Titel: Het laatste leven
Auteur: Mohlin & Nystrom
Uitgeverij: HarperCollins
Jaar uitgifte: september 2020
Recensie door: Karin
Kraaien: 3,5
Wat vind ik van de cover?
Een cover met daarop een vergezicht van een pier over een wateroppervlak. Hiervoor
zijn zachte en koude kleuren gebruikt. De namen van de auteurs staan groot en
schuin gedrukt in het wit, de titel iets kleiner in lichtblauwe letters. In het
geheel een mooie cover.
Wat verwacht ik van
tevoren?
Het boek wordt gepromoot als winnaar van de Zweedse Crimetime Award voor
het beste thrillerdebuut. Het verhaal van een FBI-agent die na een undercoveroperatie
uit de VS terugkeert naar zijn geboorteland, het zou een interessante dynamiek
kunnen geven, het verschil tussen flitsende Amerikaanse actie en Scandinavische
bedachtzaamheid. En dan is er nog een cold case van 10 jaar geleden, een
verdwijningszaak van een miljonairsdochter, de hoofdverdachte destijds is de
halfbroer van onze FBI-agent, het zou interessant kunnen worden.
Quotes die ik het
vermelden waard vind:
● Hij
moest weer leren om zijn emoties te beheersen. Datgene wat zich binnen in hem
bevond, was alleen van hem en mocht geen invloed hebben op de manier waarop hij
zich naar buiten toe gedroeg.
● De
onverschilligheid was een verdedigingsmechanisme om afstand te nemen van het
misdrijf en de schuldgevoelens draaglijker te maken.
Mijn recensie:
Tijdens het lezen verneem ik dat 'Het laatste leven' de Bronzen Vleermuis
heeft gewonnen, dat is binnen het Nederlandse Thrillerfestival de prijs voor
het beste debuut. Ik heb nog 2 andere boeken van de shortlist gelezen, en wat
die boeken betreft, kan ik me aansluiten bij deze keuze.
'Het laatste leven' is opgedeeld in 4 delen, die elk een
mooi afgerond deel van het verhaal weergeven. Ik verbaas me bij het eerste deel
wel over de titel '2019-2009', chronologisch misschien een beetje vreemd, maar
het wordt al snel duidelijk dat in dit deel wordt gewisseld tussen het heden en
het verleden. De volgende delen spelen allemaal af in het heden. Ook wordt er
afwisselend verteld door John (voormalig FBI-agent) en Heimer (vader van het
verdwenen meisje). Dit klinkt misschien verwarrend, maar dat is het absoluut
niet. Alles blijft duidelijk doorheen het verhaal.
Ik vind het ook best wel prettig om de ontwikkeling van Emelie’s
ouders mee te maken, tegenover de speurtocht naar de waarheid.
Op een bepaald moment denk ik te weten hoe de vork aan de
steel zit, maar uiteraard blijkt al snel dat ik er (weer eens) compleet naast
zit, tot 2 keer toe zelfs, je zou het frustrerend kunnen noemen, maar aan de
andere kant vind ik het vooral onvoorspelbaar en dus prettig.
Bovendien heb ik met dit boek zelfs een nieuw woord, of
beter gezegd, een nieuwe kleur leren kennen 'falurood', voor de typische rode
kleur van Zweedse huizen, grappig detail.
De epiloog van 'het laatste leven' laat zeker ruimte voor
een vervolg, ik ben benieuwd of dat er ook effectief zal komen.
Ik heb dit boek met plezier gelezen, het is gewoon een goed
boek, een verdienstelijk debuut, goed voor een aantal prettige uren
leesplezier. Van mij krijgt dit boek 3,5 kraaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten