Auteurs: Peter Römer en Annet Hock
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Publicatiedatum: januari 2019
Recensie door Baukje
Waardering: 3,5 kraaien
Recensie door Baukje
Waardering: 3,5 kraaien
Achterflap
Al meer dan twintig jaar kennen ze elkaar, de vriendengroep rond
jeugdvrienden Sander en Lucas. Vier stellen die lief en leed, zon- en
feestdagen met elkaar deelden. En van oudsher minimaal één week per jaar met
hun gezinnen naar Schiermonnikoog gingen – de ouders in het grote huis, de
kinderen in tentjes in de tuin. Toen de kinderen eenmaal het huis uit waren
werd de vriendschap minder vanzelfsprekend. Ze zagen elkaar nog wel, maar de
banden werden minder hecht.
Uit nostalgie besluiten de acht nog eenmaal terug te keren naar de goede oude tijd. Maar het is niet meer hetzelfde. De onderlinge verhoudingen zijn veranderd, er is veel gebeurd. En wat een vrolijke reünie op Schiermonnikoog had moeten zijn, loopt uit op een drama. Want het verraad dat een kwarteeuw jaar geleden plaatsvond, vindt eindelijk zijn uitweg…
Uit nostalgie besluiten de acht nog eenmaal terug te keren naar de goede oude tijd. Maar het is niet meer hetzelfde. De onderlinge verhoudingen zijn veranderd, er is veel gebeurd. En wat een vrolijke reünie op Schiermonnikoog had moeten zijn, loopt uit op een drama. Want het verraad dat een kwarteeuw jaar geleden plaatsvond, vindt eindelijk zijn uitweg…
De cover
Een voornamelijk blauwe
cover. Water. De titel en de naam van het schrijversduo staan in witte letters
met hier en daar een afwisseling in oranje. Ondertitel ‘In tegenstelling tot je
familie kies je je vrienden zelf. Maar wat als je beste vriend je verraad?’
Mijn mening
Een prima cover. Niet
meer, niet minder. Ik vind de vlekken, die aandoen als watervlekken, en hier en
daar de letters van de titel onderbreken, wel mooi gevonden. Ook past de cover
bij het verhaal, wat ik erg waardeer.
Het verhaal
In
verschillende perspectieven wordt het verhaal verteld van een eens zo hechte
vriendengroep die het verkrijgen van het eredoctoraal van vriend Lucas, gaan
vieren in het vakantiehuis van Claudia en Sander op Schiermonnikoog. Ook het
nostalgische oogpunt, nog een keer als vriendengroep bij elkaar zijn in het
huis waar ze zoveel weekenden samen doorbrachten, speelt mee.
Maar
de vriendengroep van weleer is veranderd.
Claudia
en Sander zijn nog steeds samen. Hoewel de laatste al langer leidt onder
depressies en door de grote hoeveelheid medicatie nog slechts een schim is van
wie hij ooit was, blijft Claudia bij hem. De kar moeten trekken gaat haar
echter steeds meer tegenstaan, zeker waneer hun gezamenlijke vriend Ruud een
schuld maar niet lijkt te willen inlossen.
Alsook
Sander wordt geconfronteerd met het verraad van zijn beste vriend en erachter
komt dan zijn zo gedroomde toekomst door deze man is gedwarsboomd lijkt de
geest uit de fles.
Lucas,
eerder getrouwd met Monique, die dankzij een slordigheidje ook voor het
feestelijke weekend is uitgenodigd, komt samen met zijn nieuwe Amerikaanse
vrouw Alexandra, een leeghoofd met een flinke voorgevel, en hun peuterzoon
Troy. Lucas is nog altijd het haantje van weleer en gaandeweg het weekend
blijken alle vrienden de eerder zo stoere karaktereigenschappen van Lucas,
eenmaal volwassen, eerder ergerlijk te vinden dan iets waar ze tegenop kijken.
Ruud
en Evelien, een horeca-echtpaar, neemt hun eigen problemen naar het eiland mee.
De laatste is herstellende van borstkanker en onwetend van de financiële
puinhoop die haar man van hun leven maakt.
Pim
en Tamara lijken nog het meest gelukkig samen. Hoewel Tamara, rechter, niet
altijd genoeg heeft aan de goedige maar ook wat sullige Pim, en zich daardoor
regelmatig laat nemen door onbekende mannen, lijken ze wel veel van elkaar te
houden. De vraag wie de vader is van hun dochter Alice, is vooral een issue
waar Tamara mee worstelt.
De
spoken uit het verleden worden steeds meer aanwezige huisgenoten in de
vakantiewoning en zet de verhoudingen op scherp. Wanneer Lucas vermist raakt
lijkt er geen weg meer terug te zijn en komen de vriendschapen zo mogelijk nog
meer onder druk te staan.
Mijn mening
Alle
personages zijn goed uitgewerkt en maken een ontwikkeling door. Best knap in
een boek waarin acht personages een vrijwel even belangrijke rol in het verhaal
hebben.
Het
verhaal doet me een beetje denken aan ‘De eetclub’ van Saskia Noort. De rode
draad is een, ogenschijnlijk zeer in het leven geslaagde groep vrienden, die
echter allemaal achter die succesvolle levens hun kwetsbaarheid verbergen.
Hock
en Römer hebben een prettige, makkelijke schrijfstijl. Voor mij persoonlijk is
het te weinig bloemrijk en wordt er nauwelijks gebruik gemaakt van mooie
woordvondsten of metaforen maar dat is een kwestie van smaak die geen afbreuk
doet aan de goede stijl.
Het
stempel literaire thriller vind ik niet passend. Psychologische thriller zou
veel meer op zijn plaats zijn. De spanning zit dan ook veel meer in de
karakters dan in spanningsopbouw of plot. Het laatste is dan ook geen grote
verrassing maar een logisch gevolg van de ontwikkeling van de karakters.
Ik
heb Oog om oog, met plezier gelezen. De herkenbaarheid van de personages, het
zouden zomaar je buren kunnen zijn, daar hou ik van. Hou je van nagelbijtende
vuurgevechten, bloederige moorden en geflipte rechercheurs, dan moet je dit
boek zeker laten liggen.
Zijn
levensechte personage en herkenbare karakters die stoeien met levensvragen die
zo de jouwe of de mijne kunnen zijn, iets dat je graag leest, dan is dit boek
jouw must read.
Schrijfstijl 4
Leesplezier 4
Spanning 3
Plot 3
Originaliteit 3
3,5 kraaien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten