Val van Toni Coppers

 Titel: Val

Auteur: Toni Coppers

Publicatiedatum: juni 2020

Recensie door Anita

Waardering: vier kraaien

‘Val’ is na ‘De zaak Magritte’, het tweede deel in een nieuwe reeks geschreven door Toni Coppers. Geen Liese Meerhout. Hoofdpersonages zijn Sara Cavani en haar ‘consultant’ Alex Berger.

Het begin is al meteen spannend. Een meisje van 21 wordt in Londen in een bad gevuld met ijsblokjes gewurgd teruggevonden. Vreemd detail: op de crimescène wordt een sneeuwbol met daarin een miniatuur van het Atomium achtergelaten. Van de dader geen enkel spoor. Motief?

Het plot is opgebouwd rond de geijkte ‘ingrediënten’ van een misdaadverhaal: een misdaad wordt gepleegd, de politie tast in het duister, het speurwerk loopt vast, een tweede misdaad volgt, …

‘Val’ leest niet superspannend. Misschien is het boek ook niet met die bedoeling geschreven en moet het het label ‘misdaadroman’ krijgen in plaats van ‘thriller’? Wel is het verhaal met heel veel gevoel gebracht. Na de moord op de 21-jarige Roisin Bentink, verdwijnt de spanning helemaal. En ik vind dat eerder realistisch dan jammer. De politie moet de tijd krijgen en nemen om de juiste onderzoeksdaden te stellen, om op zoek te gaan naar de ware toedracht van de misdaad. In real life gebeurt dit ook niet in een wip en een tel. Naar het einde toe stijgt de spanning én mijn bloeddruk, maar nooit is het echt nagelbijten geblazen.

Toni Coppers heeft zich vooral volledig gegeven in de uitdieping van zijn hoofdpersonages. Hun persoonlijke leven, hun (kleine en absoluut in de minderheid) goede momenten en hun vele diepe downs, zuigen je mee in het verhaal. Eerlijk, hoe veel keren heb ik niet met een krop in mijn keel bijna mee zitten wenen, samen met Sara? Voelde ik het koude zeewater mijn voeten overspoelen op het nachtelijke strand aan de zijde van Alex? Heb ik die onsympathieke Reynders van antwoord willen dienen? Gruwelde ik bij het lezen over de gruwelijke misdaden? De bijna constante mistroostige sfeer waarin de hoofdpersonages leven, het slechte weer, de kou, de wind, de sneeuw, alles draagt bij tot het scheppen van een kader waarin de pijn, het gevecht met de emoties, bijna tastbaar wordt. Het is uit het leven gegrepen. Gevoelens als hulpeloosheid, groot verdriet, een immens groot schuldgevoel spatten van de pagina’s. Maar … vermoedelijk gaat het met Sara en Alex in de toekomst toch de goede kant op. Af en toe lijkt de hemel op te klaren wanneer ze alweer een absoluut dieptepunt hebben overleefd en de kracht die de twee individuen lijken te putten uit hun verbondenheid doen hopen op betere tijden. Daartoe dragen de positieve filosofische overwegingen die met de regelmaat van de klok door Toni Coppers worden opgevoerd zeker bij. De terugkerende titels ‘The Rabbit Effect’, ‘De neuroloog en de boeddha’ hebben me aan het googelen gezet.

Naast het vertellen van een misdaadverhaal doet Toni Coppers ook subtiel een appel aan ons verantwoordelijkheidsgevoel inzake klimaat. Klimaat komt op verschillende momenten in de bubbel van verschillende personages aan bod als een thema dat zonder dat het ooit op de voorgrond alle aandacht opeist, voortdurend een discreet plaatsje opeist in onze gedachten. Ik heb de boodschap begrepen.

De schrijfstijl is vlot en helder. Er komen heel wat mooie en gedetailleerde beschrijvingen voorbij van personages, plaatsen en omstandigheden. Het meer van Lugano, bijvoorbeeld, je kan het je in kleur en klank voorstellen. Toni Coppers verweeft moeiteloos Franse citaten, Engelse en Duitse zinnetjes à la Assimil met zijn tekst. Boekentitels van bekende schrijvers passeren de revue.

‘Val’ is meer dan een thriller een misdaadroman waarin de schrijver met zin voor detail en diepgang diepmenselijke emoties uitwerkt zonder daarbij in overdrijving over te gaan. Bij momenten raakte ik zelf diep geëmotioneerd, al helemaal toen ik onder het beluisteren van de zoetgevooisde en diepmelancholische stem van Charles Aznavour (ebook p. 32) het lezen verderzette.

‘Il faut boire jusqu’à l’ivresse sa jeunesse, car tous les instants de nos vingt ans nous sont comptés.’

‘Et jamais plus le temps perdu nous fait face: il passe.’

Ik heb wel al eens minder goede raad gekregen.

4 kraaien