Het moment van de afrekening van Willen-Anton Hoogveld

“ Haar zoon Macel, zeventien jaar oud, hing aan de haak van de plafondlamp met om zijn nek een stuk van haar blauwe waslijn.”

Voorjaar 2011. De 47-jarige homoseksuele vrijgezel Willem-Anton Hoogveld leidt een rustig en comfortabel leventje als frauderende vermogensbeheerder. Een bericht op het intranet van zijn werkgever brengt bij Hoogveld echter een diep weggestopt jeugdtrauma naar boven. Hoogveld raakt hierdoor emotioneel volledig uit balans. Hij besluit tot drastische stappen om definitief af te rekenen met het verleden: een beslissing met fatale gevolgen. Een ontmoeting in het najaar van 2014 zal de cirkel met het verleden uiteindelijk rond maken. Maar voordat het doek definitief valt, doet Hoogveld nog één onaangename ontdekking…

Dit boek neemt je mee naar het heden en verleden van Willem – Anton. Het leuke hieraan is de herkenning aan de schooltijd en de muziek. Zodra ik een nummer las, hoorde ik het ook meteen in mijn hoofd. Ook het onbeholpen van een tiener zijn , met de nodige tegenslagen of het pesten was een herkenningspuntje. Zijn schooltijd bracht mij weer even terug in de tijd.

Het boek is niet zozeer spannend van de spanning maar wel spannend als in of het hem gaat lukken, komt ie ermee weg en wat heeft zich nog meer afgespeeld in het verleden?

Het boek houdt je dus volledig in z'n greep en elk moment werd gebruikt om toch even dat ene zinnetje of 2,3,4,5,6, te lezen of toch nog even een hoofdstukje of 2,3,4,5,6.

Het jammere van het boek vond ik wel de toevalligheden. De ontmoeting met Brigit en Leon waren echt té toevallig en dat voor mij even een beetje afbreuk op het verhaal. Leon had van mij wel uit het verhaal gelaten worden, eerlijk gezegd. Of anders ingekleed.

De personages zijn mooi neergezet en je voelt met alle erg betrokken. Ook de omgeving is goed geschetst waardoor je duidelijk een beeld krijgt van de aanwezigen en de omgeving.

Het boek begint ijzersterk, maar zwakte na het midden toch wat af, zeker na de ontmoeting van Brigit en Leon. Toch was de ontknoping  van wie de kaartjes had geschreven wel mooi en verrassend. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed weet wat ik nu precies van het einde moet vinden. Zeker gezien het begin van het boek, vond ik het einde daarom wat “slapjes”.

Ondanks dat had het boek mij zeker vermaakt.

Komt dit boek in mijn boekenkast? :  Nee.

Hoop ik meer van deze auteur te lezen?: Ja eigenlijk wel.

Zal ik dit boek aan anderen aanraden?:  Ja dat wel.

Dit boek krijgt van mij 3 kraaien.