Kort geding van De man die twee keer doodging door Richard Osman.

 

 

 

Kort Geding  Karin K:

 

‘Elizabeth tikt tegen haar hoofd. ‘Mijn paleis heeft veel kamers. Sommige zijn stoffiger dan andere.’

 

Waar gaan spionnen heen als ze niet vroegtijdig overhoop worden geschoten? Volgens Richard Osman zitten ze in het Coopers Chase Verzorgingstehuis. En wat doe je dan als ex-spion van MI5? Dan ga je door met speurneuzen en betrekt je er je bevriende mede bejaarden bij. Wat volgt is dit (te) lieve en soms best vermakelijke boek. Prettige geschreven, erg toegankelijk ook, maar voor mij totaal niet spannend genoeg. Bovendien heeft het een wat hoog ‘babbel’ gehalte. Tussen het speuren door gaat het namelijk geregeld over taartjes, lipsticks, hondjes enz. Dat heeft mij afgeleid van de rode draad. De plot was daarentegen toch nog onverwachts, leuk. Over het algemeen niet echt mijn ding, maar absoluut niet slecht. Op de achterflap wordt er echter gesproken over ‘een ijzingwekkend nieuw avontuur.’ Dit schept bepaalde verwachtingen, althans bij mij dus. Ik zou het eerder omschrijven als een ‘Cosy Crime’, ideaal voor op vakantie, de kapper of als luchtig tijdverdrijf.

 

3,5 Kraaien.

 

Ink:

 

Ik moet van mijzelf altijd tot blz. 100 lezen voor ik mag stoppen.

Bij blz. 20 dacht ik van ik pak even een ander boek tussendoor. Daarna las ik met hangen en wurgen steeds een stukje. Op naar de 100.

Bij 83 dacht ik: bekijk het maar.

Is het een slecht boek? Helemaal niet! Echt niet. Maar gewoon zo niet mijn boek.

Voor mij was het te veel geneuzel.

 

Ik ga het geen cijfer geven. Gewoon niet mijn smaak.

 

 

 Jantsje:

 

Ik zag er echt naar uit om een thriller met senioren te lezen. Het boek begon goed. Leuke oudjes die ervan houden om misdrijven op te lossen. Maar na ongeveer een3e van het boek begon ik het langdradig te vinden. Soms vond ik het wat chaotisch. En dat leest niet prettig. Ook miste ik diepgang van de personen . Ik vond het wat vlak. Maar ik las stug door. Verder gelezen in het boek had ik het gevoel in een welles -nietes spelletje te zijn beland. Eerst was een persoon dood, toen weer levend, vervolgens dachten ze dat hij weer leefde en vervolgens toch dood. Het einde van het boek was nog wel leuk om te lezen. Alleen voorspelbaar.

Bijzonder vind ik dat er in het boek iets staat waarvan je denkt dat past nu in deze tijd.. Ik bedoel de auteur had er ook voor kunnen kiezen om andere landen te noemen.:

“Er zou die middag een Oekraïner langskomen. Die Oekraïner heeft net ermee ingestemd een aantal luchtafweerrakketten te kopen “

Ik vind het boek wat middelmatig, al zaten er wel een paar goede punten in.

 

Daarom krijgt het boek 2.5 kraaien van mij