Kijk goed en zie!
Ibon Martín is een Baskische auteur die zijn literaire carrière startte met het schrijven van reisgidsen waarin hij zijn geliefde Baskenland in al zijn facetten toont: reisroutes, historische feiten en overblijfselen, plaatselijke mythen alsook de schoonheid van het landschap. Met een vierdelige reeks in Scandinavische stijl waagde hij zich aan het thrillergenre. En met succes. Ibon Martín wordt door sommigen zelfs de erfgenaam van Henning Mankell genoemd. Deze reeks werd helaas niet vertaald naar het Nederlands. ‘De dans van de tulpen’ bereikte ons taalgebied wel en werd goed onthaald.
‘Het uur van de meeuwen’, deel twee
met Ane Cestero, speelt zich opnieuw af in Baskenland. Niet in Urdaibai dit
keer, maar in Hondarribia.
Tijdens een traditionele optocht op 8
september, de Alarde, wordt een deelneemster brutaal vermoord. Vermits het een
deelneemster betreft die voorstander was van een gemengde Alarde, gaat men
ervan uit dat de aanslag seksistisch en ‘anti-vrouw’ is geïnspireerd. Het team
van de Speciale Eenheid Ontwrichte Moorden (SEOM) leidt het onderzoek. Madrazo,
oprichter en overste, laat verstek gaan. Hij is om onduidelijke redenen bezig
met een persoonlijke queeste en is op weg naar Santiago de Compostella. Ane
Cestero, Julia Lizardi, Aitor Goenaga krijgen de assistentie van hoofdagent
Iňaki Sáez opgedrongen. Hij is het schoothondje van en verklikker voor Andrés Izaguirre,
de overste aan wie moet gerapporteerd worden.
De 459 bladzijden tellende thriller
(E-book) verslaat een onderzoek van zo’n 14 dagen. Elke dag verloopt verdeeld
over meerdere korte hoofdstukken. De moordaanslag aan het begin van het boek
levert een eerste spanningspiekje op, waarna het verhaal lang verder kabbelt
zonder enige vorm van suspense. Pagina’s vol mooie beschrijvingen van het
stukje Baskenland dat het centrum van het intrige is. ‘Het uur van de meeuwen’
brengt de streek van Hondarribia en het aangrenzende Frankrijk in geuren,
kleuren en geluiden in beeld. De beschrijvingen zijn zo treffend dat je je ter
plaatse waant. De meeuwen zijn altijd en overal van de partij. Het is echter vol
verwachting een honderdtal of meer pagina’s verder lezen tot een volgend
spannend momentje dat heel vlug weer wegdeemstert. Het is toch wel even op de
tanden bijten om vol te houden.
‘De dans van de tulpen’ las ik niet.
Een nadeel voor een goed begrip van ‘Het uur van de meeuwen’? Absoluut niet. Wellicht
miste ik hierdoor hier en daar wat info, maar naast de overduidelijke liefde
van de auteur voor zijn land, worden Ane en haar teamleden nog uitgebreid
geportretteerd zowel op fysiek als op karakterieel vlak. Ane blijkt achter haar
pantser van piercings en tatoeages een empathisch karakter te hebben. Maar, zij
noch de andere personages, beklijven weinig of niet. De verhaallijn rond
Madrazo voegt niet heel veel toe aan het geheel. Ze geeft zeker meer inzicht in
waarom hij doet wat hij doet, maar hangt met slechts een heel fijn draadje
losjes te waaien aan de zijlijn.
Het boek zit helemaal ingebed in de
cultuur van de Basken. De typische drank txakoli, de pintxos, de Baskische kersentaart,
de typische Baskische formules om te groeten en te bedanken, … brengen
Baskenland een heel klein beetje dichterbij en zorgen voor wat extra charme. In
Baskenland leven en werken nog velen in nauw verband met de natuur. Traditionele
activiteiten zoals de oogst van rode algen dreigen voor altijd verloren te
gaan; de quota en regels maken het vissers moeilijk om te overleven. Ecologisch
activisme en aandacht voor de plaatselijke detailhandel zijn wederkerende
thema’s.
Behoud of aanpassing van eeuwenoude tradities
is één van de rode draden doorheen het plot. Het is een maatschappij die nog
steeds geregeerd wordt door mannen. Enige inbreng van vrouwelijke kant die tot
verandering zou kunnen leiden mondt uit in grove vormen van seksisme. ‘Het uur
van de meeuwen’ brengt racisme, seksisme, intolerantie, onverdraagzaamheid,
misbruik seksuele uitbuiting en vrouwenhandel onder de aandacht.
De meeuwen cirkelen voortdurend
rond, krijsen en maken ongelofelijk veel herrie, hun ogen ijskoud. Ze lijken
een slecht voorteken. Wat blijkt als hun uur nadert. Zullen Ane en haar team
dan op tijd komen? Terwijl de oplossing zich reeds geruime tijd liet zien en
raden, duurt het een vierhonderdtal pagina’s vooraleer ook de speurders de
dader weten te identificeren en te klissen. Gemanipuleerd seksisme?
‘Het uur van de meeuwen’ had,
volgens mij, heel wat korter gekund. Veel beschrijvingen en aandacht voor de
Baskische cultuur en natuur, maar heel spannend wordt het niet. Een aardig boek
voor tussendoor!
3,5 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten