Op drijfzand

 Titel: Bloedbanden

Auteur: Bettie Elias

Uitgeverij: Houtekiet

Jaar uitgifte: oktober 2020

Recensie door: Anita

Kraaien: 4,5 à 5 kraaien

Met ‘Het tuinfeest’ (2019) schreef Bettie Elias haar eerste misdaadroman. Amper een jaar later, brengt ze in samenwerking met Uitgeverij Houtekiet ‘Bloedbanden’ uit.

Bij een eerste aanblik straalt de cover rust en vredigheid uit. Onmiddellijk daarna gaan alle alarmbellen af. Het vogeltje. Morsdood. Het naakte kind slaapt dan toch niet?!

Van meet af aan is het duidelijk. Het verhaal draait om familie. Dat niet alles rozengeur en maneschijn is, blijkt ook al meteen. De ontgoochelingen, de niet uitgesproken woorden, de kilte en de eenzaamheid voorspellen dat ‘Bloedbanden’ geen idyllisch sprookje wordt.

De gebeurtenissen spelen zich af in een korte tijdspanne. Met Anton, Benno en Charlie, Sofia en Marnix krijgt de lezer de informatie uit de eerste hand. Opvallend: de dominante figuren eisen het woord, de zwakkere personages luisteren en sputteren wat als weerwoord; Vik, het jonge slachtoffer in het verhaal, krijgt helemaal geen spreektijd.

‘Bloedbanden’ laat er geen gras over groeien: de lezer wordt onmiddellijk het verhaal ingezogen. Met de introductie van de junkies Benno en Charlie creëert de schrijfster een grimmige sfeer. Deze twee onverlaten blijken een grote schuld te hebben die sito presto moet ingelost worden, willen ze niet zelf eindigen tussen vier planken. Dan komt Anton in beeld. In de ontwenningskliniek blijkt hij nogal loslippig te zijn geweest over het vermoede vermogen van stiefzus Sofia.

Het plot zit tegelijk ijzersterk en eenvoudig in elkaar. Alles klopt. Het verhaal is heel geloofwaardig.

Met de uitwerking van de personages legt Bettie Elias al haar troeven op tafel. In een atmosfeer van groeiend ongemak zet de schrijfster haar personages neer. En hoe?!

Geen ellenlange beschrijvingen. Naarmate het verhaal voortgaat, komen het uiterlijk en de psyché van elk personage almaar gedetailleerder naar voren. Met fijne kneepjes, dan weer hier, dan weer daar, boetseert en modelleert Bettie Elias tot het personage er volledig staat. Het resultaat mag er zijn! Levensechter kan niet. Rauw en meedogenloos, frêle en onschuldig, wanhopig en vol liefde, narcistisch en gluiperig, … vele facetten van wat bestaat aan menselijke karaktertrekken passeren de revue. De personages kruipen onder je vel. Ze zitten in je hart of ze doen je walgen, maar ze laten je niet onverschillig.

Bettie Elias heeft een vlotte pen. ‘Bloedbanden’ leest alsof het verhaal in één enkele pennentrek is neergeschreven. Het decor en het verhaal zijn heel harmonieus met elkaar verweven. Geen onnodige opsmuk, geen overdrijvingen. De schrijfster verstaat de kunst om een opgeroepen gevoel meerdere malen te versterken door gevoelens over te brengen van het ene naar het andere personage, wat de verbondenheid tussen hen extra versterkt. 

p. 126 “De wind doet de dorre herfstbladeren opwaaien tegen de schutting. Hij zal het koud hebben, schiet het door haar hoofd. Een rilling loopt over haar rug.”

Mooie metaforen maken de boodschap nog intenser. Het beeld neemt het over van de woorden.

p. 92 “Hij legt zijn voorhoofd tegen het koude raam. De regendruppels rollen als tranen voor zijn ogen naar beneden.”

Tegenstellingen in één enkele zin vatten de gevoelens van de personages perfect. Eerder dan het verhaal uit balans te brengen, zorgen ze voor een mooie evenwichtige weergave van de gevoelens. 

‘Bloedbanden’ vertelt een doorleefd verhaal. Een keer dat je in het boek bent begonnen, heb je als lezer maar één optie: je moet de hele rit uitzitten. ‘Bloedbanden’ is gruwelijk, wreed, hartverscheurend en grijpt je bij de keel. Ik zat met mijn hart in mijn schoenen, maar toch wou ik verder lezen. Ik moest en zou weten of het goed zou komen … 

‘Bloedbanden’ is een dijk van een boek! Een aanrader in thrillerland!