One for all and all for one

One for all and all for one 

Een aantal maanden geleden stond ik met mijn boekenkast(en) op het blog van 'De Thrillerlezers'. Ik was er destijds nog maar net 'bij', maar sindsdien is mijn thrillerlezend leven behoorlijk veranderd. Niet alleen heb ik er een aantal geweldige vrienden aan overgehouden, iets wat eigenlijk de 'schuld' is van Isa Maron', maar ik heb er inmiddels ook een boekenkast bij gekregen. In de nieuwe kast staat al mijn thrillers, logisch dat de kast dan ook de naam 'Thrillerkast' kreeg.

Het is 25 jaar geleden dat het leven voor heel veel mensen ook drastisch veranderde, 9 november 1989, de dag dat de muur viel. Een datum welke ik nooit zal vergeten, mede omdat ik op die dag jarig ben. Het is apart om jarig te zijn op een belangrijke datum uit de geschiedenis, tot die 9e november in 1989 was het eigenlijk een normale verjaardagsdag daarna was er altijd die muur. Ik ben niet de enige in de familie met een verjaardag op een bijzondere dag, mijn oma had daar al eerder ervaring mee. Ze had namelijk de eer om gelijk jarig te zijn met de toenmalige koningin, Juliana. Als kind dacht ik altijd dat al die feestelijkheden, de hoedjes, vlaggetjes en de toeters voor mijn oma bedoeld waren, ze was immers de liefste oma van de wereld. Hard was de klap toen ik ontdekte dat het niet zo was ;-)

In het begin schreef ik al dat Isa Maron er 'schuldig' aan is dat de 'Bende van Ellende' is ontstaan. Waarom is dat? Nou het zit namelijk zo, een aantal thrillerlezers gaven zich op voor de groepsrecensie van Galgenveld, Isa's eerste boek van de tetralogie 'De Noordzeemoorden'. Het is dan gebruikelijk dat er een chatgroep wordt aangemaakt, iets wat ik niet wist want ik zat pas net bij de Facebookgroep Thrillerlezers!

Ik ben niet zo'n groepsmens en chatten, dat was iets dat ik al jaren geleden achter me had gelaten. Met frisse tegenzin sloot ik me aan en hield me nog wat afzijdig in het begin, ondertussen het boek lezend en alvast aantekeningen makend voor de recensie. Al redelijk snel ging het in de chatgroep over veel meer dan alleen het boek, allerlei dagelijkse beslommeringen, grappige gebeurtenissen, maar ook wat heftigere zaken kwamen voorbij. We werden een online vriendengroepje en deelden al snel lief en leed met elkaar en toen het boek uit was en de groepsrecensie geschreven en geplaatst bleef ons groepje bestaan.

Sinds die tijd ben ik al bij de diverse boekenuitjes geweest en heb de hele 'Bende 2.0' in mijn hart gesloten. We zijn allemaal best verschillend, maar hebben een grote gemene deler: onze liefde voor boeken (en sushi en frikandellen). We kunnen heerlijk mutsen over kleine ergernissen en steunen elkaar bij het grote leed. We discussiëren soms zo heftig dat de vonken van mijn toetsenbord vliegen…maar wat een genot om hierbij te mogen horen…we laten elkaar zijn wie we zijn met al onze flaws en eigenaardigheden…met al onze nukken en grillen, met al onze naïviteit en de liefde voor mens, dier en boek.

Waarom vertel ik dit zo uitgebreid? In mijn inmiddels kersverse 57 jaar heb ik veel gezien en meegemaakt en het is echt zeldzaam om mensen te ontmoeten die je echt laten zijn wie je bent, zonder oordeel of vooroordeel. Ieder met een eigen mening, maar toch solidair met elkaar.

One for all and all for one zou ook een prima passend motto zijn voor onze bende. Wat me gelijk doet denken aan een boek van mijn oma, 'De Drie Musketiers' van Alexander Dumas. Ik heb het geërfd samen met nog een aantal andere boeken, het is nog in de oude spelling, zoo met 2 o's en mensch met sch. Ik koester die oude boeken als waren het goudstaven, niet om de geldelijke waarde, maar omdat mijn oma zo'n lief mens was, eentje waar je met plezier een hoedje voor opzette op haar verjaardag, eentje waar je elke 30ste april wel op een toeter voor zou willen blazen.

Voor de mensen die zich afvragen wie ik ben, ik ben Ann, ik ben 57 jaar, hou van de geur van boeken en pas gemaaid gras, van lezen, van schrijven, van fotograferen, van films, van Johnny Depp (maar daarover later meer) en ja hoor ik wil best miepmiep nadoen. En nee, ik hoop nooit echt helemaal die volwassen dame te worden die 'men' me verwacht te zijn. Laat me alsjeblieft blijven wie ik ben, dan…met een beetje mazzel…heb je er een vriend bij voor het leven.

Tot de volgende keer!

Liefs,

Ann