Undercover van Hugo Luijten

 

Gegokt en verloren

‘Undercover Alles of niks’ is een spin off van de bekende televisiereeks waarvan nu seizoen twee te zien is op Een op zondag in primetime.

Zowel in de televisiereeks als in de spin off is Bob Lemmens de undercoveragent van dienst.

Denkt Bob Lemmens dat het een gewone relaxte dag wordt waarop hij met zijn gezinnetje even naar het zwembad kan (al is hij daar niet onverdeeld gelukkig mee), dan roept daar al meteen de plicht: infiltreren in een Limburgse familie in Kinrooi. De clan, waar de wil van tante Mie wet is, zou zich onder de dekmantel van haar gokautomatenbusiness vooral bezighouden met criminele witwaspraktijken. Een simpele klus. ‘Gewoon wat kleinigheidjes boven water krijgen’, aldus zijn baas Nick.

De undercoveroperatie brengt Bob, met de lezer in zijn kielzog, van Antwerpen over Belgisch Limburg naar Nederlands Limburg en weer terug. Hugo Luijten verenigt zo het beste van drie werelden.

Het is er onmiddellijk boenk op! Heel vlug verovert Bob een vertrouwenspostje binnen de familie en raakt hij verstrikt in hun web van misdaadpraktijken waarbij meermaals zijn cover net niet wordt opgeblazen. Tot zover de kleinigheidjes …

Geen whodunit, deze keer. Bob moet de bende zien te klissen op heterdaad. Hugo Luijten weet hoe hij een verhaal moet brengen. De boog staat steeds gespannen. Wordt de lezer niet meegezogen in een rollercoaster van acties, dan zweet hij wel peentjes van schrik tijdens de kat en muisspelletjes die gespeeld worden. Als toemaatje af en toe een portie gruwel: de soldeerbout en de hamer zijn geen spijs voor de bek van tere zieltjes.

Het personage van Bob staat er. Zonder dat de auteur zich verliest in gedetailleerde beschrijvingen, is Bob compleet en authentiek. Zijn karakter komt het best tot ontplooiing, al is tante Mie een goede tweede.

‘Undercover’ leest in beeld en klank. Hugo Luijten schittert alweer door zijn krachtige, kleurrijke taal. Het grove en brutale taalgebruik heeft haar functionaliteit. De auteur heeft dat perfect gedoseerd en de taal aangepast aan de gebruiker en het moment in het verhaal. Met zijn oneindig arsenaal aan woorden weet hij elke situatie en elk personage haarfijn in al hun rauwheid en brutaliteit te vatten. De conversaties verlopen heel spontaan en zijn doorspekt met de typische Hugo Luijtenhumor. Zelfspot is hem niet vreemd: ‘Limbabwe’ ga ik onthouden. Naadloos schakelt hij tussen het Antwerps en het Limburgs. Een echte wereldburger, die Hugo Luijten! Zo nu en dan wordt hij zelfs poëtisch en ook dat heb ik kunnen smaken.

Het is wel duidelijk dat de auteur zich heeft laten bijstaan met advies van mensen uit het veld. ‘Undercover’ is een fictief verhaal dat, naar mijn mening, vrij dicht bij de realiteit aansluit. De schrijver verliest zich niet in een cowboy-verhaal, maar brengt een aantal dilemma’s onder de aandacht: hoe ver kan een undercoveragent gaan in zijn opdracht?; heiligt het doel de middelen?; hoe behoud je ten allen tijde afstand?; wat als je emotioneel betrokken raakt tijdens de operatie?. Genoeg stof tot nadenken!

‘De wervelwind’ die door Bobs lijf trok aan het begin van het boek, is niet meer gaan liggen. Zelfs op de laatste bladzijden van het boek blijft er nog een eindje dat alweer een nieuwe storm zou kunnen veroorzaken.

Anita