Verborgen praktijken van Saskia van Mieghem

 

 

Een stel moorden maakt van een slecht opstel nog geen meesterlijke triller.

 

Na het lezen van ‘De gynaecoloog’ bleef ik met verbijstering achter. Ik wist niet of ik moest huilen of lachen. ‘De gynaecoloog’ was maar weer hèt bewijs dat letters achter elkaar zetten, iemand nog geen schrijver maakt.

Saskia van Mieghem liet zien waarom auteurs bescherming verdienen en uitgevers in eigen beheer een doodssteek zijn voor die hardwerkende schrijvers die wel talent hebben.

Ik gaf in mijn vorige recensie wat tips mee voor Van Mieghem. Natuurlijk heb ik niet de illusie dat elke schrijver mijn recensie als leerschool ziet maar in het geval van Van Mieghem, was het wel verstandig geweest.

 

Overigens is het niet mijn bedoeling een vileine recensie te schrijven. Maar soms is iets lastig vol te houden. Lees je liever louter positiviteit, sla dan deze recensie over.

 

Wat zegt de auteur zelf over het boek:

De opvolger van de thriller ‘De gynaecoloog’. Maar ook als afzonderlijk verhaal te lezen. Een fertiliteitarts wordt bedreigd. Wanneer Charlotte, een fertiliteitarts, door iemand uit haar verleden wordt bedreigd, neemt ze dit in eerste instantie niet al te serieus. Totdat haar beste vriendin Manon in coma raakt en ze ontdekt dat dit geen toeval kan zijn. Vanaf dat moment zet ze alles op alles om aan de eisen van het dreigement te kunnen voldoen. Dat ze daarbij medisch-ethische regels moet overtreden, lijkt haar niet te hinderen. Bovendien realiseert ze zich dat ze iets in handen heeft gekregen waar ze meer mee wil doen. Door haar verborgen praktijken raakt Charlotte iedereen die haar dierbaar is kwijt. Op het moment dat haar wereld instort, wordt ze er ook nog ingeluisd.

 

Wat valt meteen op bij het openen van het boek:

Anders dan normaal, begint Van Mieghem met het dankwoord. Ze noemt het een voorwoord maar als je mensen bedankt, is het naar mijn idee een dankwoord. Maar goed, laat ik daar niet over gaan muggenziften.

Ze begint met de zin dat bij het schrijven van ‘De gynaecoloog’, er nog geen plan was voor een vervolg. Dat dit pas kwam na de vele reacties van de lezers. Ja, duh, ‘De gynaecoloog’ is het enige boek dat ik ooit gelezen heb waar bij het dichtslaan het plot nog moest komen. Dat Van Mieghem dít kunstje goed beheerst, lees je verderop in deze recensie.

Verder geeft ze aan dat internet een handig hulpmiddel is geweest en dat ze dankbaar is voor de onmisbare hulp van gynaecoloog Marlies Bongers. Gelukkig vermeldt ze er bij dat eventuele beschreven medische fouten enkel te wijten zijn aan de auteur.

 

Vervolgens komt er een dankwoord aan haar meelezers en steekt Van Mieghem van wal en ze vermeldt enkele reacties van deze proeflezers. “Ik werd meegezogen en het smaakt naar meer”. “Het slot is subliem”.

Ik weet niet welke versie de proeflezers gelezen hebben maar als het de uiteindelijke versie is dan is de eerste gratis tip van Baukje: Zoek wat meer kritische proeflezers.

 

Het verhaal:

Charlotte, eerder werkzaam op een kinderdagverblijf, heeft na een dramatische periode het roer flink omgegooid en slaagt voor haar opleiding tot fertiliteitarts.

Haar zoon Bram woont niet meer thuis en haar dochter Ilse, ontstaan na een one-night-stand, zit in groep 8 maar gedraagt zich al als een echte puber.

Gaandeweg het verhaal komen er verschillende patiënten bij Charlotte op het spreekuur. Ze hebben twee gemene delers. Uiteraard willen ze allemaal zwanger worden maar geen van hen is ook maar enigszins normaal.

Als klap op de vuurpijl zitten er tussen deze echtparen zomaar mensen uit haar verleden die, al dan niet stomtoevallig, nu net Charlotte uitkiezen al fertiliteitarts. Uiteraard beloven deze ontmoetingen weinig goeds en Charlotte komt voor keuzes te staan die ze des Charlottes, we kennen haar natuurlijk al uit ‘De gynaecoloog’, oplost; ongeloofwaardig.

Er vallen wat doden, er worden mislukte moordaanslagen gepleegd en op het einde van het verhaal komt er zomaar een coldcase voorbij die door Charlotte zo vlug wordt opgelost dat ze beter rechercheur had kunnen worden.

Een aantal patiënten volgen we door het hele boek heen, echter zitten er ook bij die zomaar tussen de regels oplossen en waarvan je niks meer hoort, als lezer en slechts lijken te zijn bedacht om de niet –bestaande spanning, nog enigszins succesvol te reanimeren. Een trucje dat we bij ‘De gynaecoloog’ ook al voorbij zagen komen maar dat toen eveneens mislukte.

De moorden worden opgelost door het gegeven dat de moordenaars zelf hun schuld bekennen. Uiteraard aan Charlotte. Normaal is een verhaal dan afgelopen maar Van Mieghem staat er om bekend een ster te zijn in heel veel draadjes te hebben, dus het gaat nog wel even door.

Ik ben vast nog wat verhaallijnen vergeten maar die zijn me even ontgaan in de enorme kluwen van letters die Van Mieghem een boek noemt.

Tweede gratis tip van Baukje: Zoek één verhaallijn en houdt het daarbij. Deze verhaallijn is de kapstok waaraan je je kleine zijlijntjes ophangt om je oorspronkelijke verhaal te versterken. Dus, lieve Saskia, creëer geen kapstok alsof deze staat in een bomvol café in de winter.

 

Mijn mening:

Laat ik mijn mening puntsgewijs uiteenzetten:

-          Het hoofdpersonage: Charlotte is het hoofdpersonage en moet in het beste geval wel een psychische stoornis hebben. Zelf schat ik op borderline met een probleem in haar woederegulatie. In elk geval is ze, naast dat ze ontzettend ongeloofwaardig reageert, ook nog eens bijzonder onsympathiek. Als lezer lukt het me geen moment om ook maar enige sympathie voor haar te voelen. Op dit punt heeft Van Mieghem niets bijgeleerd ten opzichte van De gynaecoloog. Wel maakt ze het nu erger. Wat hetzelfde blijft is dat Charlotte opnieuw moet bevallen. Waar ze tijdens de bevalling van Bram al ongeloofwaardig was, wordt dit bij de bevalling van Ilse niet beter. Na de bevalling gaat er van alles mis, de baarmoeder wil niet samentrekken en de nood is hoog. Een normale moeder maakt zich druk om haar baby, Charlotte wordt boos omdat ze niet meteen te horen krijgt welke medicatie ze krijgt toegediend, terwijl ze op dat moment nul kennis heeft van medicijnen.

Later, als Ilse een elfjarige is en de radio op haar kamer te hard heeft staan, laat Charlotte het gedrag zien waar ze ons in het boek nog veelvuldig op zal trakteren, ik citeer: Woedend ben ik de trap op gerend en heb haar alle hoeken van de kamer laten zien. Geschreeuwd, vuile kleding naar haar toegesmeten, naar haar computer gelopen en de stekker uit het stopcontact getrokken.

Nee, kindermishandeling is geen thema in dit boek. Dit is gewoon een voorbeeld van het gedrag van het hoofdpersonage dat uit het brein van Van Mieghem komt. Zonder uitleg, zonder oordeel. Het enige commentaar van vriendin Manon is: Zo te horen is ze inderdaad flink aan het puberen. De dader van deze kindermishandeling wordt niet aangepakt maar het jonge kind wordt als schuldige aangewezen.

-          Dialogen: Van Mieghem is geen ster in het schrijven van dialogen. Ze zijn onnatuurlijk en lezen onprettig. Van Mieghem raakt zelf tijdens het schrijven ook een keer de draad in haar dialoog kwijt. Ondanks dat er middels tekens wordt aangegeven dat er een ander personage spreekt is dit niet zo. Om daar achter te komen moet je wel zes keer teruglezen.

-          Geloofwaardigheid: Die is er niet. Laten we bij het begin beginnen. Dit boek is van 2019. Er is een moord gepleegd in 2014. In die tussentijd gaat Charlotte van werknemer op een kinderdagverblijf naar fertiliteitarts. Dat is een lange studie van minimaal 12 jaar. Dat besef heeft Van Mieghem ook dus ze neemt de lezer twaalf jaar mee terug in de tijd. Dan is de huidige tijd dus 2026. Dat kan, natuurlijk. Maar ik heb er moeite mee.

Maar er is meer. Iemand is vrijgesproken van moord maar veroordeeld voor het handelen in baarmoeders. Uiteindelijk komt ze vrij na 15 jaar vastgezeten te hebben. Nu weet ik niet hoe het in 2026 zal gaan (dat is al een reden waarom ik moeite heb met toekomstmuziek) maar in 2019 kom je na driekwart van je straf, weliswaar met voorwaarden, vrij. Dat betekent dat de veroordeling voor dat handelen in baarmoeders ruim 22 jaar is geweest. Nu staat er op het verwijderen van organen zonder toestemming, een boete van maximaal 1 jaar cel of een geldboete van maximaal 19000 euro. Het kan zijn dat het handelen zwaarder wordt bestraft, maar volgens mij is dat niet zo, maar ruim 22 jaar is compleet idioot. Wat er na de vrijlating van deze veroordeelde gebeurd in dit boek, is niet minder ongeloofwaardig.

Maar er is meer: Charlotte loopt de hoek van een gang om, ze is dan al arts, ziet iemand liggen en weet meteen bij de eerste blik, dit wordt reanimeren. Geloof me, als je bij het omlopen van een hoek ziet dat iemand die verderop op de grond ligt, dood is, weet je ook dat je niet meer hoeft te reanimeren. Ook al ben je arts. Maar een arts zal te allen tijde sowieso eerst een aantal handelingen uitvoeren, alvorens te starten met reanimatie: Controleren bewustzijn, zorg voor hulp, controleer ademhaling, start reanimatie. Gratis tip van Baukje deel drie: Volg een EHBO-cursus.

Maar er is meer: De reanimatie vindt plaats in de gang van het ziekenhuis. De reanimatie lukt en waar gaat de patiënt naartoe? Naar de spoedeisende hulp! Waarom? Zo’n patiënt gaat Linéa recta naar de IC. Wat willen ze op de SEH in vredesnaam nog met deze patiënt doen?

Maar er is meer: Charlotte, ze is arts, niet vergeten, krijgt te horen dat er sprake is van een coma. Ze stelt de vraag: “Voor hoelang? Hoelang blijft ze in coma?” Nou Truus. Na reanimatie normaliter 2 uur, 34 minuten en 7 seconden maar in dit geval weten we het even niet. (Dat laatste is van mij, hè.)

Hoe het tijdens en na de coma gaat, maakt de geloofwaardigheid niet beter.’

Maar er is meer: Charlotte ligt na een wilde seksbeurt met haar minnaar op de bank. Naakt, want de kleding ligt overal. Haar partner komt binnen en nog net trekt Charlotte een fleece-dekentje over zich heen (ik heb de gemiddelde maat van zo’n deken opgezocht en deze is ongeveer 120x150) en legt haar hand op de borst van haar minnaar, zodat deze blijft liggen. En die partner, die heeft niets door. Die denkt niet, waarom ligt daar een berg herenkleding? Die ziet geen man naast zijn vriendin op de bank liggen. Die ziet geen bult onder dat dekentje. Nee, hij ziet helemaal niks. Hij gaat lekker koffie zetten.

-          Spanning: In een thriller verwacht je spanning. De enige spanning die je in Verborgen praktijken hebt, is wanneer de volgende ongeloofwaardigheid weer op je bladzijde verschijnt. En gelukkig hoef je nooit heel lang in spanning te zitten.

-          Plot: daar kan ik kort over zijn. Die is er niet. Het boek eindigt met een geweldige (not) maar bovenal ontzettend ongeloofwaardige cliffhanger die een derde deel beloofd. (Inmiddels is deze verschenen onder de naam Laatste spreekuur.) Gratis tip van Baukje deel vier: Een plot is onontbeerlijk voor een boek. Hier loopt, om in eerdere metafoor te blijven, de kroeg weer leeg en worden de jassen meegenomen. Daarom, geen volle kapstok. Bij een kapstok met teveel jassen, lukt het niet om in één oogopslag die van jou te vinden en ga je soms zelfs met de verkeerde jas naar huis en soms zonder.

-          Schrijfstijl: eerlijk is eerlijk. Er is wat verbetering. Van Mieghem heeft zowaar synoniemennet ontdekt en weet deze te gebruiken. Wel moet ze nog leren dat waar je het woord ‘en’ schrijft, ook vaak een komma kan zetten. Gratis tip van Baukje deel vijf: Een komma verbetert het leesplezier.

-          Originaliteit: Na het volgende boek over gynaecologen is het niet meer origineel te noemen. Nu zou de volgende tip van Baukje kunnen zijn, bedenk wat nieuws. Maar: Gratis tip van Baukje deel zes: Stop met schrijven. Of neem je lezers eindelijk serieus en volg schrijfopleidingen.  Echt, auteur zijn is een vak en geen uit de hand gelopen hobby.

 

Oordeel:

Schrijfstijl: 0.5

Plot: 0

Spanning: 0

Leesplezier: 1

Originaliteit: 0.5

 

Totaal: 0.4 kraaien

Baukje