Interview met Anne-Laure Van Neer

 

In 2015 debuteerde Anne-Laure Van Neer met ‘Justine’.  Later volgden ‘Maurice’ en ‘Louise’.  Dit jaar verscheen ‘Joséphine’.  Humor en misdaad gaan telkens hand in hand.  De cover van ‘Joséphine’ gaat niet enkel een misdaadverhaal vooraf, hij oogt bovendien zeer appetijtelijk.  Voor liefhebbers van taart een bijkomende motivatie om het boek te lezen.  Wij mochten Anne-Laure enkele vragen stellen over tuinieren, gebak en over ‘Joséphine’, uiteraard.

Dag Anne-Laure

•    Hoe zou je jezelf kort voorstellen aan de Thrillerlezers! die jou nog niet kennen?

Ik ben Anne-Laure, 47 jaar oud, getrouwd, 2 kinderen, 3 katten en ik schrijf misdaadkomedies.

•    Wat een mooie cover kreeg ‘Joséphine’!  Heb je daar lang over nagedacht? 

Voor de cover heb ik dagenlang gescrold en gezocht naar de perfecte cupcake. Het moest er kleurrijk en ook appetijtelijk uitzien. Liefst ook met besjes, want dat past in het verhaal. Er waren wat bedenkingen van de uitgeverij uit, omdat het er wat te ‘kookboekerig’ uitzag, dus hebben we wat aanpassingen doorgevoerd en zo kwamen we tot een mooi resultaat. Ik ben er alleszins erg blij mee.

•    Liefhebbers van gebakjes zullen zeker getriggerd worden in de boekhandel.  Hou jij van gebak? 

Ik ben geen ‘zoete bek’. Dessert, koekjes en gebak kan ik zonder verpinken links laten liggen. Wat ik niet kan weerstaan is zout. Aperitief hapjes, olijven, saucisson (een Franse droge worst), parmaham, etc… Dat zou ik niet kunnen missen.

•    Wat inspireerde jou tot het schrijven van ‘Joséphine’?

Een paar jaar geleden las ik een artikel over een koppel dat naar het rusthuis was verhuisd en er niet kon aarden. Ze hadden hun appartement waar ze in de weekends nog naartoe gingen om tot rust te komen. Het ging van kwaad naar erger in het rusthuis, ze voelden zich erg ongelukkig.  Ze besloten tijdens een weekend om samen naar het dak van het appartement te gaan, waar ze samen vanaf zijn gesprongen.

Ik kon niet vatten waarom ze niet vredig hand in hand in bed hadden kunnen sterven. Waarom hadden ze geen euthanasie aangevraagd? Ik heb me verdiept in de wetgeving en die blijkt dus genadeloos wanneer je niet ‘terminaal’ bent. Met andere woorden, die oudjes hadden geen keuze. Ik wilde hen een alternatief einde gunnen en vroeg me dus af wat ik zou gedaan hebben indien ik in hun situatie zou verzeild raken.

•    Joséphine is een dame op leeftijd.  Haar leeftijdscategorie inspireert jou niet voor het eerst?

Inderdaad, mijn hoofdpersonages zijn vaak al wat ouder. Het is erg bevrijdend om vanuit dat standpunt te schrijven. Ze hebben alles al gezien, zijn niet makkelijk onder de indruk, hebben niet veel te verliezen en laten zich niet meer leiden door de druk die de maatschappij oplegt. Daardoor kunnen ze ook makkelijker conventies overboord gooien en dat maakt het fijn om uit te schrijven.

•    De Groenen Hof is voor het seniorengroepje een soort van tuin van Eden die ze met zorg onderhouden.  Hou jij van tuinieren?

Tuinieren is een van mijn hobby’s. Ik vind het zalig om in de aarde te woelen, onkruid te wieden. Zo heb ik een paar jaren geleden mijn tuin omgetoverd in een bijen- en vlindervriendelijke tuin. Enig euvel, waar ik niet over had nagedacht, is dat onze jonge kat al dat gefladder wel erg leuk vindt. Het is dus een semi-vlindervriendelijke tuin geworden.

•    De Thanatosleden gaan heel ver om hun tuintje te verdedigen.  Waar zou jij alles voor geven?

Ik denk dan eerst aan mijn kinderen. Als het erop aankomt heb ik een tamelijk overontwikkeld mama-beergehalte. Verder kan ik niet om met onrecht, leugens en achterbaksheid. Ik ben tamelijk rechtuit, dat is geen makkelijke eigenschap, maar het is wel efficiënt en duidelijk. Dat apprecieer ik zelf ook heel erg bij anderen.

•    Het valt op dat je voor jouw vorige boeken 3X een meisjesnaam koos en slechts één keer een mannennaam?  Waarom koos je tot nog toe meestal voor een vrouwelijk hoofdpersonage?

Dat groeit wat organisch. Ik denk dan meestal aan de karaktereigenschappen die mijn hoofdpersonage nodig heeft om het conflict te laten escaleren en vaak kom ik dan uit op vrouwelijke eigenschappen.

•    Hoe kies je voor een bepaalde naam?  Aan welke criteria moet de naam voldoen?

De namen die ik tot nu toe koos, hebben allemaal op onze ‘babynamen’-lijst gestaan. Namen waar we over twijfelden toen ik zwanger was van onze kinderen. Joséphine is overigens ook de naam van mijn overgrootmoeder, een kruidenvrouwtje.

•    Waarover zou een thriller kunnen gaan met als titel ‘Anne-Laure’?

In mijn vorige boek, ‘Louise’, speelt een personage Anne-Laure mee. ;)

•    Hoe zou jij jouw boeken promoten bij lezers die jou nog niet kennen? 

Een combinatie van misdaad en zwarte humor, voor de fans van de Coen Brothers, Breaking Bad en Tarantino.

•    ‘Joséphine’ leest als een misdaadkomedie.  Waarom kies je voor dit genre?

Ik wilde iets schrijven dat tegelijkertijd een ernstig thema behandelt, maar dit op een luchtige manier brengt. Als je de humor uit mijn boeken schrapt, blijven er telkens schrijnende verhalen over. Thema’s als rusthuizen, de rat race waardoor mensen uitvallen met burn-out, wilsbeschikking, het verlies van een kind, dat kan je terugvinden in mijn boeken. Met als verschil dat ik er geen zwaarwichtig verhaal over schrijf. Het is luchtig en grappig. Dat is koorddansen voor gevorderden, maar tot nu toe lijkt het wel in de smaak te vallen bij de lezers.

•    Is misdaadkomedie ook jouw favoriete leesvoer?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet veel misdaadkomedies heb gelezen, omdat het genre niet echt veel wordt geschreven. Dat maakt het ook zo interessant om te schrijven. Iets wat nog niet veel gedaan is, daar heb je nog heel wat ruimte over om te evolueren en jezelf te ontplooien als schrijver. Ik zou ook een boek kunnen schrijven over een vermoeide rechercheur die een seriemoordenaar moet ‘vangen’, maar dat format is al vaak gebruikt. Dat vind ik dus niet zo fijn, omdat het niet ‘vernieuwend’ of ‘origineel’ is en bovendien zijn er andere auteurs die het genre al beter in de vingers hebben. Ik focus me dus vooral op wat ik zelf graag zou lezen. Ernstige thema’s, luchtig gebracht. Misschien zoals een biscuit met crème tussen. Het lijkt luchtig, maar het is zwaar.

•    Hoe gemakkelijk of moeilijk gaat het schrijven jou af?  ‘Joséphine’ lijk je alvast met heel veel plezier te hebben geschreven?

Ik ben een hele trage schrijfster. Lang nadenken, dan een eerste versie die op werkelijk niets trekt schrijven.  Vervolgens tot treurens toe het verhaal te schaven, herschrijven, herlezen, nog eens schaven, lezen… Ik denk dat ik mijn boeken minstens 100 keer lees. Eens het verhaal er staat, kan ik de humor verfijnen en uitwerken. Dat is minstens nog een half jaar werk dat erbij komt, maar dat is het fijnste deel, denk ik. Wanneer ik zelf begin te lachen met wat ik geschreven heb, dan weet ik dat het goed zit.

•    Het gebeurt dus dat je zelf moet lachen met de manier waarop bepaalde scènes verlopen?

Jawel, tussen twee herschrijf rondes laat ik vaak wat tijd tussen, zodat ik met ‘verse’ blik kan lezen. Soms moet ik dan wel lachen omdat ik vergeten ben welke dwaasheden ik geschreven heb. Dan ben ik zelf wel blij. Verder moet mijn man ook altijd een versie lezen. Ik zit dan meestal in de buurt en wanneer hij lacht, vraag ik altijd wat hij net gelezen heeft. Echt relax lezen is dat niet voor hem, vrees ik.

•    De gebeurtenissen zijn echt op het lijf van een personage geschreven.  Joséphine zal voor mij altijd gelinkt zijn aan de waanzinnige situaties in haar serviceflat.  Waar haal je het??

Een van de schrijfregels waar ik me graag aan houd is: schrap de eerste tien ideeën die in je opkomen, want dat zijn clichés. Dus: je woont in een serviceflat en wil je eigen dood in handen houden. Hoe regel je dat? Je zou pillen kunnen oppotten, of in de apotheek inbreken, of pillen stelen van de buurman, etc… Dat zijn oplossingen die ‘voor de hand liggen’. Die laat ik dus links liggen en duik dieper in de mogelijkheden. Dat brengt ons dus naar een clubje en een giftuintje.

•    Schrijf je naar het voorbeeld van een bepaalde auteur, filmmaker of tv-serie?

Ik ben fan van de Coen Brothers, Tarantino, Tim Burton en Breaking bad. Allemaal humoristische films of series met een zwart kantje. Het leven is geen rom-com, maar het is bittere ernst, het is soms tof, soms helemaal niet fijn. Dat is ook wat ik leuk vind aan die films. Ze zijn grappig, zonder uit het oog te verliezen dat het leven geen rozengeur en maneschijn is.

•    ‘Joséphine’ bevat ook een ernstige ondertoon.  Wil je daar iets over zeggen? 

Ik wil me zeker niet opwerpen als activist voor euthanasie of iets dergelijks, maar mij lijkt het dat de euthanasiewetgeving nog aangepast kan worden. Nu zijn er (in België althans) beperkingen die het voor ‘gezonde’ mensen onmogelijk maakt om uit het leven te stappen op een ‘gecontroleerde’ manier. En wat als je het helemaal hebt gehad als je 90 bent maar nog volledig gezond en bij volle verstand bent? Dan bestaat er dus geen oplossing en moet je misschien, zoals dat ouder koppel uit het krantenartikel, van een dak springen. Dat is schrijnend.

•    Een leuke toevoeging zijn de recepten in het verhaal.  Probeerde je ze zelf al uit?

Nee, en ik ben ook niet verantwoordelijk voor wie het uitprobeert ;) Ik eet wel chips of zo.

•    Joséphine en haar vrienden perfectioneren hun levensnoodzakelijke recepten die tot een menswaardig levenseinde leiden.  Wat zou jouw favoriete laatste maaltijd zijn?

Een kaasfondue of een raclette misschien? Al moet ik dan wel wat anders zoeken, want bessen in een fondue dat werkt niet. Paddenstoelen wel. Kaasfondue met paddenstoelen, dat zie ik wel zitten.

•    De leden van de Thanatosclub staan voor typetjes die we allemaal kennen.  Heb je een favoriet personage?

Zowel Joséphine als de Kolonel vond ik fijn om te schrijven. Beiden heel erg gesteld op hun levensvisie. De ene leeft volgens regels, de andere gooit ze overboord, maar ze vinden steeds wel een compromis.

•    Volgens mij hou jij van zowat alle personages in dit boek?  En heb je een boon voor de Kolonel?

Dat is een tof personage, hé. Het is ook een archetype, net als veel van mijn personages. Zijn ogenschijnlijke starheid, zijn gevoel voor eer, het volgen van regels, dat is leuk om te schrijven.

•  Tot slot.  Zijn er al plannen voor een nieuw boek?  Wordt de titel weer de naam van een vrouw?  Mogen we al weten welke en waarover het zal gaan?

Ik heb een kiem van een verhaal in mijn hoofd, maar het is nog erg pril, dus kan het nog alle kanten uit. Ik zwijg dus tot ik er zelf meer over weet. De naam weet ik ook nog niet. Eentje uit de lijst met babynamen, dat wel.

Hopelijk was jullie lijst met babynamen lang en mogen we nog vele misdaadkomedies van jou verwachten!

Anita voor Thrillerlezers!