Schaduw van de nacht van Tess Gerritsen

Titel: Schaduw van de nacht 
Auteur: Tess Gerritsen

Uitgeverij: The House of Books
Publicatiedatum: oktober 2019
Recensie door Lisa

Korte inhoud:

Ava Collette ontvlucht haar verleden in Boston en huurt Brodie's Watch, een oud huis in een afgelegen kustdorpje in Maine. En ook al gaan er verhalen over de rondwarende geest van kapitein Brodie, ze voelt zich er onmiddellijk op haar gemak. Totdat ze vreemde geluiden begint te horen en de dorpelingen ontfutselt wat ze liever geheim houden voor buitenstaander: iedere vrouw die het huis bewoond heeft is er ook komen te overlijden. Is de geest van kapitein Brodie ervoor verantwoordelijk of is een moordenaar van vlees en bloed de schuldige? Iemand die steeds dichter in de buurt van Ava…

Mijn mening:

Wat te zeggen over dit toch wel vreemde boek? Wie Tess Gerritsen zegt, zegt onherroepelijk Rizoli & Isles en spannende boeken. Medische thrillers waarin gruwel regelmatig aan bod komt, autopsies schering en inslag zijn en eender wie het hoekje om zou kunnen gaan.

Niets van dat alles in deze nieuwe thriller van Gerritsen die – zelfs voor zijn release – al op behoorlijk wat tegenwind mocht rekenen. Gaande van “Fifty Shades meets Ghost”, “Stephen King goes BDSM”, of noem maar op. Mijn nieuwsgierigheid was dan ook gewekt en ik heb het boek in één ruk 😉 uitgelezen.

Nee, dit is geen Stephen King meets BSDM, maar de BDSM zit er wel overdadig in. Het Stephen King-gehalte is echter totaal niet aanwezig. Integendeel zelfs. Waar King gaat voor onderhuidse – en vaak ook erg grafische – horror, is dat element hier totaal niet aanwezig. De geest in kwestie is geen enkele keer dreigend of horrorachtig.

Als je dan toch vergelijkingen zou wil maken, denk dan aan Mary Higgins Clarks klassieke thrillers waarin meestal een vrouw alleen ergens verzeild geraakt in een verlaten dorp, stad of huis en daar dan wordt bedreigd. Denk aan Anne Rices The Witching Hour, waarin een heks verleid wordt – en seks heeft – met een geest. Denk aan de klassieker The Ghost and Mrs. Muir, een klassieker – ook als serie trouwens uitgebracht – waarin een vrouw met haar twee kinderen in een bijzonder huis gaat wonen waar een geest in woont (weliswaar zonder de seks). En denk als laatste aan Het meisje op de trein, waarbij de twee hoofdpersonages allebei ’s avonds gezellig in de drank vliegen.

Al deze elementen komen terug in dit boek, waardoor het een mix wordt van een gevonden dode vrouw, een huis waarvan alle voorgaande bewoonsters werden vermoord en een nieuwe bewoonster zo dom is om – ondanks dat kleine feit – toch in dit vreemde huis te gaan wonen. Ava heeft haar eigen geesten, ze heeft een drama achtergelaten en is toen naar dit huis getrokken om hier alleen verder te werken aan haar boek waarvan ze de deadline alsmaar niet haalt. Voeg daar geluiden aan toe en vreemde dingen à la The Haunting of Hill House en dan een geest die kennelijk alleen maar uit is op zeer grafische, BDSM (Oh Christian Grey?) en je hebt Schaduw van de Nacht.

Is dit boek slecht? Nee. Is het supergoed? Nee. Is het goed? Ja.  Maar mijns inziens had men er veel beter aan gedaan om dit boek onder een schuilnaam uit te brengen dan het als de nieuwe Gerritsen te verkopen. Gerritsen-fans zullen bedrogen uitkomen en zich afvragen waarom Tess haar vertrouwde stijl heeft laten varen, terwijl nieuwe lezers, die van dit genre houden, ook bedrogen zullen uitkomen wanneer ze merkten dat Gerritsen normaal gezien dit soort van boeken niet schrijft.

Ook was het boek veel beter geweest met een Victoriaanse insteek en minder BDSM. Nee, ik heb er niets tegen, maar het was zo overdadig en grafisch aanwezig dat al de rest – inclusief het moordverhaal – erbij teniet gingen. Ik heb me meermaals afgevraagd wat deze auteur nu eigenlijk wilde bereiken: een moordverhaal met seks? Of een ghost story met een onbelangrijke dood erin? De dader was zo snel te bespeuren dat zelfs een niet-doorgewinterde thrillerlezer hem bijna meteen kan spotten. Het bordje: “Hier loopt die”, mankeert nog net.  Ook zit er zo’n bizarre scène in tussen de geest, Ava en nog andere … personages, laat ons zeggen, dat ik er ongemakkelijk van werd.

Na veel wikken en wegen heb ik besloten om dit boek drie kraaien te geven. Geen twee of één omdat het nog altijd Gerritsens vloeiende stijl blijft die maakt dat je blijft doorlezen, maar zeker ook geen vier of vijf wegens al de gemiste kansen die dit boek helaas ook heeft. Ik ben razend benieuwd wat anderen van dit boek zullen vinden. Het lijkt me “You love of it or you hate it”-boek te worden op zeer korte tijd.

3 kraaien dus.

Lisa