De druppel
Auteur Belinda Aebi waarschuwt al op
de eerste bladzijde van het boek:”Na het lezen van dit boek kijk je nooit meer met
dezelfde ogen naar een tuinhuis”.
Meteen daarna wordt in een
tuinhuisje in Sompershoek, Temse, een man op brutale wijze om het leven
gebracht. De lezer krijgt alles in geuren en kleuren: vanuit het ik-perspectief
deelt de moordenaar zijn/haar gedachten en elk detail van de moord.
De ‘ik-persoon’ duikt geregeld op in
het verhaal. Wie is het? Dat blijft geruime tijd een goed bewaard geheim. Een
slimme truc van de auteur om de lezer, die onmiddellijk aan het speculeren gaat,
bij de les te houden! Wie was Urbain Decorte en waarom moest hij dood? Een zaak
voor hoofdrechercheur Stef Michiels, rechercheur Raf De Roover en forensisch
antropologe Emmy Verdonck die terug zijn van weggeweest (‘De verborgen vrouw’).
Beetje bij beetje komt de dode
Urbain ‘tot leven’: via een foto die eigenlijk het daglicht niet mag zien, door
de buren, bij monde van zijn vrouw, …. Maar heeft iemand hem ooit echt gekend? Wat
was de druppel die uiteindelijk de emmer deed overlopen? Net zoals de mooie
cover illustreert, zit meer dan één geheim goed vergrendeld. Verschillende
vertelstandpunten en info-rondes lichten geleidelijk aan ook een tipje van de
sluier op over de ‘ik-persoon’. De auteur heeft haar hoofdpersonages met
diepgang uitgewerkt waardoor ‘Verboden toegang’ met recht het etiket van
psychologische thriller mag dragen.
‘Verboden toegang’ speelt zoals
eerdere boeken van Belinda Aebi in haar thuisstad Temse. Door het integreren
van bekende ankerpunten, kan je je als lezer goed oriënteren in het decor van
de stad, wat van grote toegevoegde waarde is aan het realiteitsgehalte van de
plot.
De whodunit scoort niet zozeer als spannend
boek als wel door goed uitgevoerd politiewerk. Belinda Aebi beroept zich zelf
ook op de ‘schildertechniek’ die Raf hanteert: na de eerste penseeltrekken voor
de contouren van het verhaal, kleurt ze de plot verder in met steeds meer info
en details tot het plaatje compleet is. Een mooi motief dat het hele plot door
regelmatig terugkomt!
Door het toepassen van deze techniek
is ‘Verboden toegang’ voortdurend in evolutie. Gaandeweg en heel organisch
komen alle gevoeligheden bovendrijven en moeten de personages wel kleur
bekennen. Dat gaat niet zonder slag of stoot: de slachtoffers blijven vallen.
Tot op de laatste bladzijde!
Het boek is naast beeldend ook heel
eigentijds (de waterbom die Trooz en omgeving trof, ‘woke’ en de maatschappij,
dooprituelen die aan de zaak Sanda Dia doen denken, …). De korte hoofdstukken
zorgen voor een aangenaam leesritme dat je liefst niet onderbreekt. Voeg daar
een goede portie nieuwsgierigheid bij de lezer aan toe - je wil echt van
naaldje tot draadje uitvissen wie, wat en waarom – en je weet dat je een goed
boek in handen hebt!
4 kraaien!
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten