Alleen van Barbara de Smedt

 

Titel: Alleen
Auteur: Barbara de Smedt
Uitgeverij: Hamley Books
Jaar uitgifte: oktober 2020
Recensie door: Anita
Kraaien:  4

Erotomanie

Eerder schreef Barbara De Smedt samen met Joke Vander Aa onder het pseudoniem J. B. Ocean ‘Blauw’. Nog steeds onder de vleugels van Uitgeverij Hamley Books, gaat de inmiddels naar Portugal geëmigreerde schrijfster solo. ‘Alleen’ ligt sinds oktober in de boekhandel.

De cover is alvast uitnodigend. De grijsgroene tonen, het lege ledikantje, ‘obsessie’, ‘baby’ en ‘wraak’ scheppen verwachtingen. In het boek onthult de verwijzing naar de statistieken betreffende stalking onmiddellijk het hoofdthema.

‘Alleen’ leest in vijf delen. Elk deel wordt voorafgegaan door een zwart-witfoto waarvan de betekenis duidelijk wordt naarmate de bladzijden worden omgedraaid. Heel pakkend zijn de liedjesfragmenten die elk deel inleiden. Ze passen één voor één perfect bij de tekst die volgt en maken de lezer nog meer ontvankelijk voor het verhaal.

Er waren eens … Met de gebroken stem en de legendarische verzen van Jacques Brel in mijn hoofd, maak ik kennis met twee kwetsbare jonge mensen. Julie Meskens stelt zich voor als een losbandige flirt die vlucht van de ene onenightstand in de andere terwijl ze zich te buiten gaat aan overmatig drankmisbruik. Zij is de ‘ik’-persoon in het boek. Om Oscar te leren kennen, gaat het verhaal een flink aantal jaren terug in de tijd. Zoals er gewisseld wordt tussen het verhaal van Julie en Oscar, zo schakelt het ook tussen heden en verleden. Duidelijk is dat beide personages de last van het verleden met zich meedragen.

Terwijl het personage van Julie heel oppervlakkig blijft - conform haar levensstijl – in het eerste deel van het boek, ziet de lezer in het verleden Oscar evolueren tot wie hij uiteindelijk is geworden in 2005. Het is een beklijvend portret dat niet onberoerd laat. Hartverscheurend hoezeer een precaire gezinssituatie en eenzaamheid een kind kunnen kapotmaken. Voeg daar nog een persoonlijkheidsstoornis aan toe en je hebt de ingrediënten voor een personage dat een gevaar vormt voor zijn omgeving en zijn ‘prooi’. Door voor Oscar de ‘hij’-vorm te blijven gebruiken, tempert de auteur het gevoel van empathie voor de jonge Oscar. Afstand lijkt geboden! Korte zinnetjes kondigen aan dat het de verkeerde kant opgaat met hem. En dan, wanneer er voldoende info over Oscar is vergaard, bevinden de beide personages zich niet alleen allebei in 2005, maar bovendien ook nog in elkaars hele dichte nabijheid. En je voorvoelt het zo, dit gaat narigheid opleveren.

Vanaf dan komt de focus te liggen op Julie – én Tom – en op het proces dat ze gedwongen doormaakt. Ondanks alles wat Julie moet doorstaan, slaagt ze er niet in om mij overstag te laten gaan voor haar. Oscar/Floris houdt dan wel de controle, maar deemstert naar de achtergrond. Tom en Eloise trachten een front te vormen, maar blijven in het decor hangen. De intensiteit die wordt ervaren in het eerste deel van het verhaal, lijkt te zijn afgenomen in het tweede deel.

Nu weet ik niet hoe ik zou reageren in een gelijkaardige situatie, maar de reacties van zowel Julie, als Tom en Eloise, hebben me toch regelmatig de wenkbrauwen doen fronsen en kwamen ietwat ongeloofwaardig over. Dat een vroegere minnaar dan nog gaat bijdragen in de ontknoping ... Zijn gezinssituatie is een los eindje dat bovendien niks toevoegt aan het verhaal.

‘Alleen’ leest heel vlot. Vooral het eerste gedeelte van het boek houdt goed de aandacht vast. Er is onheil op komst. En op een gegeven moment besef je, dat onheil, het is reeds geschied. In het tweede deel begint het aftellen. Op enkele piekjes in de spanningsboog na, gebeurt er niet echt veel. Julie én de lezer wachten op … . Het verhaal ernaartoe had misschien korter gekund.

Ik heb ‘Alleen’ zo goed als in één ruk uitgelezen. Duidelijke taal in vlotte zinnen. Het boek doet je de wereld buiten even vergeten. De bijzondere opmaak door de toevoeging van de foto’s, de mooie stukjes poëzie waarop de lezer wordt getrakteerd … bijzonder. En laat ik niet vergeten de mooie metaforen te vermelden.

p. 163

“Gebiologeerd staart Oscar naar het glas. Een wesp gooit haar kleine lichaam tegen de glazen wand. Hulpeloos stuitert het insect steeds opnieuw van links naar rechts, van boven naar onder. … Maar dat is zonder Oscar gerekend. Hij heeft de bovenkant van het glas hermetisch afgesloten met een schoteltje en voelt zich vreemd kalm. Hij heeft nu de controle. Niet zij.”

Met ‘Alleen’ schrijft Barbara De Smedt een thriller die je menige uurtjes leesplezier bezorgt. Ik kijk alweer uit naar haar volgende boek. Wie weet is het plan van Oscar nog niet helemaal volbracht!