WAT EEN BOEK!
Eind van elk jaar kijk ik altijd terug naar welke boeken
er boven uit staken. Ik weet nu al dat deze ‘Brandende meisjes’ in
het
rijtje van 2021 zal staan.
Pastoor Jack Brooks verhuist met haar tienerdochter Flo
naar het kleine dorpje Chapel Croft. Ja, pastoor Jack is een vrouw. Een geheel
vrijwillige keuze was de verhuizing niet. In haar vorige kerk heeft er een
voorval plaatsgevonden waar je later in het verhaal meer over hoort.
500 jaar geleden werden acht protestantste martelaren tot
de brandstapel veroordeeld. Elk jaar worden zij herdacht met strooien
poppetjes, die men brandende meisjes noemt. Dertig jaar geleden verdwenen hier
twee tienermeisjes en twee maanden geleden pleegde de lokale pastoor zelfmoord.
Jack neemt zijn plaats in.
Langzaam maar zeker komt de waarheid van het dorp, maar
ook die van Jack boven tafel...
Dit boek is een spekkie naar mijn bekkie. Een boek wat rustig
opgebouwd wordt, langzaam onder je huid kruipt, creepy wordt en je hebt geen
idee waar het heen gaat. Wat is er nu toch aan de hand? Worden mensen gek,
wordt het paranormaal? Wie is toch de dader? Je zult het niet raden! Bij het
spectaculaire einde vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Wat geweldig bedacht
en ik zag het zo niet aankomen.
Ook ‘Brandende meisjes’ heeft de inmiddels bekende vlotte
schrijfstijl van Caz, waarbij de spanning goed wordt opgebouwd. Met daarnaast
haar kracht om de personages in haar verhaal uitstekend neer te zetten, zodat
je bijvoorbeeld dochter Flo gewoon voor je ziet lopen, tijdens het lezen. De o
zo menselijk wijze waarop pastoor Jack neergezet wordt met haar twijfels over
haar werk, haar moederkloek gevoelens ten opzicht van Flo, is herkenbaar. Maar Jack is
absoluut geen heilige pastoor zoals ze zo vaak in boeken voorkomen.
Ik was al gek op haar debuut ‘De krijtman’, dit boek blies
mij opnieuw om ver. Ik kan nu al dagen niet in een nieuw boek starten, want dat
gaat natuurlijk tegenvallen.
Dikke 5 kraaien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten