en kwel in dit boek. Ik lees ook een hoop humor tussen de regels door, menigmaal zit ik met een glimlach op mijn lippen te lezen. Bijv. de chef van Renee heet Loretta S. Bloembergen maar niemand weet waar die S voor staat en gedurende het verhaal wordt die S vaak ingevuld, de S van Stuurt je naar huis, of Smoker, chreeuwlelijk, Sunshine en zo komt er af en toe een bijnaam voorbij.

Het boek leest lekker door, ook de relatie tussen Renee en de patholoog Chris is verfrissend. Niet zo`n relatie zoals meestal wordt beschreven ze draaien om elkaar heen en de openheid over een lesbische relatie vind ik erg leuk om te lezen.

In de recensies die ik over dit boek heb gelezen las ik dat het vergeleken wordt met Baantjer. Ik ben het er niet mee eens, er is veel diepgang in de onderzoeken, het leest wel net zo lekker weg als een Baantjer boek en er zijn veel verschillende personages, maar dit boek heeft meer diepgang en is heel fijn uitgewerkt.

Het plot is verrassend pas aan het einde van het boek wordt er heel voorzichtig een tipje van de sluier gelicht. Je denkt wel een bepaalde kant op maar welke.. ik zeg gewoon zelf gaan lezen.

Juul: Ik moet eerlijk zijn: zonder deze groepsrecensie zou ik dit boek niet zo snel gelezen hebben. En dan zou ik toch echt iets gemist hebben! Ik vond het een aangenaam boek om te lezen. Op sommige momenten kon ik het boek ook niet wegleggen, ik moest dan verder lezen. Goed teken!

De hoofdpersoon Renee Spaan wordt goed neergezet. Ik vind haar sympathiek, ondanks al haar grillen. Het is een vrouw die niet altijd netjes binnen de lijntjes kleurt. Maar daarmee wel resultaat boekt. Daarnaast is het ook een vrouw van vlees en bloed, die worstelt met de liefde. Haar ex-vriendin heeft zelfmoord gepleegd en zij durft zich nu niet open te stellen voor een nieuwe liefde. Begrijpelijk, maar je gunt haar dat geluk! Hoe ze praat en doet met haar hond Bob, erg grappig en ook herkenbaar.

Ik vind het interessant dat in dit boek de nadruk ligt op de forensische kant van het recherchewerk. Zeker bij Nederlandse boeken gaat het vaker over de tactische kant van het werk. Leuke invalshoek dus. Persoonlijk vind ik het ook leuk dat het in Den Haag speelt. Ik heb in Den Haag gestudeerd, weet er dus ook redelijk de weg, en dus zie ik de plaatsen ook echt voor me. Daardoor gaat het boek nog net wat meer leven.

Conclusie:

Juul: 3,5 sterren

Corina: 3 sterren

Lydia: 3 sterren

Moon: 4 sterren

In totaal dus: 3,5 sterren