1998. Tijdens de Thanksgiving-optocht in New York verdwijnt de op 1 dag na driejarige Kiera Templeton spoorloos. Gedurende 12 lange jaren duikt elk paar jaren een VSH-cassette op waarop gedurende 1 minuut Kiera in beeld komt. Waar is Kiera? Wie heeft haar ontvoerd en waarom?
‘De zaak Templeton’ - het zal niet verbazen - grijpt de lezer van bij de start aan: de verdwijning van het kleine meisje zorgt aan het begin van het verhaal voor kippenvel en hartverscheurende scènes.
Terwijl met het verstrijken van de uren en dagen de aandacht in de verschillende media voor de verdwijnzaak wegebt, komt Miren Triggs - op dat moment studente onderzoeksjournalistiek - in beeld. Aangemoedigd door haar professor onderzoeksjournalistiek Jim Schmoer bijt ze zich vast in de zaak. De aandacht verschuift: de case ‘Kiera Templeton’ geeft aan Miren de zuurstof nodig om haar personage leven in te blazen en uit te bouwen: het is zij die de honneurs én van hoofdpersonage én van verteller voor haar rekening neemt.
Via een ingewikkelde tijdlijn gaat het verhaal vooruit en heel dikwijls achteruit. Zelfs met de tijdsaanduidingen bovenaan elk hoofdstuk moet je er je hoofd bij houden en dan nog … .
Miren houdt heel lang de boot af. Er is haar een jaar voordat Kiera verdween iets overkomen dat haar houding ten opzichte van mensen en mannen in het bijzonder verklaart. Terwijl ze aan haar carrière als onderzoeksjournaliste timmert, blijft het trauma haar achtervolgen en meent ze daardoor ook parallellen tussen Kiera en haarzelf te kunnen ontdekken.
Het credo voor onderzoeksjournalistiek wordt veelvuldig ‘bezongen’: vasthoudendheid, passie boven talent, doorzettingsvermogen en bovenal nooit stoppen met zoeken! Op dat vlak slaagt Miren met vlag en wimpel: Het wordt een lange zoektocht die 12 lange jaren en meer dan 400 bladzijden bestrijkt. Teveel bladzijden?
‘De zaak Templeton’ bracht geen onverdeeld leesplezier. Er zijn de inconsistenties in het verhaal, de overvloed aan randinfo, gekunstelde metaforen en woordcombinaties, het hoekige plot dat niet altijd even vlot evolueert, … . Op geen enkel moment wordt het spannend. Het voelt dikwijls geforceerd. Niet in het minst door het taalgebruik!
Het verhaal leest als het verslag van een journalist, wat niet onlogisch is gezien Mirens beroep. Zij is altijd de stem op de achtergrond. Maar … De taal is heel basic, grijs en kleurloos: er zit weinig variatie in het woordgebruik. De dialogen missen diepgang, zijn dikwijls knullig en enerverend. Meer dan eens draaien zinsconstructies in de soep. Moet de reden hiervoor enkel en alleen bij de vertaling gezocht worden?
De ouders loven een beloning van 1 miljoen dollar uit voor een gedetailleerde beschrijving van de zoektocht naar Kiera. Miren heeft de opdracht zeer letterlijk genomen. Een ‘onrustig’ einde aan ‘De zaak Templeton’ doet vermoeden dat er nog zaken komen waaraan Miren zal werken. Ik laat ze graag aan mij voorbijgaan.
3 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten