Femicide; elke acht tot tien dagen wordt er in Nederland een vrouw gedood door haar man, vriend of ex-partner. Hoe kan het dat vrouwenmoord zo wordt onderschat?
In Nederland zijn vrouwen veel vaker slachtoffer van moord dan in de landen om ons heen en vooralsnog lijkt daar geen verandering in te komen. Bovendien is er weinig aandacht voor dit fenomeen. Saskia Belleman onderzoekt in dit urgente boek hoe het komt dat het juist in ons land zo vaak misgaat achter de voordeur, waarom sommige mannen het niet kunnen accepteren wanneer een vrouw een punt achter de relatie zet. Waarom komt hulp vaak te laat en wat kunnen we leren van de manier waarop vrouwenmoord in het buitenland wordt aangepakt
Rechtbankverslaggever van De Telegraaf Saskia Belleman onderzocht of en hoe we ook in Nederland vrouwenmoord kunnen tegengaan. In gesprekken met slachtoffers, nabestaanden, plegers, de politie, het om, strafrechtadvocaten en wetenschappers gaat ze op zoek naar antwoorden.
“Hij bond deze laatst vast, overgoot haar bovenbeen met brandbare vloeistof en stak dat aan, en een paar maanden later schoot hij haar door het hoofd.”
Elke acht dagen wordt een vrouw vermoord…. Een vrouw wiens leven veelal al een hel was voordat ze werd vermoord.
Femicide klinkt veelste aardig. Vrouwenmoord past er veel beter bij. In dit boek komen eerst de vrouwen aan het woord die te maken hebben gehad met stalking, mishandeling of zelfs moord. Dit vond ik toch het meest aangrijpende van het hele boek. Je leest de angst van deze vrouwen, maar ook hoe ze werden behandeld door de politie en soms hoe overduidelijk de (strafbare) bewijzen zijn, maar er gewoon niets mee gedaan wordt.
Dan komt Eric Blaauw aan het woord. Hij werkzaam als lector verslavingskunde en forensische zorg aan de Hanzehogeschool in Groningen. Deze man stelt dat mensen -vrouwen- eerder duidelijk moeten aangeven: Ik wil dit niet meer. Volgens hem zou er dan eerder een halt worden toegeroepen aan de mishandeling. Ik heb op deze zin nog lang zitten staren. …Ik vraag me echt serieus af of deze man echt beseft wat al die vrouwen hebben meegemaakt. En tegenover welk monster zij hebben gestaan. Een man die tot dit in staat is, is niet tegen te houden met een simpele “stop, ik wil dit niet!” In welk verloop van de relatie dan ook. Dat hij dan ook nog stelt dat vrouwen medeverantwoordelijk is voor de uitbarsting van de man, was ik eigenlijk al klaar met hem. Ik vraag me echt af of hij dit zo ook tegen de nabestaanden durft te zeggen. “Gecondoleerd met het verlies, maar zij had gewoon moeten zeggen dat zij dat niet wou” dat idee…. Ik Quote: Die boodschap durven niet veel mensen te geven, het is ook enorm lastig als er geweld op volgt. En tegelijk is het nodig wat er moet een grens worden getrokken.” Ik weet het niet hoor, maar op het moment dat jij stop zegt, in elkaar wordt geramd dan is er toch geen grens getrokken? Als je weet dat er geweld op volgt, dan is die grens er niet. Nooit geweest ook. Of denk Blaauw dan echt dat die man ineens tot inkeer komt en met zijn vriendin/ vrouw een geweldloos leven verder hebben?
Op een gegeven moment begon mijn interesse in het verdere verhaal te verslappen. Het laatste ging voornamelijk over bureaucratie, wat voornamelijk een herhaling was op herhaling op herhaling van waar de zaken misgingen en wat er beter of anders had gekund. Ik persoonlijk had meer echte verhalen gelezen, dat heel duidelijk wordt, welke horrortoestanden deze vrouwen hebben doorstaan. Dat zo ook duidelijk wordt, waar het misgaat en hoe zij onbegrepen wordt, of zelfs wordt afgesloten van de buitenwereld, voor haar eigen veiligheid, terwijl meneer gewoon vrij rondloopt. Dat vind ik heel bizar.
2 kraaien
Tamara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten