Dicht bij mij - Luana Lewis

Titel: Dicht bij mij

Auteur: Luana Lewis

302 pagina’s (PDF-exemplaar)

Uitgeverij Cargo

ISBN 9789023487203

Recensie door Miriam Bakker

---

Stella Fisher - Davies is na een traumatische gebeurtenis aan huis gekluisterd. Ze lijdt aan posttraumatische stress en straatvrees. Ze woont samen met haar man, psychiater Max Fisher, in een groot afgelegen huis net buiten Londen. Met behulp van medicijnen komt zij de dagen door, compleet geïsoleerd van de buitenwereld en in afwachting van het moment dat Max weer thuiskomt van zijn werk.

Totdat op een dag ’s middags de deurbel gaat. Er staat een meisje voor de deur, maar Stella laat haar, ondanks de enorme sneeuwbui en bijbehorende kou, niet binnen. Het meisje gaat niet weg en na een paar uur gaat Stella alsnog overstag en laat haar binnen. Het meisje is niet ouder dan een jaar of 15, grote blauwe ogen en witblond haar. Ze stelt zich voor als Blue Cunningham. Stella weet niet goed wat ze met de situatie aan moet en doet er alles aan om haar zenuwen en angstaanvallen onder controle te houden. Zeker als Blue haar vertelt waarom ze juist bij Stella aan de deur stond…Wie is Blue? En wat is er waar van wat zij vertelt?

‘Haat zat overal in haar, als vuur dat haar levend verbrandde.’

Stella was ooit psychologe, werkzaam in de praktijk van Dr. Max Fisher, waar zij zich onder andere bezighield met het evalueren van mensen ten behoeve van gerechtelijke procedures (voogdijkwesties, echtscheidingen etc.). Op een dag krijgt ze een zaak toegewezen waarin vader en moeder elkaar het licht in de ogen niet gunnen en strijden over de voogdij van hun dochter. Vader maakt moeder zwart en vice versa. Wie spreekt de waarheid? En dan loopt het gruwelijk uit de hand, wat ervoor zorgt dat Stella zich afzondert van de rest van de wereld en zich terugtrekt in haar eigen huis, haar eigen domein, waar ze alles kan vergeten. In afwachting van Max met haar medicijnen als houvast.

Het verhaal wordt primair verteld vanuit het perspectief van Stella, afgewisseld met flashbacks naar het verleden toen zij nog als psychologe werkte en de lezer krijgt een aantal sessies van Max Fisher voorgeschoteld. Met wie, dat wordt lange tijd in het midden gelaten. De schrijfstijl is duidelijk, bijna klinisch te noemen, emotieloos en vrij afstandelijk. Hoewel de personages prima beschreven worden, kon ik niet met ze meeleven of sympathie voor ze voelen. Stella is een trieste vrouw, letterlijk en figuurlijk, angstig en afhankelijk. Max is een man die graag de touwtjes in handen heeft, in elke situatie, in mijn ogen een echte engerd.

 

De vertaling van de oorspronkelijke titel ‘Don’t stand so close’ naar ‘Dicht bij mij’, begrijp ik niet helemaal. Het betekent eerder iets ‘Kom niet zo dichtbij’ en dat past naar mijn mening wat beter bij het verhaal, maar eerlijk is eerlijk: het zou allebei van toepassing kunnen zijn. Het is maar net hoe je het bekijkt. 

De flaptekst was veelbelovend, maar het heeft het voor mij niet waargemaakt. Het verhaal wordt nergens echt spannend, het had veel meer uitgediept en uitgewerkt kunnen worden, maar het is het nét niet.

¶¶½