Dit is zijn 4e thriller met de personages Holger Munch en Mia Krüger. Dit boek is een prequel en vertelt de lezer wat er vooraf ging aan de vorige boeken.
In 2001 worden in Oslo de lichamen gevonden van twee elfjarige jongens. Tussen de lichamen in wordt een dode vos gevonden. De zaak toont enorm veel overeenkomsten met een Zweedse zaak uit 1993 waar eveneens twee dode elfjarige jongens werden gevonden met daarbij het lijkje van een dier. Een zaak die destijds nooit is opgelost. Holger Munch, werkzaam bij de politie en hoofd van een nieuwe onderzoekseenheid, wordt er met zijn team opgezet. Mia Krüger volgt op dat moment een opleiding aan de politieacademie waar zij uitblinkt in haar kunnen. Holger krijgt een telefoontje met de vraag of hij nog plek heeft in zijn team voor deze briljante studente. Zij zou wel eens een zeer verfrissende kijk kunnen hebben op de beweegredenen van deze seriemoordenaar.
Het onderzoeksteam, nu aangevuld met de piepjonge Mia, stort zich op de oude zaak uit 1993. Een erg nare zaak met een grote impact op de gezinnen van de vermoorde jongens. Het werd destijds erg pijnlijk toen de inhoud van de dagboeken van één van de vermoorde jongens uitlekte en deze breeduit in de pers geciteerd werden. De gevolgen daarvan bleken uiteindelijk fataal.
‘Morgen komt de maan. Ik ben bang van de wolf.’
Het verhaal wordt direct goed neergezet. Het is spannend en duister en trekt mij meteen het boek in. Ook is er een leuke spanning tussen de ervaren Holger Munch, man van middelbare leeftijd en al vele jaren succesvol. Zijn zaken hebben een oplossingspercentage van bijna 100%. En dan de jeugdige Mia Krüger. Een enorm gedreven studente met de hoogste cijfers, maar ook met een donker verdriet. Voor wie de vorige drie delen al heeft gelezen weet welk verdriet ik bedoel, voor diegene die dat niet hebben gelezen … jullie komen er vanzelf achter. Maar diep in mijn hart had ik zo graag een jonge, totaal onbevangen en vrolijke Mia mee gemaakt. Niet dat ik het jammer vind zoals het verhaal is opgebouwd. Mia Krüger is een sterke vrouw met een prachtige sterke rol, zo jong als ze is. En er is bovendien nóg een prachtige sterke vrouwelijke rol weggelegd, waar ik verder niets over ga vertellen. De samenwerking tussen de teamleden onderling, en het team samen met Mia, wordt goed voelbaar op de lezer overgebracht. Het team dat niet meteen zit te wachten op de komst van een ‘groentje’ van de politieacademie, en de jonge Mia die niets anders wil dan zich te storten op deze zaak en alles alleen maar goed wil doen. Het geeft een gevoel weer wat we allemaal wel kennen van ons eigen allereerste baantje, of de allereerste werkdag van elke baan daarna.
De schrijfwijze van Samuel Bjork is plezierig en beeldend. Menig keer had ik de neiging mijn ogen te sluiten en kon ik de scene letterlijk voor mijn ogen afspelen. Wie weet wordt het ooit nog eens verfilmd. De spanning is continue aanwezig, geen moment in het boek waar het verslapt. Steeds neemt het verhaal nieuwe en onverwachte wendingen en blijft het boeiend.
Het plot vond ik geweldig, ik heb daar echt van genoten. En dan helemaal op het einde wordt de titel ‘Sneeuwwit’ ook nog duidelijk, en heeft het nog een klein lijntje, dat open blijft.
Ik ben dan ook heel benieuwd, aangezien dit een prequel is, of Samuel Bjork hierna verder gaat waar het boek nr. 3, ‘De jongen in de sneeuw’ mee is geëindigd, of dat zijn volgende boek verder gaat met waar dit boek mee eindigt? De tijd zal het leren. Ik hoop alleen niet dat we er weer drie jaar op moeten wachten.
Voor diegene die nog niet eerder hebben kennis gemaakt met de boeken van Samuel Bjork, en dat wel graag zouden willen doen, wat een mazzel voor jullie want jullie kunnen beginnen met dit boek ‘Sneeuwwit’ als eerste en eventueel daarna de drie eerdere boeken op volgorde er achter aan te lezen. Dat zijn op volgorde: ‘Ik reis alleen’, ‘De doodsvogel’ en ‘De jongen in de sneeuw’.
Ik geef het 4,5 Kraaien.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten