"Schijnvertoon" - Loes den Hollander

Loes den Hollander behoort tot de meest productieve én beste thrillerschrijvers van ons land. Zij heeft tot voor kort maar liefst zestien zeer lezenswaardige thrillers op haar naam en drie prachtige bundels met korte verhalen. Die laatste ( “Loslaten”, “Vreemde liefde” en “Vrije val”) zijn relatief onbekend maar in hun genre uitmuntend en van harte ter lezing aanbevolen.

Haar voorlaatste thriller “Dekmantel” is een juweeltje en kreeg (uitzonderlijk bij uw recensent) vijf sterren. De verwachtingen over haar nieuwe boek “Schijnvertoon” waren dan ook hoog gespannen.
Edoch…….


Het verhaal begint met een bezoek van Bert van Meulwijk aan zijn moeder in het ziekenhuis. Bert ziet een zeer aantrekkelijke verpleegster langskomen in wie hij meteen geïnteresseerd is. Door het achterlaten van een briefje bij een collega van haar probeert hij met de schoonheid in contact te komen. Bert is vader van twee meisjes, en ligt in scheiding met zijn echtgenote Tanja, die tirannieke trekjes heeft.

Dan komen de chirurg Vigo Hulscher en de verpleegster Sharon Janssen op het toneel die een hartstochtelijke verhouding lijken te hebben ofschoon Vigo getrouwd is met een ander.
En het tableau vivant van de hoofdpersonen in het verhaal wordt gecompleteerd met Annebeth, een verpleegster met een traumatisch verleden. Zij is veel te dik door enorme eetlust veroorzaakt door haar trauma, en wordt geobsedeerd door de gedachte dat ze flink moet afvallen.


Er valt een dode door een auto-ongeluk, doch verder gaat het in de eerste tweehonderd bladzijden alleen maar over dokters, verpleegsters, obesitas, afvallen, zwangerschappen en echtscheiding. De lezer waant zich in een ware chicklit zonder enige spanning, en dat is niet wat je verwacht van een boek van Loes den Hollander. Uw recensent is een grote fan van al haar boeken en heeft daarom toch maar doorgelezen. Als de schrijver niet Loes zou zijn geweest, had het boek beslist de eindstreep niet gehaald. Nu kostte het het nodige doorzettingsvermogen, bijna niet te geloven.


Na bladzijde 200 ontstaat er eindelijk enige spanning in het verhaal. Veel van het tot dan toe verhaalde blijkt schijnvertoon, waarmee de titel van het boek duidelijke betekenis krijgt. Het verhaal ontstijgt dan eindelijk het niveau van Medisch Centrum West en wordt toch nog intrigerend. Het spannende en kolkende slot van het verhaal maakt wel wat goed.


De schrijfstijl van Loes den Hollander is onveranderd goed. Korte hoofdstukken met strak en helder taalgebruik en een filmische beschrijving van de personen en gebeurtenissen zijn haar handelsmerk. De eerste tweehonderd bladzijden maken het boek echter bepaaldelijk niet tot een hoogtepunt in het oeuvre van Loes. Voor liefhebbers van chicklits misschien wel, maar voor uw recensent is dat genre nauwelijks verteerbaar.


“Schijnvertoon” krijgt dan ook drie bleke sterren.

Charles