Auteur:Lidewij Martens
Uitgeverij: Harper Collins
Publicatiedatum: februari 2020
Recensie door Jaimy Smeets
Waardering: 3,5 kraaien
Flo is rechercheur bij de Amsterdamse politie.
Ze is klein van stuk, 1.56m, moeder van een dochter en zoon en pas gescheiden.
Maar tijd om stil te staan bij haar mislukte huwelijk heeft ze niet.
De stad wordt opgeschrikt door een lugubere vondst bij een station van de nieuwe metrolijn die binnenkort feestelijk geopend wordt.
Het is dat dan toe niet helemaal duidelijk of het om een zelfmoord of moord gaat, maar vreemd is het zeker.
Als er een nieuw lijk gevonden wordt op weer een station aan de nieuwe Noord-Zuidlijn, begint het onderzoek op volle toeren.
En dit is nog maar het begin, wat hebben deze mensen met elkaar gemeen? En heeft dit iets met de nieuwe metrolijn te maken? En nog belangrijker, who’s next?
Er gebeurd gelijk genoeg, waardoor de spanning meteen op pijl is en ook blijft.
Deze is constant voelbaar, niet alleen voor de lezer, je merkt ook aan Flo en haar teamleden dat er iets onderhuids borrelt.
Het boek is ingedeeld in 9 lange hoofdstukken, die weer onderverdeeld zijn in alinea’s. Door deze indeling is het ondanks de lange hoofdstukken toch vlot te lezen.
Met de lange zinnen, die weer zinnen in zinnen hebben, raak ik de oorspronkelijke zin soms kwijt. Volg je het nog? Ik dus ook niet.
Ook worden de personages heel diep uitgewerkt. Zo is Flo dus 1,56m en draagt altijd een hoed, Brian heeft een manbun en draagt een trainingsjasje, Desmond heeft een grijze lange staart en draagt Birkenstocks.
Zo krijg je een duidelijke voorstelling van een ieder, alleen snap ik de meerwaarde niet van telkens benadrukken dat Flo klein is en Brian een knotje op zijn kop heeft.
Ook krijgt Flo steeds te maken met vooroordelen met betrekking tot haar lengte: kan dat kleine vrouwtje dat wel handelen etc.
Misschien begrijp ik dit niet omdat ik een gemiddelde lengte heb, maar ook hier mis ik de essentie van de terugkerende lengte, of beter gezegd, het gebrek hieraan.
Het plot blijkt gelukkig wel heel goed.
Steeds werden er hintjes gegeven waardoor je bepaalde mensen verdacht.
Maar niet altijd bleek dit correct.
In de meeste gevallen ging er veel meer schuil achter een bepaald personage, met uiteraard een uitgebreide beschrijving van kledij, ed.
Gelukkig ruste de daadkrachtige Flo geen moment en moest de onderste steen boven komen, ook als dit betekent dat ze zichzelf er enigszins in verliest.
De spanning blijft zoals gezegd op pijl, het zwakt geen moment af maar wordt naar het einde toe ook niet echt sterker.
Toch is het zeker spannend genoeg om te willen weten hoe de vork nu daadwerkelijk in de steel zit.
Ondergronds neemt je diep mee in het verhaal, waarin de personages geur en kleur krijgen en de spanning geen moment afzwakt.
Een diepgaand plot dat meer om handen lijkt te hebben dan aanvankelijk gedacht en een zekere afkeer voor de donkere ondergrondse metro achterlaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten