Rio Grande van Nathalie Pagie

Titel: Rio Grande
Auteur: Nathalie Pagie
Publicatiedatum: 3 april 2018
Uitgeverij: Boekerij


Achterflap
Een razendspannende roadtrip door Mexico
Als blijkt dat haar voormalige collega Diego Martinez vermist wordt, twijfelt journaliste Tara Linders geen seconde. Ze moet naar Mexico, waar hij voor het laatst is gezien. Diego verbrak zijn relatie en verliet huis en haard om in Mexico, het thuisland van zijn vader, uit te zoeken wat hij nu echt wil: vrijheid en avontuur of een gesetteld gezinsleven. De eigenzinnige Tara mist haar partner in crime en grijpt zijn vermissing met beide handen aan om hem achterna te reizen.


Haar baas heeft aanvankelijk zijn bedenkingen – nergens sneuvelen er momenteel zo veel journalisten als in Mexico – maar stemt toch toe als hij kansen ziet voor een wereldwijde primeur. Op één voorwaarde: ze gaat niet alleen, de mysterieuze undercoveragent Jay zal haar vergezellen. Samen doorkruisen ze de binnenlanden van Mexico, waar het gevaar voortdurend op de loer ligt. Als een anonieme tip hen naar de beruchte motorbende Escorpiones leidt en Diego in levensgevaar blijkt te verkeren, wordt het pas echt bloedlink.

Mening
Waar zal ik beginnen? Met de vraag te beantwoorden of ik net als de vorige keer kan zeggen of Pagie weer beter is dan het vorige boek? Ik zeg voluit ja namelijk!
Als dit een standalone was geweest met andere personages dan Tara en Diego met op de omslag een pseudoniem auteursnaam, vraag  ik  me af of ik had geraden dat het van Nathalie Pagie was.

De foto op de omslag roept bij mij op dat het een ware vrouwenthriller zal zijn. Zonder de naam van Pagie zou ik hem hebben zien liggen en niet opgepakt hebben. De doorsnee vrouwenthriller is  namelijk niet my cup of tea.
 Maar Rio Grande is absoluut geen doorsnee vrouwenthrillerboek. Geen 90 procent gezemel over het aan- en afstoten tussen de hoofdpersonages, die elkaar aan het einde van het boek gelukkig in de armen vallen en  het jawoord geven...
 Maar deze Rio Grande is een pageturner met zoveel ontwikkelingen dat je amper adem kan halen en tot rust kan komen.

Tara wil Diego, die vertrokken is naar Mexico en al langere tijd niets meer heeft laten horen, gaan zoeken. Op het moment dat ze overdenkt hoe dit aan haar baas te melden, stelt die haar voor aan Jay. Deze werkt undercover en is geinfiltreert in een roemruchte motorbende Escorpiones, bekend om itimidatie, drugshandel, afpersingen en grof geweld. Hij heeft haar hulp nodig in Mexico waar het hoofdkantoor van de motorclub is.  De ideale combinatie denkt Tara en gaat mee.

Door verschillende verhaallijnen vanuit verschillende personages parallel naast elkaar te laten lopen met als hoofdlijn die van Tara die op zoek gaat naar de verdwenen Diego, is dit boek meer dan ooit gelaagd en vraag je je af wat iedereen toch met elkaar te maken heeft. Zo hebben we de jonge Chico, die gevonden is op straat en nu met wat kinderen samenleeft en drugs moet vervoeren voor onderdak en eten. Alvarez, die de foute keuze maakt om hulp te gaan vragen aan de motorbende en natuurlijk de stoere Jay, die zijn eigen geheimen op de missie meeneemt.
Steeds spannender wordend komen uiteindelijk  alle lijntjes , zoals het een goed boek betaamt, bijelkaar op het terrein van de keiharde motorclub Escorpiones. De auteur spaart haar personages niet bepaald in Rio Grande. Gruwelijke psychische en fysieke ervaringen doen zij allen op.
Pagie legt veel gevoel in bepaalde stukken en vooral het verhaal van Chico raakt mij in het hart. Ik raak vertederd door het joch en je gunt hem al het goede. Zeer diverse personages  lopen door het boek heen, die zo voor je gaan leven door hoe Pagie ze de avonturen laat beleven met al hun verschillende emoties. Personages van vlees en bloed van wie je houdt of die je haat. Zo baal ik absoluut hoe het de stoere Jay vergaat in het verhaal. Deze man zou ik in mijn hart kunnen sluiten.

Door het boek heen hangt een ruwe en grimmige sfeer. Met alles wat iedereen meemaakt zit je soms echt even met kippenvel op je armen. Het is dat ik  weet dat Pagie nooit lid was van Satudarah of de Hell's angels, maar goed ingelezen heeft ze zich duidelijk wel. Ze schetst de sfeer en omgevingen waar alles zich afspeelt zo sterk alsof je meeloopt en meerijdt on the road.

Wat moet ik meer zeggen? Heb je door het lezen van de recensie het gevoel dat ik het een geweldig boek vond? Dan is het goed overgekomen. Pak dit boek op en laat je meevoeren met enkele Mexicaanse inwoners die je figuurlijk bij je kladden pakken en lees waarom je ver weg moet blijven van een motorbende. 

Nathalie Pagie: je overtrof jezelf dit keer echt schitterend!

4,5 kraai voor Rio Grande

Ink