Nachtloper van Karin Fossum

 

Nachtloper is ná Lotgenoten het 2^e deel uit de nieuwe reeks rond het personage van Eddie Feber. Eerder schreef Karin al de zeer succesvolle en lange reeks rond Konrad Sejer. Ze wordt tot één van de beste misdaadschrijvers van Noorwegen gerekend.

 Ik kreeg het unieke buitenkansje dit boek al voor het uitkomen te mogen lezen. Als fan van Karin Fossum hoef ik daar niet eens over na te denken. Natuurlijk wil ik dat!

Dit is het verhaal van de jonge zonderlinge  Meidel Jonsson die samen met zijn opa in het huis van zijn grootvader woont. Op een morgen treft hij zijn gootvader dood in bed aan. Vanaf dan staat Meidel er alleen voor en wordt het leven nog moeilijker voor hem dan het al was. Hij kan namelijk niet goed met alle situaties in het leven omgaan en heeft daarvoor verschillende gebieden in zijn hoofd gecreëerd. Één voor plezier, één voor goede ideeën, één voor pijn en één voor verwoesting. Met de dood van zijn grootvader verliest Meidel elke stabiele factor in zijn leven en wanneer hij in het huis een eigenaardige vondst doet begint hij steeds verder door te slaan.

 

‘Heaven and hell are just one breath away.’ (Andy Warhol)

 

Ik moet bekennen dat ik een tijdje nodig had om een klik te krijgen met het boek. En een klik krijgen is ook niet de juiste bewoording, het hoofdpersonage is namelijk geen makkelijke en innemende persoonlijkheid, en zijn manieren en denkwijze konden niet verder verschillen dan die van mijzelf.

Ook had ik niet direct een klik met rechercheur Eddie Feber. In de voorloper ‘Lotgenoten’ kwam hij pas zeer laat in het boek ten tonele, en met dit verhaal krijgt de lezer een stukje meer inzicht in zijn leven, karakter en manier van werken. Maar ook dat kon dus bijna niet meer verschillen dan dat van mij. Al naar gelang ik steeds verder kwam in het boek groeide echter wel de sympathie. Sympathie voor Eddie Feber wel te verstaan, want de jonge Meidel is niet bepaald een aimabel persoon maar wat ik heel boeiend vond was om te lezen hoe het kon gebeuren dat Meidel is geworden tot wie hij is. En zie daar, het kon bijna niet anders, een compleet ontwrichte thuissituatie.

 

‘Ik ben niet helemaal mezelf. Ik ben nooit helemaal mezelf geweest, zelfs nu niet, ik verman me.’

 

Karin Fossum heeft het ongelofelijke  talent om juist de meest normale en alledaagse personen volledig te laten ontsporen. Gevoelens van onmacht en menselijk lijden worden dermate kundig op de lezer overgebracht dat je tijdens het lezen diepe gevoelens en sympathie ontwikkeld voor zowel daders als slachtoffers.

Met mooie en beeldende zinnen laat ze de omgeving en de door haar geschetste situaties écht tot leven komen. Sterker nog, ze kruipen diep onderhuids. Bijna altijd schrijft ze over sombere en trieste situaties, zoals ook nu weer, en ook de dwarse Meidel die teruggetrokken leeft en slechts in korte, vaak botte zinnen tot de mensen om hem heen spreekt, wordt fantastisch neergezet.

Geen boek met een hoop actie, ook niet echt spannend, maar wel een verhaal dat goed in elkaar zit en een flinke dot aan psychologische diepgang in zich heeft. Ook het aantal personages dat meedoet is op de vingers van twee handen te tellen, wat ik eigenlijk wel heel erg prettig vond. Het verzand niet in bladzijden vol met nutteloze blabla, daardoor is het wel een vrij dun boek maar het is een mooi en afgerond geheel. Niets te veel en niets te weinig. Eenmaal dichtgeslagen laat het je niet één, twee, drie los. Een gevoel van ongemak dat mij nog vrij lang bleef gezelschap houden. En zo werd dit boek, dat mij in 1^e instantie niet direct wist te pakken, toch nog een boek dat mij bleef boeien en dat geruime tijd nog bleef rondspoken in mijn hoofd. En wederom kan ik haast niet wachten om de volgende Eddie Feber te lezen. Helaas dat zal nog wel even duren…

  Ik geef het 4 Kraaien.

Karin K.