"Schemergebied" - Marcella Kleine

Schemergebied  van Marcella Kleine

Het boek heeft weer een bijzondere omslag wat bestaat uit een schilderij van Jenny Nes van de autobunker in IJmuiden, waar het verhaal zich afspeelt.

Het boek start met een proloog die je nieuwsgierig maakt.

Ik ben bang, zo bang.

Vluchten wil ik, weg uit dat huis met die feeks en dat krijsende kind. Dat kind is de duivel en ik heb de taak gekregen de duivel te doden. De duivel is een en al misleiding. Hij toont zich als een zoete baby, maar is de kwaadaardigheid zelve.

Het boek begint met Renate. Een dromerig en stil meisje dat aan de andere kant van het water woont. Met het pontje vaart ze elke schooldag over om naar de HAVO te kunnen. Daar is ze het mikpunt van spot. Zo wordt ze bijvoorbeeld vuurtoren genoemd. Van het lelijke eendje groeit ze uit naar een mooie zwaan, zodat de jongens opeens wel aandacht voor haar krijgen.

Ze wordt uitgenodigd op een feestje in een bunker in de duinen. Daar wordt flink gedronken en geblowd. Renate gaat meedoen met het drinken en blowen, ondanks ze nog nooit een druppel op had. Ze wilt zich niet laten kennen.

Op een gegeven moment krijgt ze bekertjes wijn, waar wat extra’s inzit en gaat Renate  “out”.

Mijn ogen zijn echter zo zwaar, dat het me niet lukt om helder na te denken. Nu ik lig, zakt de duizeligheidweg, maar word ik overvallen door een enorme vermoeidheid.

Ik wil nu nog maar een ding. Slapen.

Het voelt alsof mijn ogen achter mijn gesloten oogleden heen en weer schieten in een wir war van kleuren. Kleuren, die steeds verder vervagen totdat alles zwart is.

Inktzwart.

Het volgende stuk gaat over Sabrina. Die wordt de ochtend na het feest wakker gemaakt door haar pa, omdat de moeder van Renate aan de telefoon hangt.

Deze persoon heeft Marcella uitstekend neergezet. Het meisje is bitchy en de oogappel van haar vader. Dwars, weerbarstig en geeft aan volwassenen zo kort mogelijk antwoord. Als volwassenen geen echte vraag stellen, geeft ze ook geen antwoord. Een voorbeeld is dat een agent zegt: en dan nu het signalement. Waarop Sabrina dan doodstil blijft.

Marcella heeft echte personen met een kloppende persoonlijkheid neergezet. Een persoonlijkheid die je dan steeds verder ontdekt door gesprekken en gedrag van die personen.

De gesprekken die de jongeren voeren metelkaar of met ouders of metd e politie roepen bij de lezer vraagtekens op. Klopt het wat ze zeggen, wat staat er tussen de regels door?

Deel twee van het boek vindt 30 jaar na de verdwijning van Renate plaats. Sabrina krijgt een brief van een bekende misdaadjournalist die weer de verdwijning van Renate in het nieuws wilt brengen. Sabrina is al die tijd bij haar vriend Freek van toendertijd gebleven. Veel mensen in het dorp kijken hun aan als de schuldigen van de verdwijning. Freek was namenlijk de laatste die van de groep was weggegaan tijdens het feest en lang weggebleven. Sabrina had iets in haar drinken gedaan.

De spanningen in Sabrina worden goed beschreven: de angst, de durf, de schaamte en de gekte van al die jaren niet weten hoe het zit. Zelfs je eigen ouders en vriend verdenken.

Tot het einde had ik geen idee hoe het inelkaar zat en wie de schuldige was of waren. Elke keer wordt je door de schrijfster op het verkeerde been gezet. Elke keer denk je te weten hoe het inelkaar zit en dan komt er weer een wending. Op een goede geloofwaardige manier!

Ik hou van Marcella’s manier van schrijven: mooie leesbare zinnen in een ritme waarin je door blijft lezen. Vragen bij je oproepen waardoor je niet kan stoppen, want je wilt weten hoe het zit.

Voor mij zat er een klein minpunt in het boek en dat is dat de dader zijn verhaal gaat opbiechten en alles gaat vertellen. Ik noem dat altijd Agatha Christiestijl. Niks mis mee en voor vele anderen absoluut geen minpunt. Puur mijn persoonlijke mening. Dat het vervolgens na de biecht van de dader vervolgens keispannend wordt, maakt alles goed. Mooi plot en een mooi eind!

Vier dikke sterren

Ink