De
achterflap
Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die
zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te
vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe
kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich
kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor
zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze
zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit
in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over
autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel
zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de
lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.
De cover
Een zachtgele cover met enkele vogelkooien met in sommige een vogel.
Zondagskind staat in roze letters geschreven.
Mijn menig
De cover vind ik niet lelijk. Maar ook niet mooi. Ik vind hem
een beetje zoetsappig en daar hou ik niet van. Dat kan komen omdat ik meer van
thrillers hou dan van romans maar ook voor een roman vind ik hem te braaf. Wel
vind ik hem goed gekozen en past de cover prima bij het verhaal.
Het verhaal
Jasmijn is een meisje dat de wereld niet begrijpt. En de wereld
begrijpt haar niet. Al van kleins af aan is ze liever bij haar hond, Senta, dan
dat ze zich onder de mensen begeeft. Als ze wat ouder wordt zoekt ze ook vaker
het gezelschap op van Elvis. Hij zegt tenminste niets terug vanaf de posters,
en zijn liedjes lijken speciaal voor haar geschreven te zijn.
In het verhaal zien we verschillende personages voorbij komen.
Haar ouders, waarvan haar moeder haar het best lijkt te begrijpen maar haar
daardoor ook niet uitdaagt om zich staande te houden in de maatschappij.
Haar broer Emiel die wel alles van de wereld lijkt te begrijpen,
behalve van zijn zusje.
Verder zien we nog een klein groepje vrienden die Jasmijn nemen
zoals ze is maar deze zijn op één hand te tellen.
School wordt steeds meer een opgave en Jasmijn verliest zich
liever in een boek dan in saaie dingen waar ze niets aan heeft.
Van drukte krijgt ze zo’n erge hoofdpijn dat ze er ziek van
wordt en het meisje sluit zich meer en meer af van de wereld om haar heen.
Als lezer volgen we Jasmijn van klein meisje tot jong
volwassene.
Mijn mening
Hoewel dit een autobiografisch verhaal is vind ik een aantal
gedachtes van Jasmijn als kleuter niet passend bij haar leeftijd. Hoewel ik
weet dat kinderen met Asperger een wijze en ouwelijkere kijk op dingen kunnen
hebben, komen sommige gedachtes toch ongeloofwaardig over. Juist omdat het
autobiografisch is kan dit komen omdat de auteur dingen uit het verleden invult
met haar kennis van nu. Maar het is haar vergeven want ze zet de
gedachtenwereld van Jasmijn zo invoelend neer dat ik dit minpuntje door de
vingers zie.
Daarbij komt dat ik genoten heb van de metaforen die Judith in
haar boek verwekt en haar prachtige woordkeuzes. Subliem.
Hoewel ik me besef dat Zondagskind een roman is en geen
thriller, heeft het verhaal voor mij toch te weinig vaart. Vooral in het begin
en tijdens haar middelbare school verlies ik regelmatig mijn aandacht en denk
ik vaker, ‘Ja nu weet ik het wel’.
Het einde daarentegen had van mij meer uitgediept mogen worden.
Nu komt het op mij wat afgeraffeld over en dat is jammer. Liever had ik gezien
dat er wat woorden in het begin waren bewaard en deze waren besteed aan de
afloop van het verhaal.
Is Zondagskind een mustread? Nee, een mustread moet voor mij
vijf kraaien halen. En dat kan ik het boek helaas niet geven. En ja, ik zeg
helaas. Want het verhaal is sympathiek en geeft een goede kijk op het
onvermogen van kinderen met autisme, om zich staande te houden in wat wij, de
maatschappij, van hen verwachten. Daarnaast heb ik echt genoten van de
schrijfstijl van Judith Visser.
Baukje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten