Titel:
Het huwelijk van tijd en ijs
Auteur:
Guido Eekhaut
Uitgeverij:
Vrijdag uitgeverij
Publicatiedatum:
mei 2020
Recensie
door: Tamara
Kraaien:
3
Drie
mensen die elkaar niet kennen, nog nooit met elkaar gesproken hebben en van
elkaar gehoord hebben, blijken alle 3 met elkaar verbonden te zijn. Zij maken
alle drie jacht op één persoon, Lönnroth. Wanneer blijkt dat hun vaders hebben
meegewerkt aan een experiment die door Lönnroth opgezet blijkt te zijn op
Antarctica, zijn ze alle drie vastbesloten het mysterie op te lossen rond de
verdwenen meisjes, Lönnroth en wat hun vaders daarin bijdragen.
“Hun
kinderen kruipen misvormd in lichaam en geest over braakliggende terreinen,
soms op bloederige knieën.”
Het
heeft even geduurd voordat ik goed en wel in het verhaal zat. Zeker de eerste
honderd pagina's waren even doorworstelen. Ik vond vooral in het begin dat er
te veel nadruk werd gelegd op het vangen van Lönnroth.
Pas
toen de tijdsprong naar het verleden werd gemaakt, werd het verhaal
interessant. Je leest dan hoe de expeditie op poten wordt gezet en de eerste
meisjes naar Antarctica wordt verscheept, met maar één doel, hun Thymus. Het is
boeiend te lezen hoe het in die gemeenschap eraan toe ging en waar de Thymus
voor werd gebruikt.
Maar
de tijdsprongen erna waren ook erg aangenaam te lezen. De reis die de 3 bondgenoten
maken naar het verlaten domein van de gemeenschap en de geheimen die er bewaard
werden.
Langzaamaan
wordt de puzzel stukje voor stukje opgelost, maar op het einde had ik niet het
gevoel dat de puzzel compleet was....
Zo
ben ik nog steeds erg benieuwd wie die man in het ijs was. Was het toch de
timmerman of één van de onderzoekers? En waarom moest het onderzoek naar
Lönnroth worden doorgezet?
Het
verhaal is levendig geschreven, ik kreeg een beetje het gevoel dat het ging om
schat zoeken voor volwassenen met de kaart met een kruis erop.
Het
grootste minpunt van het verhaal vond ik wel het gebruik van sommige woorden.
Het haalde mij steeds uit het verhaal waardoor het daarin zijn kracht erin verloor.
Denk aan woorden als: schadefreude, gehypothekeerd, sofisticatie en
extrapoleer. Voor mij woorden die vervangen had kunnen worden. Ook de cover
vond ik niet sprekend. Een getekend schip met ijsschotsen in het rood. Zonder
de achterflap te hebben gelezen, zou ik het boek wegzetten als jeugdboek.
Een origineel verhaal met een
interessante kijk op het eeuwige leven. Wel hadden er wat lijntjes mooier
weggewerkt mogen worden, maar desalniettemin een vlotlezend boek die lekker
wegleest!
Spanning:
2
Originaliteit:
4
Psychologische
ontwikkeling personages: 3
Leesplezier:
3
Schrijfstijl:
3
Plot:
2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten