Als er iets is dat ik over 2017 kan zeggen, is het wel
dat 2017 mijn jaar is geworden.
Het begon bij de prijsuitreiking van een schrijfwedstrijd, waar ik eigenlijk alleen heen ging om te kijken hoe zoiets gaat, maar waar ik als winnares vandaan kwam. Dat was in Februari, en de maanden die volgden waren een gekkenhuis. Ik had afspraken met uitgevers (Ja, meerdere..), schreef boeken ( Ja, meervoud), had een boekpresentatie en allerlei boekgerelateerde uitjes. Ik haalde de krant en mocht een verhaal schrijven voor zij aan zij.
Ik schreef aan mijn boeken, en was tegelijkertijd bezig met redactie voor andere boeken. En dat allemaal zodat 2018 NOG een beter boekjaar kan worden, want dan komen al die boeken waar ik dit jaar zo hard voor gewerkt heb allemaal uit. Dat mijn sociaal leven er flink onder te lijden heeft gehad, dat moet ik dan maar voor lief nemen.
Ik mag komend jaar 5 (!!) boeken aan mijn eigen boekenplankje toevoegen. Toen ik in November het Zomer en Keuning boek met mijn verhaal naast de rest wilde zetten, had ik er geen plaats meer voor. De grap dat ik een plank met mijn eigen boek wil is ondertussen geen grap meer. Wat wel heel grappig is, is dat mijn lievelingsschrijver Stephen King is. Dat mijn allereerste schrijfdroom was om een thriller te schrijven. Dat ik 100x meer horror en thriller heb gelezen dan romantische boeken, en dat dat nu juist hetgeen is waar ik goed in ben. Dat ik juist die tak van de schrijfwereld in ben ‘gerold’ en het er best aardig doe (Al zeg ik het zelf.)
Toen ik laatst met een groepje meiden onderweg was naar boeken evenement, kwam het gesprek op het schrijven van één van hen. Zij vertelde dat ze een beetje moeite had met erotische scenes en dat ze dat meestal oploste met een bijl. Pardon? In bed?
‘Ja! Dan zit ik een beetje vast, dan pakt ze een bijl, hop in zijn nek, opgelost.’ Ik heb zo hard gelachen, maar vervolgens moet ik nu bij elke erotische scene die ik schrijf denken aan een bijl. Mijn personages weten dat natuurlijk niet, maar er ligt nu constant in mijn hoofd een bijl onder hun bed voor als ik ooit bedenk dat ik er toch een thriller van wil maken.
Schrijven kan lastig zijn, als je hoofd de ene kant op wil, en je vingers doen iets anders. Ik begin aan een spannend verhaal. Er gaan doden vallen. En het is die ene persoon waar niemand het van verwacht. Ik heb het halve verhaal al uitgeschreven, onderverdeeld in hoofdstukken in mijn notitieboekje. Ik verzin vanalles, kijk in welk hoofdstuk dat past en begin te schrijven, ondertussen steeds aanvullend wat ik met het verhaal wil. Het eerste hoofdstuk gaat precies zoals ik het wil. In het tweede komen al wat stiekeme blikken tussen mijn hoofdpersoon en een bijfiguur. In het derde hoofdstuk zoent ze hem in de bezemkast. Eh? Hallo? Ik wilde een thriller schrijven. Gaan jullie eens gauw van elkaar af en….
Dat is het punt dat ik het meestal opgeef. Dat mijn thriller ineens verdwenen is en de enige dode die valt, de spin is die de held van het verhaal ergens in het midden doodslaat met een krant, nadat hij mijn heldin een ontbijtje op bed heeft gebracht. Ik ga het heus nog een keer leren, ik zweer het. Dat ik wanneer ik begin met een thriller, ik ook eindig met een thriller.
Maar misschien eerst eens proberen met een column. Dat ik wanneer ik begin met een verhaal over waarom het ‘mijn jaar’ was, ik ook eindig met een verhaal waarom het ‘mijn jaar’ was…
Het begon bij de prijsuitreiking van een schrijfwedstrijd, waar ik eigenlijk alleen heen ging om te kijken hoe zoiets gaat, maar waar ik als winnares vandaan kwam. Dat was in Februari, en de maanden die volgden waren een gekkenhuis. Ik had afspraken met uitgevers (Ja, meerdere..), schreef boeken ( Ja, meervoud), had een boekpresentatie en allerlei boekgerelateerde uitjes. Ik haalde de krant en mocht een verhaal schrijven voor zij aan zij.
Ik schreef aan mijn boeken, en was tegelijkertijd bezig met redactie voor andere boeken. En dat allemaal zodat 2018 NOG een beter boekjaar kan worden, want dan komen al die boeken waar ik dit jaar zo hard voor gewerkt heb allemaal uit. Dat mijn sociaal leven er flink onder te lijden heeft gehad, dat moet ik dan maar voor lief nemen.
Ik mag komend jaar 5 (!!) boeken aan mijn eigen boekenplankje toevoegen. Toen ik in November het Zomer en Keuning boek met mijn verhaal naast de rest wilde zetten, had ik er geen plaats meer voor. De grap dat ik een plank met mijn eigen boek wil is ondertussen geen grap meer. Wat wel heel grappig is, is dat mijn lievelingsschrijver Stephen King is. Dat mijn allereerste schrijfdroom was om een thriller te schrijven. Dat ik 100x meer horror en thriller heb gelezen dan romantische boeken, en dat dat nu juist hetgeen is waar ik goed in ben. Dat ik juist die tak van de schrijfwereld in ben ‘gerold’ en het er best aardig doe (Al zeg ik het zelf.)
Toen ik laatst met een groepje meiden onderweg was naar boeken evenement, kwam het gesprek op het schrijven van één van hen. Zij vertelde dat ze een beetje moeite had met erotische scenes en dat ze dat meestal oploste met een bijl. Pardon? In bed?
‘Ja! Dan zit ik een beetje vast, dan pakt ze een bijl, hop in zijn nek, opgelost.’ Ik heb zo hard gelachen, maar vervolgens moet ik nu bij elke erotische scene die ik schrijf denken aan een bijl. Mijn personages weten dat natuurlijk niet, maar er ligt nu constant in mijn hoofd een bijl onder hun bed voor als ik ooit bedenk dat ik er toch een thriller van wil maken.
Schrijven kan lastig zijn, als je hoofd de ene kant op wil, en je vingers doen iets anders. Ik begin aan een spannend verhaal. Er gaan doden vallen. En het is die ene persoon waar niemand het van verwacht. Ik heb het halve verhaal al uitgeschreven, onderverdeeld in hoofdstukken in mijn notitieboekje. Ik verzin vanalles, kijk in welk hoofdstuk dat past en begin te schrijven, ondertussen steeds aanvullend wat ik met het verhaal wil. Het eerste hoofdstuk gaat precies zoals ik het wil. In het tweede komen al wat stiekeme blikken tussen mijn hoofdpersoon en een bijfiguur. In het derde hoofdstuk zoent ze hem in de bezemkast. Eh? Hallo? Ik wilde een thriller schrijven. Gaan jullie eens gauw van elkaar af en….
Dat is het punt dat ik het meestal opgeef. Dat mijn thriller ineens verdwenen is en de enige dode die valt, de spin is die de held van het verhaal ergens in het midden doodslaat met een krant, nadat hij mijn heldin een ontbijtje op bed heeft gebracht. Ik ga het heus nog een keer leren, ik zweer het. Dat ik wanneer ik begin met een thriller, ik ook eindig met een thriller.
Maar misschien eerst eens proberen met een column. Dat ik wanneer ik begin met een verhaal over waarom het ‘mijn jaar’ was, ik ook eindig met een verhaal waarom het ‘mijn jaar’ was…
Tamara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten