De gevaren van roken in bed van Mariana Enriquez.

 

 

De Argentijnse Mariana Enriquez is journalist en schrijfster van romans en korte verhalen. De bundel korte verhalen die zijn opgenomen in haar meest recente boek De gevaren van roken in bed zouden een duister karakter hebben en worden op de achterflap zelfs vergeleken met de Gothic Novel. Het tover woord voor mij, want die moét ik gewoon lezen. Het is overigens het eerste boek dat ik van deze auteur lees.

 

De verhalen uit deze bundel zijn echt zeer kort, eigenlijk niet iets wat mijn voorkeur heeft en wat ik zelden lees maar er zijn uiteraard enkele goede uitschieters. Ik hoef daarbij alleen maar even aan Edgar Allen Poe en Roald Dahl te denken, lekker kort en die ik daarom altijd erg graag las vlak voor het slapen gaan. Zo ook met deze bundel korte verhalen maar wees gewaarschuwd, niet iedereen zal daarna nog kunnen genieten van een heerlijk verlichtende en diepe slaap zonder gekweld te worden door één van Mariana’s duistere personages. Laat ik voorop stellen dat ik het geen Gothic Novel verhalen vind, er zijn genoeg getroebleerde zielen, genoeg wanhoopsdaden en genoeg niet te verklaren en bovennatuurlijke elementen maar het mist in mijn ogen de ook wat zachtere kant van de Gothic Novel, het melancholieke en het ‘mooie’ in het leven en in de dood.

Deze verhalen zijn duister, ja sommige zijn ronduit pikzwart, en er waren er 2 bij die zelfs mij deden gruwen. Afschuwelijk, bizar en soms bijna tegen horror aan (daar ben ik dus géén echte liefhebber van) maar bovenal zijn ze doordrenkt met een naargeestige somberheid. Een aantal van de verhalen spelen zich dan ook af in de sloppenwijken van haar eigen land en schetsen situaties waarbij we in het westen niet of nauwelijks mee te maken krijgen. Bijzonder is trouwens wel dat de verhalen bijna allemaal zijn geschreven vanuit het vrouwelijke perspectief. En het zijn deze vrouwen die zich op hun beurt weer van hun meest duistere kant laten zien aan de lezer.

De manier van schrijven is beeldend maar toch ook soms wat afstandelijk. Bijna alsof je een toeschouwer bent die net op veilige afstand een kijkje neemt in haar gruwelijke wereld. Je blijft net buiten schot, net buiten zicht, eigenlijk wil je weglopen (ik toch echt wel een paar keer) en toch blijf je staan en toch blijf je verder lezen. Het meest vreemde is misschien wel dat veel verhalen ogenschijnlijk gewoon beginnen, met een alledaags tafereeltje, maar ineens ontsporen in een bizarre en vaak morbide schaduwwereld.

 

Eerlijk gezegd kan ik niet zeggen dat ik het een mooi boek vond. Ook niet eens heel erg spannend. Gruwelijk is nog het beste woord, maar dan in een wat negatieve betekenis. Niet in de zin van ‘leuk, even lekker gruwelen’, maar meer in de zin van ‘hé gatver’. En toch nodigt het boek uit om telkens weer een volgend verhaal te lezen totdat het uiteindelijk uit is. Ondanks dit alles maakt het mij nieuwsgierig naar een lang verhaal van Marianna, al is het misschien juister om te zeggen dat het me aantrekt en tegelijk beangstigd. Bijna vergelijkbaar met de horror films die ik vroeger keek en waar ik na afloop spijt van had… dit had ik liever niet gezien, dit had ik liever niet geweten, dát gevoel.

Voor wie de uitdaging durft aan te gaan: Ik vond het meest afschuwelijke verhaal dat van de beroemde rockster die geadoreerd wordt door 2 jonge vrouwelijke fans, jonge meisjes nog, en die daarbij wel heel erg ver gaan. Mariana schetst daarin een wereld die zelfs voor mij (ik heb zo mijn verleden als uitzinnige fan) totaal ondenkbaar is.

 

Afgerond naar boven geef ik het 4 inktzwarte kraaien, met de opmerking dat ik het ene verhaal wel beter vond dan het andere.

Karin K.