zondag 17 maart 2019

Dansen in het donker van René Appel


Titel: Dansen in het donker
Auteur: René Appel
Publicatiedatum: oktober 2018
Uitgeverij: Ambo Anthos
Recensie door Annemarie
Waardering: vier kraaien

Het verhaal begint met het opbiechten door Inge aan haar man Andreas dat ze verliefd is geworden op Erik en met hem verder wil. Andreas stapt woedend in zijn auto en rijdt weg om met zijn auto het kanaal in te rijden en te verdrinken.

Daarna ontspinnen zich verschillende verhaallijnen: Inge  (hoe zij omgaat met het verlies van Andreas en als moeder van haar twee puberzonen Olaf en Finn), Erik (hoe hij omgaat met zijn verwachtingen richting Inge, nu ze ‘ vrij ‘ is), zoon Olaf en zoon Finn (hoe zij omgaan met het verlies van hun vader en de vragen die zijn raadselachtige dood oproepen).

René Appel is een ervaren schrijver. De verhaallijnen lezen soepel en als lezer krijg je een mooi inkijkje in de verschillende personages. Ik vind het razend knap hoe hij zowel de vrouw Inge, de minnaar Erik als de puberzonen uitwerkt door het verhaal vanuit hun perspectief te vertellen. Hij geeft weinig prijs over hoe de personages eruit zien en toch krijg je door hun gedachtes, ideeën en dialogen te lezen een beeld hoe ze zijn. Ik voelde verbinding met alle personages, kreeg soms zelfs een lichte allergie richting Inge. Mooi hoe de schrijver dit bewerkstelligt.

René Appel noemt zich geen moraalridder. Wel snijdt hij in dit boek verschillende morele onderwerpen aan (zelfdoding, bekering naar Islam, vreemdgaan, opvoedkundige dillema’s, een aanslag etc) , maar inderdaad zonder zelf een oordeel te geven en met voldoende ruimte aan de lezer om zelfstandig na te denken.

Dansen in het donker komt op een paar momenten terug in het boek:
‘Het loopt al tegen twaalf uur. Ze dooft de lampen en zet muziek op. De kamer wordt alleen verlicht door een straatlantaarn. Langzaam begin ze -Inge- te bewegen op het ritme van de dreigende pianoklanken.
Ze danst alleen, net als vroeger, met haar armen soms om zich heen geklemd en dan weer uitzwaaiend. De bewegingen nemen haar mee Ze danst niet, ze wordt gedanst.’

Dansen in het donker komt ook terug als ze zoekt naar de CD Dancing in the Dark van Bruce Springsteen. Ogenschijnlijk een klein detail, maar met grote gevolgen in het verhaal.

Het boek bevat veel dramatische gebeurtenissen in de levens van de hoofdpersonen. Toch is het geen dramatisch boek. Appel is in staat om het drama wel krachtig neer te zetten, maar zonder te dramatiseren.  Des te harder komt het soms binnen bij de lezer:

‘ Inge rijdt verder, dieper het park in. Ze gaat op een bankje zitten. Alles komt terug, harderen heviger dan ooit. Andreas die de deur uitgaat, het water van de Amstel, het mortuarium, Erik onder aan de trap, het IJ, de pont … - Ze slaat haar handen voor haar ogen. “Mama, wat doet die mevrouw?”  Inge doet haar handen weg. Voor haar staat een meisje van een jaar of drie dat haar nieuwsgierig bekijkt. Ze heeft een vrolijk gebloemd jurkje aan en een strik in haar het haar. De moeder staat twee, drie meter verder. “ Kom schat, je wil toch naar de speeltuin?”




Dansen in het donker is geen bloedstollende thriller. Wel een subtiele, goed geschreven, spannende psychologische roman (what’s in a name) dat onder je huid gaat zitten, dat ruimte geeft om zelf na te denken over de verschillende verhaallijnen die aan het einde in een climax soepel bij elkaar worden gebracht.  Het slot is niet waterdicht; Appel laat de lezer nog wel met een paar losse eindjes zitten. Een beetje onbevredigend, maar ook wel prettig om nog wat na te mijmeren over de mogelijke gebeurtenissen die nou zouden kunnen volgen.

4 sterren

Geen opmerkingen:

Een reactie posten