Titel: Omdat ik je mis
Auteur: Jacqueline Coppens
Publicatiedatum: juni 2019
Uitgeverij: Ellyssee
Waardering: 3,5
Achterflap
Vier jaar nadat Vera spoorloos uit
de achtertuin van haar ouders verdwijnt, raakt er opnieuw een meisje vermist.
Tegelijkertijd wordt een ander ontvoerd meisje teruggevonden. Esmee, de moeder
van Vera, is ervan overtuigd dat er een verband bestaat tussen de
verdwijningen. Ten einde raad wendt ze zich tot een dubieuze
onderzoeksjournalist, die meer over de vermissing van Vera en de andere meisjes
lijkt te weten. Is hij te vertrouwen? En kan hij, zoals hij beweert, Vera terug
naar huis terugbrengen?
Mijn mening
Het toeval wil dat rond het uitkomen
van dit boek meerdere covers opeens een schommel hadden. Maar eerlijk is
eerlijk: Omdat ik je mis heeft de mooiste. Een lege schommel die een sinister
gevoel geeft.
Esmee, woont met haar man Arend en
zoon Xander. Vier jaar geleden is Vera haar dochter opeens uit de tuin
verdwenen en ze blijft nog steeds hoop houden. Nu verdwijnt er weer een kind.
Haar gedachten en zorgen kan zij nog
maar slecht kwijt bij haar man en kiest ze ervoor om te gaan chatten. Ze komt
in contact met een man, die onderzoeksjournalist blijkt te zijn en zegt meer te
weten. Daarnaast is een rol weggelegd voor Jeanine, de beste vriendin van
Esmee.
In het boek, waar ze voor een nogal
duidelijk lettertype gekozen hebben, volgen we twee verhaallijnen. Het ene
speelt zich af in het verleden en draait om Hans en zijn zusje Iris. Het geeft
je al snel een onbehaaglijk gevoel. Het andere draait om Esmee, haar gezin en
omgeving.
Er worden verschillende mensen
verdacht gemaakt en voor de niet zo ervaren lezer wordt soms even duidelijk
gemaakt waarom iemand ook de dader zou kunnen zijn. Als de twee verhaallijnen
bij elkaar komen besef je dat het mooi bedacht is. Voor mij was de dader geen
verrassing.
Ergens begon opeens iets te dagen
omdat een bepaalde naam wel erg vaak genoemd wordt en diegene wel erg opvallend
gedrag vertoond. Hoe het plot uiteindelijk eindigt zal wel voor bijna iedereen
een grote verrassing zijn. Thrillers met een extra onverwachte wending zijn
voor de liefhebbers natuurlijk smullen.
Er zitten wel wat toevalligheden in
die ik net anders aangepakt zou hebben (maar ik ben geen auteur) zodat het
allemaal net wat minder uit de lucht kwam vallen.
Nu is het lastige dat ik wel een
punt van kritiek heb, maar die niet kan benoemen, omdat het met het
uiteindelijke afronden van het plot te maken heeft. Ik ben mij er tevens van
bewust dat het een persoonlijk punt is en waar bijna elke andere lezer gewoon
in het verhaal zal meegaan. Bovendien zou 99 procent van de mensheid dezelfde
opmerkingen maken die bepaalde personages in het boek in de mond gelegd worden.
Dus of het is bijzonder goed gedaan door de personages dingen te laten uitspreken
die de gewone mens in het echte leven ook zou zeggen of het is de auteur niet
duidelijk dat er wat ongemakkelijke pijnlijke dingen gezegd worden alsof ze
niks voorstellen. Die laatste bladzijden zat ik met mijn potloodje in de
aanslag en zat maar nee nee nee nee.
Laat het duidelijk zijn dat ik zeker
weten genoten heb van dit boek waar de auteur met een fijne soepele pen de
personages schetst. Zo wil je bijvoorbeeld de echtgenoot echt wel met zijn kop
tegen de muur aan willen slaan.
Zeer inlevend wordt de moeder
neergezet met al haar verdriet. En je ziet duidelijk hoe een huwelijk stuk kan
gaan door het niet meer met elkaar kunnen vinden.
De moeder blijft zoeken en het leven
bij haar thuis wordt afgewisseld met hoofdstukjes van de dader. Langzamerhand
wordt duidelijk wat de dader precies voor ogen heeft met de ontvoerde kinderen
en dat heeft Coppens op een mooie subtiele manier gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten