Titel:
Een vorm van verraad
Auteur:
Lieneke Dijkzeul
Uitgeverij:
Ambo / Anthos
Publicatiedatum:
Maart 2020
Recensie
door: Annemarie
Kraaien:
3,5
Dat ze fijn kan schrijven wist ik al en nóg fijner is
een nieuw deel met inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol!
Ik ben gek op series waarin je het wel en wee van
personages volgt en hen steeds een beetje beter leert kennen. In de eerste
delen werd Vegter weduwnaar en in dit laatste deel staat hij op het punt van
trouwen met collega Renée.
Vegter is zo’n wat bedaarde, rustige, oudere
rechercheur die nadenkt over wat er gebeurt, spanning niet onnodig opzoekt en
eigenlijk alles in zijn carrière wel eens heeft meegemaakt. Hij doet me soms
denken aan de oudere rechercheurs in de Scandinavische series van Indridason en
Mankell.
In dit deel wordt het persoonlijk leven van Vegter op
z’n kop gezet want dit keer betreft de misdaad zijn eigen persoon!
Vlak voor de huwelijksdag ontvangt hij twee
dreigbrieven die bij hem geen enkel belletje doen rinkelen. Helemaal serieus
neemt hij de bedreigingen niet. Dan wordt er in de nacht een aanslag gepleegd
op zijn huis waar hij met Renée slaapt. Een automatisch geweer wordt
leeggeschoten. Dan is het hem ernst en accepteren zij bewaking.
Ondertussen onderzoeken Paul en Renée de verdachte
dood van een peuter die van een flat is gevallen.
De spanning loopt nog meer op tijdens de huwelijksdag
wanneer Paul en Renée als kersvers getrouwd paar op het bordes tussen ‘hun
collega’s in een erehaag’ staan, er opnieuw een aanslag plaatsvindt. Paul raakt
gewond en een collega overlijdt. Dan nemen Vegter, Renée en Talsma de regie op
het onderzoek op zich en ontdekken een vorm van verraad zoals de titel van het
boek luidt.
Lieneke Dijkzeul heeft een prima boek afgeleverd. Ik
vind het mooi zoals ze de oudere rechercheur beschrijft. De scènes waarbij hij
en Renée onderzoek doen naar de dood van de peuter vond ik zelfs ontroerend.
Het boek leest als een film, beeldend en met gevoel voor de dynamiek tussen de
personages.
Het verhaal is niet heel spannend en hoewel zeker
functioneel, vond ik het jammer dat het onderzoek naar de dood van de peuter
onderbelicht blijft. Het is een lekker leesbaar, soepel lezend verhaal.
Literaire thriller vind ik niet de juiste benaming, maar die terminologie is in
mijn ogen vaak meer voor de commercie bedoeld dan dat deze kwalificatie écht
iets zegt over het boek.
Paul Vegter is terug en dat is goed nieuws. Ik kijk
uit naar het vervolg want deze rechercheur is nog niet uitgeblust. En dat geldt
gelukkig ook niet voor de 70-jarige schrijfster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten