Titel: Façade
Auteur: Esther Verhoef
Uitgever: Prometheus
Publicatiedatum: maart 2019
Recensie door Annemarie
Waardering: 5 kraaien
Gelukkig was het mooi weer in het weekend dat ik dit boek
las en vielen er twee afspraken uit. Alle tijd dus om mij te storten op de nieuwe Esther Verhoef en
dat kostte me totaal geen moeite. Want dit is zo’n zalig spannend boek (van
tijd tot tijd vond ik het ook wel wat gruwelijk, maar ik ben nu eenmaal meer
van de ‘why-done-it’ dan de ‘how-done-it) waarin je begint en pas kunt stoppen
als het uit is. Waarbij niets en niemand precies is wat het lijkt en waarbij
het verhaal pas afgelopen is na het lezen van de allerlaatste pagina.
Het verhaal opent vanuit het perspectief van een hele enge
pschychopaat die zich erop verheugt om
Iris om te brengen, op een gruwelijke manier die hem genot schenkt. Gedurende
het boek leer je de psychopaat steeds een beetje beter kennen. Zijn
achtergrond, zijn beweegredenen, zijn nietsontziende meedogenloosheid…
Iris, een jonge vrouw met zoontje Levi van 9, net
gescheiden, staat op het punt om, alleen
met de auto, te vertrekken naar Portugal om daar haar moeder en haar vriend te
bezoeken. Haar moeder heeft het gezin verlaten toen ze jong was. De
rusteloosheid van haar moeder heeft haar en haar vader veel verdriet bezorgd,
maar inmiddels is ze zo ver om haar vaker te zien en beter te leren kennen.
Levi gaat een weekje met zijn vriendje en familie naar de camping en wordt
daarna door zijn vader opgehaald voor vakantie in Zeeland. Tot zover de
setting, nog niets aan de hand.
Eenmaal op weg veroorzaakt Iris een aanrijding met een man.
Uit schuldgevoel neemt ze hem mee in haar auto en belooft hem af te zetten op
zijn bestemming. Ze blijkt hem te kennen uit de sportschool, hij heet Mischa.
Hij is vriendelijk, vraagt haar het hemd van het lijf en ze valt als een blok
voor hem. Er is geen ontkomen aan hun aantrekkingskracht en al snel belanden ze
bij elkaar in bed.
Als ze wakker wordt, kijkt ze in de ogen van een andere man,
geen spoor meer van Mischa. Deze man lijkt het op haar te hebben gemund. Hij
mishandelt haar, weet alles van haar, ook waar haar zoontje momenteel verblijft
en hij dwingt haar om hem mee te nemen naar Portgugal.
Langzaam maar zeker ontrafelt Iris een aantal geheimen die
te hebben met haar belager maar ze krijgt de situatie niet helder. Ze krijgt
geen grip op de obsessieve manier waarop haar belager haar benadert. Het geeft
haar het gevoel dat zij degene is waar hij op kickt, liefst tot de dood erop
volgt… Maar waarom?
Om niet te veel prijs te geven van het verloop van het boek
kan ik je zeggen dat het verhaal leest als een trein. Het verhaal doet
internationaal aan. Misschien omdat het voor een groot deel in het buitenland
en onderweg plaats vindt. En net zoals
Iris haar weg baant over de snelwegen richting Portgugal onder de constante
spanning van haar belager, zo koortsachtig wil je als lezer verder en verder
lezen totdat je eindelijk precies snapt waar het om gaat.
Toch ook weer fijn als alle lijntjes aan het einde van het
boek samen komen en er sprake is van een lekker rond einde. Geen open eindjes,
gewoon mooi af…. Esther Verhoef heeft een heerlijk spannende thriller
afgeleverd, bloedstollend is misschien net wat te veel gezegd, maar ik kon het
boek echt met moeite af en toe wegleggen en zat regelmatig met ingehouden adem
te lezen.
Iris, de hoofdpersoon, is echt wel een vrouw waar je
gaandeweg een band mee krijgt, waar je je soms aan ergert maar die je vooral
gunt om te snappen aan haar afschuwelijke belager waar ze maar niet los van kan
komen.
Het verhaal zit knap in elkaar, leest lekker ‘ritmisch’ weg.
Voor mij een echte topper van Nederlandse bodem. 5 kraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten