Saudade

Argh…telemarketeers…

Ik wilde net aan dit stukje beginnen toen de telefoon ging…een veel te opgewekte jonge vrouwenstem vroeg of ze gelegen belde om me een paar vragen te stellen n.a.v. een proefabonnement op een woonblad.

‘Nou, eigenlijk niet’ zei ik…’Ja maar ik wil u alleen maar vragen naar uw ervaringen met het blad en u een leuke aanbieding doen’. Daarop vertelde ik dat ik van de 5 nummers er door tijdgebrek nog 3 moest lezen…dat begreep ze, zei ze. ‘Huh, wat weet jij daar nou van’ dacht ik. Wanneer ze me dan mocht bellen om 5 minuten van mijn tijd te vragen vroeg ze. ‘Liever helemaal niet, ik heb verder geen interesse’ zei ik. En terwijl ik de telefoon al van mijn oor aan het halen was om op te gaan hangen hoorde ik haar nog zeggen ‘ik wil u hierbij nog wijzen op uw rechten m.b.t. telema…’ Klik, hoorde ze van mijn kant, want die rechten ken ik al en ik sta al in het bel-me-niet register…niet dat het veel helpt overigens, want zodra je aan een actie meedoet of een proefabo neemt dan bellen ze je toch.

Maar goed…ik wilde dus aan dit stukje beginnen…en nee het gaat niet over de boekenweek die bijna is afgelopen, maar over mijn andere passie. Formule 1. Zondag 15 maart is de 1e race van het seizoen en die race is down under in Australië. Als dit stukje geplaatst wordt is die race al achter de rug, want die was om 7.00 uur vanmorgen. Wie de winnaar is geworden is op moment van schrijven nog een verrassing. Waarschijnlijk niet Max Verstappen (de zoon van Jos) in zijn debuut race als de jongste Formule 1 coureur ooit, hij vertrekt vanaf een 12e plaats. Misschien is het Lewis of Nico…het zou leuk zijn als blijkt dat Kimi heeft gewonnen…we zullen het zien.

Als kind al werd ik aangestoken door mijn moeder die, als er een race op tv was, met gespannen blik de stoere mannen in hun prachtige raceauto’s volgde…en ik zat er met rode konen naast. Zo zag ik in 1964 in zwart/wit beelden hoe Jimmy Clark de GP van Zandvoort won in de Lotus. Graham Hill werd dat jaar wereldkampioen in de BRM.

Jaren verstreken en ik keek zo af en toe eens een race als ik thuis was en vond het wel geinig maar verder niet. Ik had ook niet echt een favoriete coureur, wel zag ik in 1988 iets magisch gebeuren, de jonge Braziliaanse coureur Ayrton Senna was overgestapt van Lotus naar McLaren en won samen met zijn teammaat Prost 15 van de 16 races. Tijdens de race van Monaco was hij een klasse apart en met zoveel voorsprong dat hem de overwinning niet meer kon ontgaan crashte hij in de muur en reed rechtdoor mijn hart in, want ondanks de crash was het een magische race geweest.

Hij won dat jaar ook de GP van België, samen met Monaco een van mijn favoriete circuits. Mijn aandacht was gewekt en toen het seizoen 1989 aanbrak zat ik dan ook klaar om alle races te volgen…de 2e race was er een waarbij Senna zich definitief settelde in mijn racehart en hij zou er nooit meer uit vertrekken. Alles wat ik kon vinden las ik, kocht ik en verzamelde ik. Ik knutselde raceautootjes in elkaar, ik leerde zelfs zoveel mogelijk Braziliaanse/Portugese woorden, leerde hoe een Formule 1 motor in elkaar zat en nam alle races op, alle herhalingen, alle voor- en nabeschouwingen…van elke zender die er maar iets over uitzond in welke taal dan ook. Een obsessie…nah…nauwelijks ;)

Nog steeds staan er in mijn boekenkast een hele serie boeken over Formule 1 en speciaal over Senna. De Oostenrijker Heinz Prüller schreef (en schrijft) elk jaar na het raceseizoen een boek met alle ins en outs…dat ze in het Duits waren maakte me niks uit, ik moest ze hebben en ik verslond ze allemaal. Groot was ook mijn blijdschap toen ik een jaarabonnement won op een auto- en motorsportblad. Alles bewaarde ik en in mijn slaapkamer hing een grote poster van Senna…die, na 5 verhuizingen, nog steeds zij het wat gekreukeld in mijn huis te vinden is.

Senna dus…in februari 1991 bestelde ik een kaartje voor de GP van België, per fax. Mijn eerste race live meemaken en ik zweefde op cloud 9. In die tijd rook de brandstof nog vrij chemisch en wat chloorachtig…ik vond het het lekkerste wat ik ooit had geroken…en bij de eerste klanken van een van de motoren kreeg ik kippenvel…ik was euforisch…kocht allerlei memorabilia, maakte honderden foto’s en genoot. Het was stralend weer…vrij ongewoon voor het circuit van Spa Francorchamps en ik zag mijn held winnen…na afloop mochten we de baan op en samen met een heleboel Brazilianen dansten we de samba…’onze’ man had gewonnen.

Een van mijn eigenaardigheden is dat als ik me heel erg concentreer ik in iemands gevoel kan gaan ‘zitten’ en zo die persoon kan ‘lezen/voelen’ Ik kan het niet bij iedereen, ik moet er wel op een of andere manier een connectie mee hebben…maar ik kon het wel bij Senna..het klinkt vast gek of zweverig, maar ik voelde zijn concentratie…ik ‘zag’ zijn races vanuit zijn ogen…ik maakte ze dus intens mee. Groot was dan ook de shock toen hij in 1994 op 1 mei tijdens de GP van San Marino tegen de muur klapte…ik wist het gelijk…dit was foute boel…mijn connectie viel weg en ik was ontroostbaar…het lichaam van mijn held lag daar in een plas bloed en ik voelde dat hij er al niet meer in zat.

De racewereld was in shock, ik was in shock…de beste coureur van dat moment was er niet meer…In Brazilië werd 3 dagen van nationale rouw afgekondigd en hij kreeg een staatsbegrafenis…en ik bleef maar onrustig. Ongeveer een week na zijn begrafenis kreeg ik ’s nachts tijdens mijn slaap bezoek…het was Senna en hij stond aan mijn voeteneind, hij kwam afscheid nemen zei hij…het was goed zo nu en hij had er vrede mee…ik zei dat ik de connectie zo miste…de band. Hij zei dat die er altijd zou zijn en hij bedankte me voor de afgelopen jaren van steun. En toen hij weg was voelde ik me rustig worden…en ik wist dat hij gelijk had…die band zou er altijd zijn…hij had me geleerd te leven voor je passie, hij had me geleerd dat als je heel erg je best deed, als je je ergens heel erg in geloofde, je op je doel concentreerde en het maar vaak genoeg probeerde je kon bereiken wat je wilde…je dromen werkelijkheid maken…dat is wat hij me meegaf. En dat is waar ik nog elke dag voor leef.

Saudade Ayrton…até logo.

Ann