Ik kan niet slapen is het 2e boek van Steve Frech dat in de Nederlandse vertaling is verschenen, na het vorige jaar uitgebrachte ‘Wat je ons hebt afgenomen’.
Het boek heeft een voor mij bijna onweerstaanbare cover. In
donkere kleuren laat het een huis zien dat, samen met de titel ‘Ik kan niet
slapen’, de toekomstige lezer toch echt doet vermoeden dat men hier met een
spookhuis te maken heeft. Slechts 1 raam hel verlicht en dat omcirkelt wordt door
vogels die in mijn verbeelding alleen maar zwarte kraaien kunnen zijn. Heerlijk
een spook verhaal!
Op de achterflap staat dat weduwnaar Daniel Price samen met
zijn 8-jarige dochtertje Caitlyn is verhuisd naar het prachtige en net door hem
aangekochte Nightingale House. Aanvankelijk zouden ze er gedrieën naar vertrekken
maar door een bizarre speling van het lot is zijn vrouw Nicole komen te overlijden.
Als het duo eenmaal is gesetteld in het nieuwe optrekje besluipt hen een vreemd
gevoel en horen ze het gedruppel van water. En tot diep in de nacht horen ze
gefluister dat klinkt als… Ik kan niet slapen…
Vader Daniel en dochter Caitlyn hebben het duidelijk erg
moeilijk met de dood van Nicole. Ieder op zijn eigen wijze probeert zich
staande te houden en zich groot te houden voor de ander.
Caitlyn heeft altijd al een ruime fantasie gehad en hield
zich niet zo strikt aan de waarheid en het plotselinge overlijden van haar
moeder heeft dit alleen maar verergerd. Als ze een fictief vriendinnetje begint
te verzinnen valt het vader Daniel in eerste instantie ook niet echt op.
Daniel op zijn beurt begint personen te zien waarvan hij weet
dat ze er in werkelijkheid niet kunnen zijn. Hij is oververmoeid immers. Lijdt
voortdurend aan slapeloosheid, en zo zijn er nog wel wat verklaarbare redenen.
Maar dan komen er andere gewaarwordingen bij, en ook onverklaarbare geluiden.
Steve Frech heeft een soepele manier van schrijven die erg
plezierig en snel weg leest. Het verhaal is opgebouwd uit korte hoofdstukken en
is bevolkt met slechts een handjevol personages. Het is geschreven in de
ik-vorm en vanuit het gezichtspunt van vader Daniel. Deze hoofdstukken geven voor
een groot deel weer hoe moeilijk het is voor vader en dochter om zich staande
te houden. Eenmaal wat verder in het boek komen daar ook de ‘spooky’ fragmenten
bij waardoor bij beiden langzaam het besef begint te groeien dat ze niet de
enige bewoners zijn van Nightingale House. Tussen de korte hoofdstukken door
staan er schuingedrukte dagboekfragmenten die zich in 1900 afspelen en een heel
andere geschiedenis laten zien van het Nightingale House.
De opbouw van het verhaal is rustig en verwacht dus geen
ijzingwekkende thriller en al helemaal geen horror. Ook had het voor mij geen
onverwacht einde of onverklaarbare twists en zou ik het eerder als een zacht en
warm verhaal omschrijven. Toch is er wel degelijk spanning, maar deze wordt erg
langzaam opgebouwd en versneld pas om het laatst.
Voor mij een plezierig boek. Wel één waarbij ik met een
gerust hart kon slapen, maar die mij nieuwsgierig heeft gemaakt naar deze
auteur.
Ik geef het 3,5 kraaien.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten