Loes den Hollander - Dekmantel

Tijdens een verblijf in 2008 bij mijn in Spanje wonende zus kwam ik bij toeval in aanraking met de thrillers van Loes den Hollander, van wie ik toen nog niet had gehoord. “Vrijdag” en “Broeinest” waren beschikbaar in de Nederlandse bibliotheek in Denia en waren het begin van een onvoorwaardelijke bewondering voor haar boeken. Want wat Loes schrijft beklijft!

“Dekmantel” is de zestiende thriller die ik van Loes las. Het verhaal is gebouwd op gegevens die een grote gelijkenis vertonen met de weerzinwekkende moord op Marianne Vaatstra. 
Na een grootscheeps DNA-onderzoek naar daderverwantschap wordt de gedreven kinderoncoloog Winston Ranzijn (waarom doet die naam mij denken aan het woord "ranzig"?) ontmaskerd als de dader van de verkrachting van en moord op het veertienjarige meisje Jellemieke Kaagman die twaalf jaar eerder kort na zijn tweede huwelijk is gepleegd. Winston en Jellemieke zijn de alter ego’s van Jasper Steringa en Marianne Vaatstra.
Maggie, de tweede echtgenote van Winston, kan het niet geloven. Zij probeert haar gevoelens te kanaliseren met het schrijven van vele brieven aan de in de gevangenis zittende Winston, welke brieven echter nooit worden verzonden. Aldus worden ook haar vele vragen niet beantwoord. Haar relatie met de dochters uit Winston’s eerste huwelijk Celine en Chantal staat ook onder zware druk.
In de tweede verhaallijn beschrijft Loes de verscheurde gevoelens van Marcel en Fay, de ouders van Jellemieke. Marcel wordt geobsedeerd door wraakideeën, want hij vindt het wachten op de vrijlating van Winston die tot een lange gevangenisstraf is veroordeeld, onverteerbaar.
De psychische problemen van zowel de familie van de dader als de familie van het slachtoffer worden prachtig en indringend beschreven. Dan gebeurt er iets dat op een wraakoefening lijkt. Er ontvouwt zich een intrigerende en ingenieuze plot die voorbestemd blijft voor de lezer van het boek. De ontknoping is even onverwacht als origineel. Tegen het einde wordt ook de betekenis van de prachtige coverfoto van het boek onthuld.
Zoals altijd is het taalgebruik van Loes den Hollander van zeer hoog niveau. Mooie korte krachtige zinnen met een geweldig schetsend vermogen zuigen de lezer direct het verhaal in, welke schemertoestand voortduurt tot de allerlaatste pagina. Ik kon het 335 pagina’s tellende boek, begonnen rond 19:00 u., niet meer wegleggen, en het werd dan ook nachtwerk. De onderbrekingen bestonden slechts uit het enkele malen inschenken van een goed glas rode wijn.
Een fantastisch boek, dat voor mij tot de allerbeste thrillers van de laatste jaren moet worden gerekend. Het mag in geen enkele boekenkast van thrillerliefhebbers ontbreken!

Charles