Ja of nee?

Er is een groot tekort aan donoren. Ik heb, zodra ik er zelf over mocht beslissen, vastgelegd dat ik donor wil zijn. Ze mogen alles hebben wat ze kunnen gebruiken. Ik heb wel met mijn ouders overlegd of er iets is waar ze moeite mee zouden hebben. Mijn moeder was daar heel duidelijk in: mijn hoornvlies, dat vind ze te persoonlijk. Dus zolang mijn moeder leeft heb ik mijn hoornvliezen uitgezonderd. Want het is dan wel mijn keuze, maar ik vind dat ik best rekening kan houden met eventuele nabestaanden en hun gevoelens.

Ik ben in het gezin de enige die haar organen wil afstaan en mijn partner wil het ook niet. En dat is jammer, maar helemaal hun eigen keuze. Ze hebben zo allemaal hun eigen redenen om geen donor te willen zijn. En wie ben ik om daar dan over te oordelen? Ik vind namelijk dat iedereen het recht heeft om zelf over zijn of haar lichaam te beslissen.

Ik hoor ook wel eens mensen zeggen: ik wil best donor zijn, maar ik wil niet dat mijn organen naar die doelgroep gaan....Ik vind het juist mooi dat we er niks over te zeggen hebben, dat het geregeld wordt zonder aanziens des persoons.

Natuurlijk zou ik liever niet hebben dat bijvoorbeeld een pedofiel langer kan leven door mijn organen, maar aan de andere kant: ik ben dood, en kan er dus niks aan veranderen, dus waarom zou ik mij er dan van te voren druk over maken?

Ik geloof dus dat mensen zelf over hun lichaam mogen beslissen. Dat je zelf moet weten of je een noodzakelijke operatie wel of niet moet ondergaan.

Dat als je terminaal bent, of echt aan het eind van je leven, je euthanasie mag plegen. Zonder dat degene die je daarbij helpt in de problemen komt.

Dat als je zelfmoord wil plegen, dat je dat ook gewoon moet kunnen doen (bij voorkeur wel op een manier waarbij je zo min mogelijk iemand een traumatische ervaring bezorgd, dat wel).

Maar ook dat als je een tattoo, piercing of weet ik veel wat wil, dat je dat gewoon moet doen.

Ik ben 1 keer in mijn leven met deze overtuiging in conflict gekomen.

Twee jaar geleden is mijn vader heel erg ziek geweest. Op een gegeven moment had hij een buisje (tracheo) in zijn keel om te ademen. Hij wilde dit niet en heeft in een boze bui dat ding eruit getrokken.

Mijn broertje en ik zijn toen met spoed naar het ziekenhuis geroepen. Uiteraard ook meteen telefonisch met mams overlegd. In het ziekenhuis kwamen we te zitten tegenover meerdere artsen en verpleegkundigen. En volgens mij was er ook een geestelijk verzorger bij, maar dit weet ik niet helemaal zeker meer. 

In ieder geval zaten we in een hele moeilijke situatie tegenover best veel mensen. Ze wilden van ons horen of ze dat buisje weer terug mochten plaatsen. Mijn moeder en broertje waren absoluut voor. Ik wist zeker dat mijn vader het echt niet wilde. Maar ik wilde hem ook nog niet kwijt...dus hebben we gezegd dat ze het moesten doen.

Ik heb daar zo'n moeite mee gehad, juist omdat ik wist hoe mijn vader erover dacht en ik vind dat je dat dus helemaal zelf mag beslissen. Ik heb een aantal gesprekken gevoerd met de geestelijk verzorger van het ziekenhuis, want ik kwam er met mezelf niet uit.

Veel later bleek dat de artsen het buisje sowieso terug geplaatst zouden hebben, dus mijn worsteling was onnodig. Mijn vader kan er nog steeds boos om worden, maar neemt het ons, gelukkig, niet meer kwalijk.

Om dit soort ellendige en moeilijke situaties te voorkomen hebben mijn ouders inmiddels in overleg met de huisarts hun wensen vast laten leggen.

Voorlopig hoop ik dat ik niet in een situatie kom waarin ik een keuze moet maken over wat ik wil met mijn lichaam. Maar mocht ik er voor komen te staan, dan zal ik vechten voor mijn overtuiging, met alles wat ik dan nog in mij heb! Want:

MIJN LICHAAM, MIJN KEUZE! 

Juul