Kort geding met Blauw verdriet van Hélène Wagener.

 

Waanzin, verlangen, kunst en een ijzingwekkende mythe staan centraal in dit verhaal!

Een gruwelijke moord wordt in verband gebracht met de verdwijning van kunstenares Roos Moordhamer. Misdaadjournalist Gaby Geels en rechercheurs Fons Jansen en Rob Geerts zoeken naarstig naar antwoorden. Het drietal raakt verstrikt in een web van leugens en bedrog. De professionals hebben zelf ook iets te verbergen. Wie kan wie nog vertrouwen, als niets is wat het lijkt…?

 

Karin K:

Blauw Verdriet start met een spannende proloog waarna het echte verhaal begint. Roos is kunstenares en haar schilderijen hebben een bizar onderwerp. Als zij verdwijnt op de plek waar een lijk wordt gevonden wordt het politie duo Fons Jansen en Rob Geerts op de zaak gezet. Ook Gaby Geels, misdaadjournaliste en vriendin van Roos, raakt nauw betrokken.

Als lezer wordt je vervolgens deelgenoot van wat Roos meemaakt, denkt mee te maken, en al haar gedachten. Iets verdeorop in het boek blijkt iedereen een link met haar te hebben en ook hebben ze elk wel wat te verbergen. Wie is er nog te vertrouwen?

Hélène haar manier van schrijven is modern met veel korte zinnen. In de langere hoofdstukken worden vooral de belevingen vanuit Roos weergegeven. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met korte schuingedrukte fragmenten, maar wie er aan het woord is blijft lang de vraag. Het verhaal is fantasierijk, maar voor mij soms iets té waardoor ik het moeilijk kan volgen. Er worden heel wat thema’s aangekaart, zoals kunstroof, mythe, lust, bedrog, wantrouwen en nog een paar. Zelf vond ik het jammer dat het duo Fons Jansen en Rob Geerts wat onderbelicht bleef, ook had de spanning wat donkerder en intenser gemogen.

 

Ik geef het 2,75 Kraaien.

 

Jolanda:

Men neme een verdwijning, een moord, 2 rechercheurs, een misdaadjournaliste, een verdwenen schilderij, een vervalsing, een mythe en een chateau. Allemaal ingrediënten voor een mysterieus verhaal waarin iedereen wat te verbergen heeft.

Hoe alles met elkaar samenhangt, dat weet je echt pas aan het einde van het boek. Het heeft me dan ook wel even beziggehouden. Maar ik vond het ook wat veel. Wel vond ik het knap hoe uiteindelijk alle draadjes in elkaar gewoven worden.

Ondanks dat aan het begin van het boek vermeld staat dat alles in het boek volledig fictief is, raakte ik geïntrigeerd door de naam van het schilderij en het chateau. Zouden ze stiekem toch niet bestaan? Ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld dat dat niet zo bleek te zijn toen ik al zoekend op internet niets kon vinden. Hoe bizar ook, het had toch zomaar gekund.

Het verhaal leest snel maar doordat er zo veel personages en elementen in voorkomen die allemaal lijntjes met elkaar hebben, raakte ik ook nogal eens in verwarring. En omdat er tot op het laatste moment nog geheimen zijn, denk ik dat ik het plot maar met moeite na zou kunnen vertellen.

Kortom, een fantasierijk verhaal, met heel veel geheimen dat vlot leest, maar wat me regelmatig even duizelde.

 

2,5 - 3 kraaien.

 

Jantsje:

Quotes:

“Ontelbare bevroren tranen, dat was wat mijn moeder zei als het sneeuwde”

“Het is nog niet te laat, het is nooit te laat om te ontwaken”

 

De cover is in een licht grijs/blauwe kleur gehouden, met een naakte vrouw liggend op een verhoging
met op de grond een knalrode appel.

Het boek begint met een spannende proloog. Iemand is door het ijs gezakt, verder heb je geen idee over wie het gaat. Ik was gelijk nieuwsgierig en kon niet wachten om verder te lezen.

De rechercheurs Fons Jansen en Rob Geerts doen onderzoek naar de vermissing van Roos Moordhamer, een kunstenares die het liefst dode dieren schildert. Tegelijkertijd wordt er aan de rand van een ven een dode man gevonden met een rode appel in zijn mond.

De rode appel komt steeds terug in het verhaal en intrigeert me, want wat heeft die appel met de dode man en met Roos te maken, is er een verband?

In het verhaal zitten zo nu en dan een stukje cursief gedrukte tekst waarvan je niet weet over wie het gaat. Dat maakt het raadselachtig, en spannend.

Ondanks dat het soms wat chaotisch overkomt en ik vaak verward raakte, vind ik het een boeiend verhaal.

Je leest een stukje over een zij-persoon en zomaar veranderd dat in een hij-persoon. Ik raakte daardoor soms de kluts kwijt en was even uit het verhaal.

De auteur heeft veel fantasie, niets is wat het lijkt. Het verhaal rond het schilderij ‘De stervende maîtresse’ vond ik erg boeiend. Ik was nieuwsgierig waar dat schilderij was gebleven en wie het nu had, en of het nog tevoorschijn zou komen. Gelukkig kwam ik het allemaal te weten toen ik verder las.

 

Van mij krijgt dit boek 3 kraaien.

 

Fany:

Het verhaal prikkelt me onmiddellijk als de excentrieke kunstenares Roos verdwijnt. Vrij snel wordt er dan nog een lijk gevonden en begint de complexe zoektocht. Is Roos een slachtoffer, pion of schaker in deze cases is de vraag die door mijn hoofd spookt. Doordat ik mee mag kijken in wat deze bijzondere vrouw ervaart en de andere nevenpersonages hun karakter een beetje beter leer kennen wordt het verhaal nog intrigerender. De auteur verwerkt boeiende onderwerpen als lust, kunst en dood in dit duistere sprookje. Personages zijn niet wie ze zijn en in een eigenaardig kasteel in de Ardennen speelt er zich een rare gebeurtenis af. Het speurders duo wordt alle kanten opgeslingerd en heeft het niet eenvoudig om tussen alle brokstukken de confronterende waarheid te vinden. De opzet van het boek is zeker niet slecht en het verhaal raakt me. Jammer genoeg verdrink ik in de ongebreidelde verhaallijnen. Wat ik knap vind is hoe deze wirwar van draden in het plot mooi samengebracht worden. Blauw verdriet heeft boeiende ideeën maar de auteur had beter voor less is more gekozen.

 

3 kraaien voor het idee, 2.75 voor de uitwerking.