Het Zweedse Stockholm wordt
steeds meer geteisterd door drugs-gerelateerd geweld. Inwoners van de
buitenwijken worden bedreigd of gechanteerd maar uit angst voor represailles
durft niemand aangifte te doen. Wanneer rechercheur Vanessa Frank betrokken wordt
bij een bende-gerelateerd moordonderzoek wordt het al snel duidelijk dat het
hier om iets veel groters gaat dan deze ene moord. De handel in cocaïne lijkt
steeds groter te worden en Frank wordt gevraagd voor een onderzoek naar de
herkomst van de drugs. Ze beseft echter te laat dat de gewelddadige bendeleden
voor niets en niemand terugdeinzen.
Niet schrikken als je dit
lijvige boek onder ogen krijgt. Met 510 pagina’s lijkt dit een dikke pil, maar
daar merk je tijdens het lezen al snel weinig meer van. Korte hoofdstukken en
een vlotte schrijfstijl maken dat je door de bladzijdes heenvliegt. Tel daar
nog eens een interessant en volledig af verhaal bij op, en je hebt een prima
thriller in handen.
Cocaïne is alweer het vierde
deel rondom rechercheur Vanessa Frank, maar je hoeft de eerste drie delen niet
gelezen te hebben om het verhaal goed te kunnen volgen. De van oorsprong
journalist Pascal Engman weet wat ie moet doen om een levensecht verhaal neer
te kunnen zetten. De drugs-gerelateerde misdaad, op dit moment voor een groot
deel op het conto van de mocro-maffia, vindt namelijk niet alleen zijn weg in
ons eigen kikkerlandje maar zorgt blijkbaar ook voor heel wat ellende in het doorgaans
rustige Zweden. Denk Stockholm weg en vervang het door Amsterdam en je staat er
voor je gevoel middenin. En dan heeft de hoofdrolspeelster in dit boek ook nog
haar naam mee.
Zelf ben ik meestal niet zo
gecharmeerd van thrillers die draaien om drugssyndicaten. Vaak gaat het hierbij
toch om lijntjes tussen veel verschillende personen en ook bij dit boek had ik
in het begin moeite om alle personages uit elkaar te houden. Wat wel helpt dat
het verhaal vanuit meerdere gezichtspunten verteld wordt. Dit maakt het verhaal
levendig en helpt ook bij het sneller plaatsen van alle poppetjes. Daarnaast
laten nogal wat personages het leven dus die kun je dan al van je lijstje
schrappen.
Zoals ik al aangaf zit het
boek goed in elkaar. Alles klopt en de auteur laat geen enkel puzzelstukje
liggen. Ook de spanningsboog blijft gedurende het verhaal redelijk goed
gespannen, nergens wordt het saai en Engman breit er ook nog eens een elegant
einde aan. Maar hier en daar vond ik het ergens ook weer iets te perfect. De
personages vond ik persoonlijk wel wat gladgestreken, en ook al doen ze echt
wel wat dingen die tegen het systeem indruisen, toch bekroop me af en toe een
beetje een Superman-idee.
Maar goed, als je aan dat
laatste niet zo zwaar tilt, dan blijft er gewoon een boeiende thriller staan.
Niet één die voor mij direct aanleiding is voor meer, maar waar ik zeker geen
‘nee’ tegen zal zeggen als er weer eens één op mijn pad komt.
4 kraaien
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten