Een gelukkig gezin. Vader Koen, moeder Myrna, zonen Daan en Robin en dochter Sofie. Totdat Robin als hij zes jaar is een dag niet meer thuiskomt…
Vijf jaar later ziet Myrna hem in iedere jongen van elf,
twaalf jaar die zwart haar en chocoladebruine ogen heeft. En steeds weer is hij
het niet. Tot op een dag de bel gaat.
Robin is weer thuis. Daan en Sofie accepteren zonder meer
hun broer. Ondanks dat Myrna dolgelukkig is met de terugkeer van Robin, is het
gezin nog niet helemaal gelukkig. Er hangt een vreemde spanning tussen Koen en
zijn lang verloren gewaande zoon. Tussen de regels door en de hoofdstukken
vanuit hem gezien, komen we meer te weten over wat voor verschrikkelijke dingen
Robin heeft meegemaakt.
Doordat we de gebeurtenissen ook vanuit Myrna en Koen zien,
komen we erachter dat het flink mis is met de relatie van het echtpaar.
Bovendien lijkt Koen zich bezig te houden met louche zaken. Naarmate het
verhaal vordert, slaat mijn hart harder en sneller. Waarom lijkt Koen meer te
weten over wat er vijf jaar geleden is gebeurd? Zou het ondenkbare mogelijk
zijn? Duidelijk is wel dat Robin een rot appeltje te schillen heeft met Koen.
Wraak en woede beheersen hem.
‘Woede’ had wat mij betreft ook ‘Verdriet’, ‘Ontroostbaar’
of ‘Hartverscheurende leed’ kunnen heten. Geraeds weet de emoties van de
gezinsleden goed te beschrijven. Haar verhaalstijl is redelijk nuchter en toch
komt de sfeer goed over. Hoe meer ik te weten kwam over Robin, hoe meer en
harder ik begon te huilen en niet meer kon stoppen tot het boek uit was.
Het verhaal is erg goed, maar zal niet voor iedereen zijn. Als
ouder is je kind kwijtraken een van je ergste nachtmerries. Ik bleef nog lang
na het lezen van het boek bij de familie De Wit. Vier inktpotjes voor deze
dramatische thriller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten