Deadline is het vervolg op de debuut-thriller van Carmen
Prins: Carmens Kookpunt. Dit eerste deel las ik niet, maar ondanks dat het leuk
is om alvast wat meer over Carmens avonturen gelezen te hebben, is het niet
echt noodzakelijk. In dit boek krijg je net genoeg informatie mee om het als
zelfstandige thriller te kunnen lezen.
Carmen Prins heeft een vlotte schrijfstijl en ik vloog dan
ook door het boek heen. Aan gezien ik deze zomer zelf op vakantie op één van de
eilanden was, bezorgde dit boek mij direct het heerlijke zomerse eilandgevoel
terug. Leuk zoals ze bekende plekken op Terschelling in haar verhaal verwerkt.
Nu ben ik zelf nog nooit op Terschelling geweest maar door vakanties op Texel
en Ameland kon ik me de omgeving echt levendig voorstellen. Ik kreeg meteen zin
om weer een vakantie te boeken, maar dan wel zonder vreemde gebeurtenissen
graag.
De personages in het verhaal vond ik wat wisselend
uitgewerkt. Ik heb me het hele boek een beetje geërgerd aan de naïviteit van
het personage Carmen. Ik begreep haar beslissingen en acties niet altijd even
goed. Haar zoontjes daarentegen vond ik erg stoer én grappig. Ook hun kwetsbare
kant laat ze goed uit de verf komen. De vader van Carmen zorgde regelmatig voor
een vrolijke noot, terwijl ik ook de lastige situaties rondom zijn dementie
goed uitgewerkt vond. Ex-man Menno en barista Matteo vond ik wat oppervlakkiger
terwijl ze toch een belangrijke rol in het geheel hebben.
Het verhaal is leuk, vlot en je wil telkens graag weten hoe
het verder loopt. Ook heb ik een aantal keer hardop gelachen om sommige
situaties. Wel jammer dat de verhaallijn van wat er gebeurde in Amerika met
Menno, Luuk en Mick niet iets meer uitgewerkt werd, maar gelukkig wordt deze
verhaallijn wel goed afgesloten.
Al met al een vlotte, zomerse thriller die mij een aantal heerlijke
nazomer-uurtjes leesplezier heeft bezorgd.
3,5 inktpotje
Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten