De favoriete boeken van Christine Bols

WAT LAS EN LEES IK GRAAG??

Lezen is voor iedereen anders, een persoonlijke ervaring die zelfs verschillend is wanneer je iets op je Als ik nu terugkijk op mijn eerste echte boek, zie ik nog steeds de mooie cover voor me: Alleen op de wereld van Hector Malot. De arme man was al dood toen ik zijn boek voor het eerst in handen kreeg, maar dat deed niets af aan de gretigheid waarmee ik het heb verslonden. Het gaat over de vondeling Remi en de zoektocht naar zijn afkomst. Het zou eigenlijk best vandaag nog voor veel kinderen leuk zijn. Toegegeven, er waren toen nog geen mobieltjes en tablets en de computer moest nog uitgevonden worden, maar toch …
twintigste of op je dertigste leest of zelfs op je zestigste. Of wanneer je iets voor de eerste keer of voor de tweede keer leest. En toch zijn er boeken die je altijd bijblijven.

Dit verhaal was voor mij het begin van een leven vol boeken. Natuurlijk word je ouder en verschuift je interessesfeer wel. De mijne gleed naar Agatha Christie, de aanloop naar mijn honger voor thrillers. Ik heb de hele reeks verslonden. Sommige heb ik zelfs 3 of 4 keer gelezen en ik werd ze nooit beu. Dan ontdekte ik John

Grisham, Tess Gerritsen, Karen Slaughter en Michael Connelly. De laatste is tot op heden nog steeds een van mijn favoriete auteurs. Al zijn boeken zijn aanraders, maar voor mij springen er twee uit, nl. Maanstand en Bloedbeeld. De dichter (in 2 delen) is ook zeker het lezen waard.

Toen ik mij 6 jaar geleden registreerde bij Facebook en de diverse lees- en boekenclubs ontdekte, ging voor mij een tweede wereld open. Mijn ‘nog-te-lezenlijst’ werd alsmaar langer en daar heb ik ook veel nieuwe auteurs leren kennen. Fitzek is er een van. Met Passagier 23 veroverde hij onmiddellijk mijn hart. De lijst van gewaardeerde auteurs is te lang om op te sommen, maar van mij krijgen een eervolle vermelding: Robotham, Dazieri, Linwood Barclay, Katarzyna Bonda en Simon Beckett. Sommige namen zullen voor lezers een belletje doen rinkelen, andere niet. Maar als je een recensie moet schrijven voor een boek dat je anders niet uit het rek zou halen, kom je af en toe een pareltje tegen.

Nu valt het me op dat ik enkel thrillerauteurs vernoem. Daar is een heel simpele reden voor. Ik hou niet van YA, romans en science fiction. Misschien is onbekend onbemind en zou ik me toch eens moeten wagen aan een ander genre. Maar er is nog zoveel spannende lectuur onder de zon, dat ik voorlopig bij mijn thrillers blijf en mijn NTL-lijst nog steeds groeiende is.

Er zijn ook een heel aantal Nederlandse en Vlaamse thrillerauteurs die ik steengoed vind, maar op gevaar af van enkele collega’s te vergeten, ga ik er hier niet over uitweiden. Er zijn al zo veel lijstjes met keuze 1, 2 enz… Als mijn naam dan niet op zulk lijstje prijkt, voel ik me even over het hoofd gezien. Onterecht waarschijnlijk, maar het menselijk brein is complex en zelfmedelijden steekt snel de kop op.   

Zo, en nu ga ik een lekker kopje koffie zetten, kruip ik onder mijn dekentje en pak het eerste boek van mijn NTL-stapel. ‘Verdwenen’ van de mij onbekende Haylen Beck. Een thriller? Nee toch!