Tomas Ross, een pseudoniem voor Willem Pieter Hogendoorn, schrijft voornamelijk spannende fictie. Het zijn niet echt harde thrillers, spannende romans meer, die gebaseerd zijn op waargebeurde feiten en/of doofpot affaires. Veel van zijn boeken hebben bovendien een duidelijk politiek tintje. Zelf las ik eerder al de boeken De tranen van Mata Hari en De zesde mei, en er liggen er nog heel wat ongelezen in de kast.
Dit boek is voor het eerst verschenen in 1997 maar is nu
opnieuw uitgebracht vanwege het feit dat de Bijlmerramp met de El Al Boeing, op
4 oktober 30-jaar geleden plaatsvond.
Tomas Ross heeft deze ramp en de verhalen die kort daarop
rond gingen over mannen in witte pakken, de verdwenen black-box, alsmede het aanhoudend
zwijgen van de Nederlandse en
Israëlische autoriteiten, genomen als start voor zijn boek.
Het boek gaat van start met de jonge Percy Goedschalk. Een
Surinaams jochie, gek van voetbal, dat vaak een balletje trapt met zijn
vriendjes op de grasvelden rond de Bijlmerse flats Kruitberg en Groeneveen. Hij
staat op het punt om met zijn moeder, broertjes en zusje terug te keren naar
Suriname. De koffers zijn al gepakt, klaar voor vertrek, was het niet dat…
Als lezer ben je ook deelgenoot van de zoektocht van
Margriet Bradey. Zij heeft haar echtgenoot verloren in de nacht van 4 oktober
1992, als gevolge van een ernstig auto ongeluk. Toch zijn er jaren later nog
steeds onduidelijkheden…
En daarnaast zijn er de ontwikkelingen in Suriname. Percy
Goedschalk sterft vijf jaar later in Paramaribo aan de gevolgen van
radioactieve straling en laat zijn arts in verwondering achter. En dan is er
nog de politieke situatie. Desi Bouterse heeft de macht. De December moorden
zijn al jaren achter de rug, en wat doet de Nederlandse regering daar aan…
Deze verschillende verhaallijnen worden ingenieus verwerkt
tot één geheel. Een verhaal vol politieke steekspelletjes en doofpotaffaires.
De schrijfstijl van Tomas Ross is beeldend en diep
invoelbaar waardoor het snel en makkelijk wegleest, maar waar je wel goed je
aandacht bij moet houden. Vooral bij de start van het boek, de Bijlmerramp,
voel je langzaam de spanning toenemen en de beelden van de ramp kwamen mijzelf
weer even heel levendig voor ogen. Ik heb zelf Amsterdamse roots en weet mij er
dan ook nog veel van te herinneren.
Toch viel mij persoonlijk dit boek een beetje tegen. Ik maak
altijd voor mijzelf een notitie van alle personages die genoemd worden in een
boek zodat ik niets kan vergeten, en zo ook bij dit boek, maar nadat ik op nog
geen 100 blz. al 50 verschillende namen heb genoteerd begin ik mij aan de
hoeveelheid iets te ergeren. Toegegeven, de helft is of gaat al heel snel dood,
maar dan nog heeft het mij niet geboeid om bij een diplomaten feestje in
Suriname een veelheid van personages voorgeschoteld te krijgen waarvan ik
letterlijk scheel ging zien en hoofdpijn kreeg. Ik vond dat heel jammer. Waarschijnlijk
ligt het gewoon aan mij, want de verhaallijnen op zich zijn boeiend en het
verhaal zit echt wel goed in elkaar. Voor mij persoonlijk misschien niet de
beste Tomas Ross, maar dat zal me zeker niet weerhouden een volgende gewoon
weer op te pakken.
Ik geef het 3,5 Kraaien.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten