De achterflap belooft de lezer een monumentale thriller en een opwindende puzzel van tienduizend stukjes die je maar langzaam zal kunnen leggen. Die uitdaging wilde ik wel aangaan.
De
proloog van het boek Icarus begint al berg beklimmend en dat het daarbij goed mis
kan gaan is ook meteen duidelijk. De Vlaamse Aaron Engels en zijn Russische
klimgenoot Sergej Zjoeganov staan op de top van de K2 in Pakistan en ze moeten
een lange helse klim naar beneden maken. Dit is zo beeldend beschreven dat het
je eigen adem beneemt en je de ijskoude berglucht langs je enkels omhoog voelt
kruipen.
Aaron
en Sergej zijn ware bloedbroeders en de vriendschap is enorm diep en hecht. Ze
zijn beiden verzot op bergbeklimmen en op de adrenaline rush die het hen geeft.
Maar de K2 in Pakistan is één van de twee hoogste bergen die er in de wereld te
vinden is en welke uitdaging is er voor hen daarna nog weggelegd. Of beter
gezegd: The skye is the limit. Maar wat als je nog verder wilt? Wat volgt is
een ingenieus plan om hun honger om nog hoger te gaan te kunnen stillen.
Icarus
is een lijvige Vlaamse thriller van ruim 700 bladzijden. Op de cover staat het
vermeld als thriller maar het zou net zo goed omschreven kunnen worden als een
avonturenroman, als science fiction, als een dystopisch toekomstbeeld, als
horror en ook historische fragmenten zijn volop aanwezig. De schrijfstijl is
bloemrijk en beeldend, ja filmisch zou ik zeggen. Herbert neemt je als lezer
bij de hand en neemt je mee over de hele wereld, Japan, Rusland, Alaska de
ruimte in en weer terug en springt van het heden naar het verleden, naar
duistere experimenten ten tijde van Stalin en voert je weer terug over de steppen
van Kazachstan vol krijgslustige strijders. Het is te veel om op te noemen.
Alle
onderwerpen die ter sprake komen worden uitvoerig en met oog voor detail
omschreven. Of dit nu gaat om een personage, de omgeving, de natuur of de
dieren die er in voorkomen of iets banaals als de gang naar het toilet. Dit
vormt zich tot een caleidoscoop aan kleuren en geuren, alles om de zintuigen
van de lezer tot het uiterste te prikkelen. Vooropgesteld dat je wel van zoveel
details houdt. De hoofdstukken zijn ultrakort en er zijn verschillende
verhaallijnen die zich op verschillende delen in de wereld afspelen en ook
verschillend zijn in tijd. Continu wordt er heen en weer gesprongen tussen deze
verhaallijnen en in het verschil van tijden. Omdat er steeds zo veelvuldig
geschakeld wordt is het van belang om er je volle aandacht bij te houden. Dit
lukt mij, met behulp van mijn aantekeningen, totdat op de helft van het boek
het verhaal zich ineens opsplitst in deel 2. Even ben ik de tot dan toe door
mij gekoesterde rode draad kwijt. Ik raak een beetje geïrriteerd, maar dat is
meer op mijzelf, en besluit gewoon verder te lezen in het vertrouwen dat ik
straks die rode draad wel weer oppak. En dat laatste gebeurt gelukkig ook.
Dit
boek laat zich moeilijk omschrijven zonder te veel prijs te geven en dat wil ik
uiteraard niet. Het is mooi, beeldend, gruwelijk, soms zelfs bijna absurdistisch
en heeft komische horror elementen. Als ik het zou moeten vergelijken met een
film zou ik meteen zeggen: Een samenwerking tussen de Gebroeders Coen en Quentin
Tarantino. Wat zou het heerlijk zijn als zij dit boek zouden verfilmen.
In
een boek ben ik zelf altijd nieuwsgierig en eeuwig op zoek naar het waarom,
maar soms moet je het waarom gewoon loslaten. Dat is mij met Icarus gelukt, en
wat dan volgt is een prachtige leeservaring.
‘Antwoorden?’
schreeuwt Aaron schor. ‘Er zijn geen antwoorden! Antwoorden zijn illusies. In
dit leven zijn er alleen vragen!’
Ik
geef het 4 Kraaien.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten