Auteur: Esther Boek
Publicatiedatum: 4 april 2019
Uitgeverij: Hamleybooks
Recensie door Annemarie
Waardering: vier kraaien
‘We zijn nooit zo
kwetsbaar als wanneer we liefhebben, Sigmund Freud’
Met deze woorden begint het verhaal en deze zin zegt
eigenlijk alles. Deze spannende roman
gaat over de kwetsbaarheid van liefhebben. Dat gaat op voor een ander van ons,
maar in het bijzonder voor mensen die wel willen houden van , maar door alle
bagage waar ze mee zijn opgegroeid niet meer in staat zijn om zich werkelijk te
verbinden met de ander zonder de angst alles (weer) te verliezen…
Het boek vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de
kleine Heleentje, later door de ogen van de volwassen Helena en ten slotte
vertelt het boek het verhaal van Nelleke.
Om niet te veel prijs te geven wil ik alleen aangeven dat Esther Boek
een prachtige manier gevonden heeft om de vrouwen met elkaar te verbinden.
Het boek vertelt een duidelijke boodschap. De boodschap wat
het met een mens kan doen als het opgroeit in een onveilig gezin. Met een
moeder die perfect wil zijn, maar eigenlijk geen raad weet met haar liefde,
zelf nooit de onvoorwaardelijke liefde heeft ontvangen en daardoor zelf niet in
staat is om het door te geven. Het boek laat zien hoe moeilijk het is om te
ontsnappen aan het systeem waarin je bent opgegroeid. Dat als je alleen ontrouw
hebt gezien, door je ouders bent ‘ingewisseld’ voor drank het nagenoeg
onmogelijk is om zelf in liefde en geborgenheid op te groeien en die liefde en
geborgenheid door te geven aan je kind. Zo wordt de pijn en onmacht generatie
na generatie doorgegeven…
Voor in het boek staat ook beschreven hoe je met de aankoop
van het boek de Stichting Het Vergeten Kind steunt. Want duizenden kinderen in
Nederland kunnen niet meer thuis wonen. Ze zijn mishandeld of verwaarloosd,
gevlucht voor geweld of uit huis geplaatst, omdat ze niet meer veilig waren.
Dit lezend, zet direct de setting van het boek neer. Het is niet zomaar een
verhaal…
Naast de indringende boodschap, is de Perfecte Moeder een
spannende roman. Een verhaal dat soepel leest,
onder je huid kruipt en zo levensecht is geschreven dat je als lezer
soms wel in het verhaal wilt stappen om kleine Helena te helpen de oudere
Helena een positief duwtje in de rug te geven en het onheil waar Nelleke op af
stevent af te schermen. Maar dat kan niet en dat geeft soms een onmachtig
gevoel en daarmee een dik compliment aan Esther Boek. Zelfs dat onmachtige
gevoel is kenmerkend voor de realiteit. Want dit soort situaties gebeurt voor
onze eigen ogen. En wat doen we dan? Spreken we kwaad over de moeder die haar
kind verwaarloost, lachen we om het kind dat er ‘raar’ uitziet, waar geen vriendjes komen spelen?
Wat doen we als juf als we de blauwe plekken bij een kind zien? Kijken we weg,
of … We doen zeker niet altijd wat we wel zouden moeten doen. Het boek leert
ons dat we niet moeten wegkijken maar het contact moeten aangaan met het kind.
Dat contact, het houvast kan van cruciaal belang zijn in de latere
ontwikkeling.
Het realistische spannende verhaal gaat ook over twee
moorden, ook daarin herhalen zich de patronen. Het slot van het boek is
geweldig gevonden. Wat ooit zo niet de
bedoeling was, gebeurt opnieuw… Op de consequenties kun je als lezer nog een
hele tijd kauwen…
Ik heb genoten van het boek, maar realiseer me ook wel dat
het ‘ best zware kost’ is. Het is geen simpel moord of misdaad verhaal. Het
boek velt geen oordelen, maar laten gevolgen wel heel duidelijk zien en die
zijn soms rauw en hartverscheurend.
Van mij krijgt dit boek 4 kraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten