Loeder

LOEDER

Totaal verdoofd staar ik voor me uit. De woorden van mijn dochter dringen nauwelijks tot me door tot ik een schreeuw vlak naast me hoor. Mijn dochter trekt aan de weekendtas van haar vader, maar hij trekt die met een ruk weg. Mijn lieve prinsesje ligt ineens bloedend op het kleed, terwijl haar vader zich uit de voeten maakt. Hoe kan hij zo harteloos zijn geworden of was hij dat altijd al?
“Jonge dame, je moet een week rust houden. Dan kom je terug voor controle en mogen de hechtingen er uit. En u, mevrouw, had natuurlijk nooit mogen autorijden met een gebroken pols. ” zei de arts op de Eerste Hulp. Minke kijkt me met een bleek gezicht aan en ik neem haar mee naar huis. Daar is inmiddels een vakman bezig met het vervangen van alle sloten onder toeziend oog van mijn grote zus. Die hufter komt er namelijk nooit meer in! Vijftien jaar lang lief en leed gedeeld en dan niet alleen mij maar ook onze dochter gebroken en bloedend achter laten.

*

Als je eenmaal door de ergste verdoving en woede heen bent, dan neemt je verstand het weer van je over. Na die ene avond in november heb ik niets meer van hem gehoord. Zelfs zijn moeder zegt niet te weten waar hij is en er is ook nog geen advocaat op me afgestuurd om me het huis uit te laten zetten. Zijn moeder doet echter wel een wekelijkse poging om bij ons langs te komen, maar ik houd haar heel bewust op afstand. Ze heeft me nooit gemogen, ik was te min voor haar zoon en ik zie dan ook geen enkele reden om haar in mijn buurt te laten komen. Ook Minke werd altijd achtergesteld in vergelijking met haar neefjes en nichtjes. Zij mist ze dan ook helemaal niet. Wel heeft ze bijna dagelijks nachtmerries en wordt ze schreeuwend wakker: papa, niet doen! Een psychologe gaat haar nu helpen met het verwerken van dit trauma.
We zijn zo ontzettend toe aan rust, maar zolang we niet weten waar we aan toe zijn, blijft er een nare spanning hangen. Komt hij terug? Wat gaat hij doen? Ik heb het nog niet aangekund om naar zijn kantoor te rijden en ik heb besloten om dit morgenochtend te doen. Mijn neef gaat met me mee om me te beschermen, maar hij zal zich op de achtergrond houden. Wat is er met die man gebeurd, waar ik zoveel van hield? Was hij altijd zo? Hoe is hij zo geworden? Hij heeft ons niet alleen fysiek als puinhoop achter gelaten. We hebben nog zoveel vragen en ik heb geen idee of we daar ooit antwoord op zullen krijgen.

*

Meteen als Minke op school zit, belt mijn neef aan en zijn we snel op weg. Het kantoor van hem ligt net buiten de grote stad, slechts een paar kilometer van ons huis vandaan. Als we aankomen, zie ik een bekende auto op het parkeerterrein staan en ik ben erg blij, dat ik niet in mijn eigen auto zit. Via de personeelsingang loop ik naar binnen en loop voorzichtig naar zijn spreekkamer. De deur staat op een kier en van ver klinkt het gekrijs van mijn schoonmoeder. “Jij kunt ook helemaal niets! Kijk eens
naar je broer! Hij woont in een villa met een prachtige vrouw, twee zonen en twee dochters. Jij kunt maar één kind verwekken en verder dan een rijtjeshuis zal jij het nooit schoppen. En zelfs van je huwelijk heb je een puinhoop gemaakt. Welke idioot slaat zijn vrouw en kind het ziekenhuis in? Je bent echt een waardeloos stuk vreten en ik wil je niet langer als zoon. Kijk niet zo debiel uit je ogen, je vader heeft zich niet voor niets doodgezopen, hij kon de vernedering van jou als zoon niet aan.”
Terwijl ze de deur achter zich dicht smeet, zat ik gehurkt bij een bureau zodat ze me niet kon zien. Één van mijn vragen is net door mijn schoonmoeder beantwoord. Ik weet nu wel waarom hij is doorgedraaid. Met zo’n moeder heeft hij nooit een echte kans gehad. Maar nu geen medelijden, het beeld van Minke onder het bloed staat op mijn netvlies gebrand. Ik ga hem gewoon nóg een harde klap uitdelen.
“Lul, wat heb jij nu gedaan! Je hebt mazzel, dat het gips van mijn arm is, anders had ik het op je kop stuk geslagen.” Heerlijk gevoel om hem zo te zien staan met open mond. Ik heb mijn speech vaak geoefend en ga nog even door. “Hier heb je papieren, die je ontzetten uit de ouderlijke macht. Deze papieren moet je tekenen om de echtscheiding af te ronden en hiermee doe je afstand van het huis, de auto en alles wat ik niet heb genoemd.” Dit had hij duidelijk niet aan zien komen. Hij trekt wit weg en gaat zitten. “Vuil kutwijf, je lijkt op mijn moeder.” Wat? Op dat loeder? Hij is echt van het padje af.

*

Dat één zo’n vrouw het leven van meerdere mensen kan verzieken, snap ik gewoon niet. Ik weet nu zeker dat haar man zich keer op keer ging bezatten omdat er met haar niet te leven viel. Ben ik dan net zo erg, dat mijn man mij en onze dochter liever slaat en vertrekt? Maar waarom dan ook onze dochter, omdat ze op mij zou lijken? Hoe meer ik erover nadenk, des te bozer ik word. Ik kan die echo van die krijsende stem niet uit mijn hoofd krijgen. Waarom heb ik dit niet eerder gezien? Het beste dat nu kan gebeuren, is dat hij knakt en zijn moeder omlegd, maar zou hij dat kunnen? Zou hij op het idee komen om de oorzaak van zijn ongeluk te zoeken bij de vrouw die hem al die jaren vernederd heeft in plaats van bij de vrouw die hem lief heeft gehad?
“Nee, ik lijk niet op je moeder. Ik heb veel van jou gehouden en dat je minder verdient dan je broer heeft me nooit bezig gehouden. Ik dacht dat we een eenheid waren, maar ik heb me erg in jou vergist. Hoe kon je dit nou doen? Hoe ben je nou zo boos geworden, dat je eerst mijn arm brak en vervolgens je dochter een hersenschudding en gat in het hoofd bezorgde?” Aan de ene kant wil ik zijn hersens inslaan en aan de andere kant zie ik een gekwetste man die alleen heel veel liefde en begrip nodig heeft. Ik weet alleen zeker dat ik hem dat niet meer kan geven, alleen maar walging.
Ik wil weg, maar ineens staat hij op en houdt me tegen. “Als jij doet, wat ik nu van je vraag, dan kun je alles van me krijgen. Het gezag over Minke, de scheiding, het huis, alles. Jij zorgt dat mijn moeder het eeuwige bestaan opzoekt en ik laat jou en Minke voor de rest van ons leven met rust. Doe je het niet, dan zal je altijd achterom kijken en hopen dat je me twee stappen voor blijft …”

*

Deze opdracht zag ik niet aan komen. Zijn moeder doden en dan laat hij ons met rust? Ik heb altijd respect voor het leven van anderen gehad en nu moet ik mijn principes opzij zetten om de veiligheid van Minke te bewaken? Wat denkt die eikel wel niet. Als ik het al zou doen, dan zou de politie mij meteen arresteren en dan ben ik alsnog alles kwijt. Maar doe ik het niet, dan is het ook geen leven, dat heeft hij me wel verzekerd. Er zit niets anders op dan een heel goed waterdicht plan te bedenken. Ik heb eigenlijk maar twee mogelijkheden: of ik maak haar zelf af of ik laat het hem doen. Nu alleen nog kijken hoe ik dat wil doen.
De keuze is eigenlijk snel gemaakt. Ik ben niet van plan om ook maar iemand om te brengen. Ik ben geen moordenaar en zal het ook niet worden. Ik vind het voor Minke ook belangrijk, dat er niemand omgebracht wordt, maar in angst leven is ook niet goed. Morgen kom ik met een plan om Minke en mij te beschermen, nu eerst mijn rust pakken, ben kapot. Minke had een stel vriendinnen mee uit school genomen en het was een drukke bende. Normaal gesproken, kan ik er erg van genieten, maar nu heeft het me uitgeput.

*

“Gaat u daar maar even zitten, mevrouw, een agent zal u zo meenemen.” Terwijl ik zit te wachten op de agent, twijfel ik of dit wel de juiste keuze is. Ik heb totaal geen bewijs, weet niet of ze überhaupt iets voor me kunnen doen. Hopelijk zien ze mijn angst en kunnen ze me op z’n minst advies geven.
“Mevrouw, komt u maar mee.” Langzaam sta ik op en loop achter de agent aan. Ik ga zitten op de stoel en hij neemt plaats achter zijn bureau. Terwijl ik mijn verhaal doe, blijft hij me indringend aankijken. Hij maakt geen enkele aantekening en ik voel me steeds ongemakkelijker worden. Als er nu wat met mijn schoonmoeder gebeurt, weet ik zeker dat ik hoofdverdachte zal zijn!
“Mevrouw, waar is uw dochter op dit moment?” Ik vertel hem dat Minke opgehaald is door haar oma om een dagje naar de Efteling te gaan. Hoewel ik er geen goed gevoel bij had, had mijn schoonmoeder Minke zelf aan de telefoon gehad en het gevraagd. Ik had geen enkel excuus om nee te zeggen en Minke wilde zo graag.
“Ok, ik wil u niet bang maken, maar het lijkt me verstandig dat u nu goed naar mij luistert. Uw ex-schoonfamilie is bij ons al jaren bekend, met name uw schoonvader en zijn vrouw. Zij zijn in het verleden opgepakt op verdenking van moord. Er is destijds een ouder echtpaar met hoge snelheid van de weg afgedrukt en ter plaatse overleden. Aangezien er niet voldoende bewijzen waren, dat het moord betrof, zijn de verdachten vrijgelaten. Daarna zijn er nog diverse incidenten geweest en die zijn gestopt toen uw schoonvader overleed.”
Als het bloed trekt uit mijn gezicht. Mijn grootouders zijn op dezelfde wijze verongelukt als de agent nu verteld heeft. Zijn zij door toedoen van mijn schoonfamilie om het leven gekomen? Wat de agent nog meer vertelt gaat langs me heen. Mijn angst is alleen maar groter geworden.

*

Ik maak me zorgen om deze vrouw. Zonder bewijs mag ik niets voor haar doen, maar ik weet dat haar angsten terecht zijn. Wat kan ik doen om haar en haar dochter te beschermen? Ik ben jarenlang bezig geweest om haar schoonouders proberen te betrappen en nu vraagt ze mij om hulp en zijn mijn handen gebonden. Dit voelt niet goed. Ik hoop, dat ze me echt belt als er iets mis is.
Shit, nu al telefoon, hopelijk is zij het niet. “Met Frank … wat? Een lijk, waar? Ik kom er aan!” Nee, zij was het niet, maar er is wel een lichaam gevonden. Wat, nu al weer telefoon? “Met Frank, ja verbind maar door … rustig, mevrouw, zegt u nu dat er een lichaam in de kist bij Sneeuwwitje ligt? We komen er meteen aan, mevrouw, zorg dat er niemand bij in de buurt komt.” Twee lichamen niet ver bij elkaar vandaan. Ik hou mijn hart vast. Haar dochter was toch met haar oma naar de Efteling?


*

Ik was de hoek nog niet om bij het politiebureau vandaan of ik werd al door de agent gebeld. Ik moest mee met hem, mocht niet meer alleen op straat lopen. Geen idee waarom, maar ik zit dus nu naast hem in de auto op weg naar de Efteling. Voorzichtig vertelt hij mij, dat er een lichaam gevonden is in het centrum van Kaatsheuvel en een lichaam in de kist bij Sneeuwwitje. Het lijkt erop, dat de zaken met elkaar verband houden en omdat ik niets meer van mijn schoonmoeder heb gehoord, ben ik op van de zenuwen. Waar is Minke, is ze veilig?
Al snel arriveren we in het park en worden met spoed naar de inmiddels afgesloten attractie gereden. Daar tref ik snikkend mijn lieve dochter aan, die met een afgehapte appel in haar hand kijkt in de kist waar haar dode oma ligt met een stuk appel in haar mond. Minke is veilig, Minke is veilig! Ik pak haar stevig vast en haal haar bij haar oma weg. De agent heeft nu een positieve identificatie en kan een ander team aan het werk zetten voor het sporen onderzoek.

*

Minke heeft sinds ik haar bij Sneeuwwitje aantrof niets meer gezegd. We zitten in de auto bij de agent, die zich aan Minke heeft voorgesteld als Frank. Frank heeft me duidelijk gemaakt, dat voor ons het gevaar nog niet geweken is en we nog mee moeten naar de tweede locatie in Kaatsheuvel. Ik wil Minke niet in de auto achterlaten, maar zal zelf toch mee moeten met Frank. Een collega ontfermt zich over mijn dochter en dapper stap ik achter Frank aan. Is het niet een beetje raar, dat ik mee moet met een agent? Gelukkig ben ik zelf niet verdacht, want ik was ten tijde van de moorden op het politiebureau. Aangekomen op het plaats delict, krijg ik ineens een heel koud gevoel over me heen. Daar midden op straat, ligt mijn ex-man, ogen gesloten met zijn gezicht behoorlijk bekrast.

Frank laat me een brief zien, die in de binnenzak van mijn ex is gevonden. Zijn moeder was achter zijn moordwens gekomen en heeft geklaagd bij zijn broer. Zijn schoonzus heeft een dreigbrief gestuurd en hem vriendelijk toch dringend verzocht om hun grote geheim met niemand te delen. Ik snap niet wat ze bedoelt, dit voelt heel raar.
Eenmaal terug bij de auto waar Minke op me wacht, hoor ik haar zachte stem …. Mama, tante Marijke heeft oma een appel gegeven en toen is ze gestikt.

En ik maar denken dat mijn schoonmoeder een loeder was ….