Thrillerlezersblog

 

Titel: De moordclub (op donderdag)
Auteur: Richard Osman
Uitgeverij: Cargo
Jaar uitgifte: september 2020
Recensie door: Karin
Kraaien: 2,5

Wat vind ik van de cover?
Een soort van jeansblauwe achtergrond, met een oranje leesbril, ook de titel staat in het oranje, met de bijtitel in cursief en in het wit. Ik vind het niet een echt typische thrillercover, maar zo valt dit boek natuurlijk wel op tussen andere actuele titels.

Wat verwacht ik van tevoren?
Vier bewoners uit een bejaardenhuis onderzoeken één keer per week (op donderdag) onopgeloste moorden. Tot een moord wel heel dichtbij komt.

Het boek wordt beschreven als een hilarische whodunit, het zou dus wel eens iets anders dan anders kunnen zijn. Ik ben alleen een beetje op mijn hoede omdat er vergelijking wordt gemaakt met een reeks boeken waar ik niet echt fan van ben, maar dat weerhoudt me er absoluut niet van om dit boek absoluut onbevooroordeeld een kans te geven.

Quotes die ik het vermelden waard vind:

●    Als je voorbereiding mislukt, is je mislukking voorbereid.

Mijn recensie
De moordclub (op donderdag); een paar kranige oudjes hebben origineel het idee opgevat om één keer per week – jaja op donderdag dus – een onopgeloste oude moordzaak onder de loupe te nemen en te proberen om deze op te lossen. Geef toe, het is een min of meer origineel idee (hoewel het idee van een moordclub een beetje doet denken aan een thriller van een Vlaamse topper die ik onlangs las), maar het is alleszins eens een andere invalshoek. Het boek lijkt dan ook geschreven op het gezapige tempo van de kranige hoofdpersonages. Er wordt behoorlijk wat verteld over de achtergrond van heel wat zaken, de personages en de omgeving, en er wordt ook regelmatig wat afgeweken van het oorspronkelijke begin van een verhaal, maar dat is dan ook heel erg herkenbaar. De senioren hebben zo elk hun eigen trekjes, de één nog behoorlijk avontuurlijk, en ander heel erg uitgekookt, eentje eerder een beetje naïef, … je leert ze allemaal redelijk snel kennen.

Toch bedenk ik me regelmatig dat het verhaal niet altijd mooi samenhangt en dat ik toch af en toe ben afgeleid door deze massa aan informatie. Ook wordt een deel verhaald vanuit een dagboekperspectief, en ook dat maakt het voor mij iets minder fijn om lezen, of wordt de verhaallijn minder logisch.

Op een bepaalde manier wordt het verhaal op een luchtige manier verteld, het basisidee van de misdaden is op zich goed gevonden, maar misschien gaat het net allemaal iets te gemakkelijk voor de leden van deze moordclub.

Ik ben bang dat ik niet echt fan ben van dit soort boeken, ik zie het benoemd staan als literaire thriller, maar naar mijn gevoel is dit boek niet echt een thriller, eerder een whodunit. Gelukkig maar hebben we niet allemaal dezelfde keuze en smaak van boeken, ik ben dan ook overtuigd dat er veel liefhebbers zullen zijn voor dit genre boek, maar mijn ding is het jammer genoeg niet.

En dan wordt het moeilijk, wat voor een score ga ik dit boek geven? Zoals reeds gezegd is het basisidee best wel origineel, dat is zeker een pluspunt, maar toch vrees ik dat ik op een eindoordeel van 2,5 kraaien blijf steken.