Wulf Dorn – Fobie
Als Sarah ’s nachts de sleutel in het slot hoort denkt ze dat haar man Stephen terug is gekomen van een zakenreis, als ze echter beneden komt blijkt er een vreemde man in Stephens kleding met een misvormd gezicht in haar keuken rond te scharrelen. De man zegt dat hij Stephen is.
Geschrokken slaat Sarah met haar zoontje op de vlucht. Als de politie aankomt ontbreekt van de man elk spoor en is er niemand die Sarah geloofd. Mark Behrendt vliegt op dat moment naar Engeland om een begrafenis bij te wonen. Hier komen de twee elkaar tegen en Sarah vraagt Mark om hulp. Zo begint het verhaal van Wulf Dorn.
De ingrediënten zijn goed, maar Dorn heeft wel veel tijd nodig om zijn verhaal op gang te laten komen. De introductieronde duurt zeker tot halverwege het boek. Je vraagt jezelf dan ook af of je door moet lezen of niet, maar aangezien ik altijd alles uitlees heb ik toch maar voor de eerste optie gekozen.
Pas halverwege wordt een beetje duidelijk wat de bedoeling van het verhaal is en komt de spanning wat op gang. Wat resulteert in een aardig verhaal, maar zeker niet het beste wat Dorn ooit neer heeft gezet. De personages zijn echter wel goed uitgewerkt en maken het verhaal nog enigszins te verhappen. De plot is in het begin door het voorstelrondje wat rommelig, het verhaal start daardoor te laat. De ontknoping zit wat meer structuur in en is nog wel spannend om te lezen, maar kan het boek dan al niet meer redden.
Jammer, Wulf Dorn heeft wel bewezen met zijn voorgaande boeken dat hij wel degelijk kan schrijven, maar helaas heeft hij nu gedeeltelijk de plank misgeslagen. Volgende keer maar beter.
Ik geef dit boek dan ook niet meer dan 3 sterren.
Anna Jesse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten