Sparringpartners – John Grisham

 

Verhalenbundel bestaande uit: Thuiskomst, Aardbeienmaan en Sparringpartners.

 

Wie kent John Grisham niet? De man die ons ettelijke mooie boeken én films heeft gegeven. Het is een tijdje gelezen dat ik een Grisham las, dus ik was verheugd te horen dat ik zijn nieuwste verhalenbundel mocht lezen voor Boekeninkt!!

 

In Thuiskomst heeft Jake Brigance een rol. Ja, dezelfde Jake die gespeeld door Matthew McConaughey, in A time to kill de verdediging op zich nam van de zwarte Carl Lee Hailey (Samuel L. Jackson); een vader die de witte daders van de brutale verkrachting en mishandeling van zijn tienjarig dochtertje doodschoot. Hoewel de film van 1996 (het boek verscheen in 1989) is, en ik het tig keren heb gezien, word ik er nog steeds erg emotioneel van.

 

Mijn verwachtingen van Jake waren dan ook erg hooggespannen. Helaas werd ik teleurgesteld. Thuiskomst is het verhaal van een bevriende advocaat , Mack Stafford. Een paar geleden scheidde hij van zijn vrouw en liet haar en zijn dochters in de steek om te vluchten naar het buitenland. Volgens de geruchten heeft hij geld gestolen van zijn cliënten om zo een nieuw leven te financieren. Nu zijn ex-vrouw terminaal ziek is, wil hij terugkomen. Maar is iedereen wel zo vergevingsgezind?

 

Helaas besteedt Grisham niet veel tijd en aandacht aan het verhaal, dat afgeraffeld, gehaast en onaf voelt. We krijgen niet veel inzicht in Mack en blijft hij nogal eendimensionaal, waardoor je ook weinig sympathie voor hem voelt. Verrassend genoeg valt de oudste dochter, Margot op. Ze is slechts een kleine karakter in het verhaal, maar wordt wel krachtig uitgebeeld. Daardoor blijft zij langer bij, ook als het verhaal afgelopen is. Thuiskomst krijgt van mij 2,5 inktpotjes.

 

Het tweede verhaal is dat van Cody Wallace. Hij zit al veertien jaar op ‘Death Row’, de dodencel. ‘[Cody] werd veroordeeld voor het vermoorden van Dorothy en Earl Baker in hun huis op het platteland, tijdens een mislukte inbraak en overval. […] Wallace was pas vijftien toen hij werd veroordeeld voor moord met voorbedachten rade, en als alles volgens plan verloopt, zal hij de jongste man zijn die ooit in deze staat is geëxecuteerd.’ Hoofdstuk 2. De enige redding voor Cody is gratie door de gouverneur, anders wordt zijn leven over drie uur beëindigd.

 

Wat meteen opvalt is dat Cody minderjarig was destijds, maar als volwassene is berecht. Het was een mislukte roofoverval en toch luidde de aanklacht ‘moord met voorbedachten rade’. Ik ben geen advocaat, maar het lijkt me dat het ‘doodslag’ is. Het is gek – ik ben voor strenge straffen – maar Grisham laat in de voorlopig laatste drie uren van Cody, mij toch twijfelen aan mijn gedachten en ideeën over misdaad en straf. Het is een kort verhaal, maar Grisham verdiept zich in het leven van Cody voor de overval en de wellicht laatste paar uren van hem. Je voelt medeleven en beleeft de oneerlijkheid van het leven dat hem in de dodencel heeft doen belandden. Tranen vloeien als je beseft waarom Cody diepvriespizza en een shake als laatste maaltijd bestelt. Persoonlijk vind ik Aardbeienmaan een van de beste verhalen die ik van Grisham heb gelezen. Of eigenlijk sowieso een van de beste verhalen ooit. Dit verhaal krijgt vier inktpotjes van mij. Geen vijf, daarvoor was het een te kort verhaal.

 

Het laatste verhaal is Sparringpartners, dat over de advocatenbroers Rusty en Kirk gaat. Ze kunnen elkaar niet uitstaan, maar moeten verplicht het advocatenkantoor van hun vader runnen als hij wordt veroordeeld voor de moord op hun moeder. Zelfs in de gevangenis weet vader Malloy het kantoor én zijn zoons zijn wil op te leggen. Hij is bezig met een snode plan om vervroegd vrijgelaten te worden. Zijn zoons die hun relatieve vrijheid inmiddels gewend zijn en zich niet meer naar hun vader willen schikken, besluiten alles op alles te zetten om hem dit te beletten. Ze krijgen daarbij hulp van Diantha, die zo haar eigen redenen heeft om Bolton Malloy een hak te zetten.

 

Ook hier weer propt Grisham een volledige legal thriller in een kort verhaal. Daardoor wordt het verhaal in sneltreinvaart verteld en doet dit afbreuk aan de spanning. Grisham is een meesterverteller, maar daar heeft hij toch meer pagina’s voor nodig. Kijk ik in mijn boekenkast, dan zie ik alleen maar dikke pillen van zijn hand. Ik begrijp niet zo goed waarom hij drie verhalen in een bundel verzamelde, terwijl hij met gemak drie boeken – in ieder geval twee – had kunnen uitgeven. Sparringpartners het verhaal krijgt van mij slechts 2,5 inktpotjes.

 

Gemiddeld krijgt de bundel Sparringpartners dus 3 inktpotjes van mij. Ik hoop alleen maar dat John Grisham volgende keer gewoon de tijd neemt om ons zijn lezers te plezieren met een goed uitgewerkt verhaal in het aantal pagina’s dat het verdient.